Restauracja Zoni w Warszawie

Lokal znajduje się na terenie Centrum Praskiego Koneser, w dawnej kotłowni budynku Rektyfikacji Warszawskiej Wytwórni Wódek. Mimo postindustrialnego charakteru obiektu, koncept wnętrza nie kończy się na wyeksponowaniu materiałów takich, jak cegła czy stal. Stanowią one jedynie tło dla elementów wystroju odwołujących się do pierwotnego charakteru tego miejsca. Motywem przewodnim jest tlący się ogień, żar i dymne ciepło, będące wspólnym mianownikiem zarówno kotłowni, jak i tradycyjnej kuchni. Oryginalna tkanka budynku poddana została rzetelnej konserwacji, a nieorganiczne dla wnętrza wyposażenie wyraźnie zaznaczono. Układ przestrzenny restauracji wyznacza ciąg masywnych, żeliwnych pieców. Na parterze, gdzie wiek temu pracowali palacze, urządzono bar. Goście mogą spróbować dwustu rodzajów wódki serwowanej na blacie wykonanym z drewna starych beczek, w których niegdyś przechowywano produkowany w zakładzie trunek. Blat wsparty został na korpusie z gabionu wypełnionego węglem rozżarzonym czerwonymi światłami ledowymi. Za barem znajdują się wysokie fabryczne okna, przemienione — za sprawą kolorowych butelek ustawionych na całej ich wysokości — w witraże. Wieczorem te szklane dekoracje, także podświetlone od dołu, przypominają języki ognia ślizgające się po szybach. Na bliskie sąsiedztwo Muzeum Polskiej Wódki wskazują stare butelki, ustawione pomiędzy kotłami w ekspozytorach wykonanych z przeszklonych skrzynek elektrycznych. Strefę restauracyjną z otwartą kuchnią zaaranżowano na antresoli.

Pomiędzy stołami wyrastają fragmenty kotłów znajdujących się piętro niżej. Wykorzystano je do stworzenia wyjątkowych stojaków na kieliszki do wina. Na skraju antresoli umieszczona została skórzana kanapa, pełniąca rolę bariery dla dźwięków dochodzących ze znajdującego się piętro niżej baru. Na tle dominujących we wnętrzu czerni i brązów wybijają się miedziane dodatki, na przykład kręta rura zawieszona ponad głowami gości, która podkreśla wyeksponowaną konstrukcję dachu. Kameralną atmosferę w głębi sali zapewniają stalowe przesuwne ścianki, pozwalające na dowolne kształtowanie przestrzeni tej części lokalu. Wycięty w nich wzór przypomina blachę ryflowaną, powszechnie używaną w industrialnych wnętrzach. Ścianki pełnią również funkcję paneli akustycznych, a dzięki wypełnieniu z siatki miedzianej i LEDów sączy się z nich światło o ciepłym, rdzawym odcieniu. Wystrój uzupełniają antyki, fabryczne lampy, archiwalne zdjęcia zakładu, a także współczesne akcesoria pochodzące z pracowni projektowej Nizio Interior. Wnętrze nabiera własnego charakteru niczym dom, którego wystrój tworzony jest latami przez członków rodziny. Niedawno okrągłe stoły wzbogaciły się o stojaki na butelki i kieliszki, a przy schodach zawisło oryginalne barokowe lustro.

Architekci prowadzą we wnętrzu narrację, w myśl której dbałość o elementy oryginalne budynku uwidacznia się w opracowaniu detalu. Jednym z istotnych elementów tej narracji jest miedź. Metal o charakterystycznej barwie nie pełni bowiem funkcji wyłącznie dekoracyjnych. Jest też kluczem do odczytania intencji towarzyszącej autorowi projektu, a także współwłaścicielowi Zoni — Mirosławowi Nizio. Starałem się wskazać na dodane przeze mnie elementy w sposób nienachalny, ale dający odbiorcy poczucie, że przestrzeń ta w procesie rewitalizacji została uzupełniona. Jest to etyczny obowiązek architekta, zwłaszcza w przypadku realizacji w przestrzeni publicznej — mówi projektant. To podejście twórców sprawiło, że restauracja uznawana jest dziś za jedną z najciekawszych nie tylko w Warszawie, ale na świecie. Jej projekt nominowany do międzynarodowej nagrody World Interiors News Awards w kategorii Hospitality: Restaurants, znalazł się wśród siedmiu finalistów. Nagroda przyznawana jest w Londynie co roku, od ponad dziesięciu lat. W tegorocznej edycji europejskie pracownie stanowiły zaledwie 16% uczestników całego konkursu, a restauracja Zoni jako jedyna reprezentowała polską architekturę i dizajn.

Motywem przewodnim wnętrza jest tlący się ogień, żar i dymne ciepło, będące wspólnym mianownikiem zarówno kotłowni, jak i tradycyjnej kuchni