Park technologiczny Brainville w Nowym Sączu

Podróżowanie po drogach lokalnych w Polsce nie jest zbyt przyjemnym doświadczeniem dla miłośników architektury. Wraz z powolną poprawą jakości nawierzchni, w lawinowym tempie postępuje degradacja naturalnego krajobrazu intensywną zabudową. Szczególnie w Małopolsce problem urbanistycznego chaosu odczuwamy szczególnie dotkliwie. Domy jednorodzinne o wszelkich możliwych formach i kolorach mieszają się z pawilonami warsztatów i magazynów oraz karczmami wzorowanymi na scenografii rodem z Potopu, a wszystko to oblepiane jest jeszcze banerami reklamowymi.

Nie inaczej wyglądają przedmieścia Nowego Sącza. Ale podczas jazdy ulicą Tarnowską sytuacja nagle się zmienia i przez chwilę znajdujemy się w jakimś innym świecie, gdzie wreszcie możemy odpocząć od natłoku wrażeń i kontemplować przyjazną przestrzeń wykreowaną przez zabudowę Parku Technologicznego Brainville. Kontrast między architekturą rozumianą jako sztuka kształtowania przestrzeni i poszukiwania wartości a powierzchownością tandetnego, komercyjnego blichtru budowlanego jest ogromny.

Park Technologiczny położony jest na zachodnim zboczu wzgórza. Na ogół w podobnych lokalizacjach budynki umieszcza się albo w wzdłuż stoku, albo prostopadle do niego. Zespół Brainville to kompilacja tych dwóch typologii.

Dwukondygnacyjna podstawa rozkłada się wachlarzowo i w sposób płynny wkomponowuje w zbocze, a zielone dachy odwrócone stanowią kontynuację porośniętej trawą skarpy. Tę podstawę przenikają i przecinają trzy wyższe, podłużne bryły – transparentne skrzydła zwrócone ku dolinie Dunajca i okolicznym wzgórzom. Nadwieszają się nad strefami wejściowymi kilkunastometrowymi wspornikami, tworząc ekspresyjne podcienia, przestrzeń sprzyjającą integracji i burzy mózgów.

Takich miejsc nieformalnych spotkań i wymiany myśli jest w obiekcie więcej. Na przykład wpisana w skarpę podziemna część biurowa została bardzo dobrze doświetlona dzięki dziedzińcom służącym jako tarasy rekreacyjne. Pełne przeszklenie ścian zewnętrznych daje zaskakujące efekty. Otwarcia widokowe na przestrzał ukazują poszczególne plany przenikających się brył i obszernych przestrzeni biurowych.

Jednak najważniejsze są relacje wnętrz i otoczenia, a przede wszystkim komponowane widoki na otwarty krajobraz spod wysuwających się dynamicznie wsporników.

Zespół budynków tworzących Park Technologiczny nie jest regularną kompozycją prostopadłościanów, choć z pozoru nieco na taką wygląda. Poszczególne elementy meandrują, załamując się w różnych kierunkach. Dotyczy to zarówno niższej części opasującej skarpę, jak i spływających ze wzgórza trzech wyższych segmentów. Ściany działowe też prowadzone są po lekkich skosach, co wpływa na atrakcyjność wewnętrznych przestrzeni. Szlachetna, szaro-biała kolorystyka wnętrz została uzupełniona ekranami ścian w barwie soczystej, wiosennej zieleni, co stanowi wyraźne odniesienie do naturalnego krajobrazu w sąsiedztwie.

Innowacyjność to ostatnio modne i mocno nadużywane słowo, niczym kalka stosowane przy niemal każdym zamierzeniu inwestycyjnym. To słowo klucz obowiązkowo wykorzystywane do otwierania unijnego sejfu. Drugie takie wyrażenie to rozwiązania proekologiczne. W przypadku Parku Technologicznego Brainville innowacyjność, przejawiająca się twórczym podejściem do tematu, jest autentyczna, a ekologia nie wyraża się jedynie w stosowaniu technologicznych gadżetów, ale przede wszystkim w sposobie myślenia o strukturze budynku w odniesieniu do jego lokalizacji.

Założenia autorskie:

Aaron Betsky twierdzi, że tak jak drapacz chmur (skyscraper) stał się symbolem architektury XX wieku, tak architektoniczną ikoną naszej ery będzie drapacz ziemi (landscraper). Nasze doświadczenia z tym typem obiektów wiążą się z wygranym konkursem na park technologiczny Brainville, który w 2009 roku został przeprowadzony przez spółkę Miasteczko Multimedialne – filię Nowosądeckiej Wyższej Szkoły Biznesu.

Zamierzeniem inwestora było wzniesienie budynku integrującego funkcje badawczo-rozwojowe i biurowe dla firm z dziedziny multimediów i IT. Postanowiliśmy zaprojektować obiekt, który połączyłby cechy gmachu publicznego, tj. otwartość, łatwą orientację przestrzenną, z cechami nowoczesnego biurowca: swobodą aranżacji powierzchni, efektywnością rzutu, zapewnieniem optymalnych warunków do pracy przy wykorzystaniu energooszczędnych technologii.

Ważnym założeniem było także stworzenie ogólnodostępnego pasażu, który stałby się dla pracowników miejscem nawiązywania znajomości i wymiany doświadczeń zawodowych.

Przydrożna działka, oparta o strome zbocze, spowodowała, że zaproponowaliśmy rozczłonkowanie bryły budynku i wcięcie go w stok. Ekspresja formy osiągnięta została poprzez kontrast pomiędzy tarasowym korpusem, wpisanym w zbocze równolegle do poziomic, a trzema skrzydłami biurowymi, które wspornikami o wysięgu kilkunastu metrów nadwieszają się nad placami wejściowymi. Topografia terenu stała się tym samym podstawową wytyczną dla kształtowania formy architektonicznej.

Symbolizm obiektu tworzony jest nie na zasadzie dominacji natury, lecz w harmonii z nią. Budynek otoczony jest zielenią, zielone są także patia i przedpole.