Rozbudowa Tate Modern w Londynie

i

Autor: archiwum serwisu Nieregularnie przełamana ściana z cegieł układanych naprzemiennie, z której usunięto te ułożone główką; fot. Daniel Shearing

Rozbudowa Tate Modern w Londynie

2016-08-31 11:33

Nowe skrzydło dobudowano do głównej siedziby muzeum mieszczącej się w dawnej elektrowni Bankside Power Stadion. Elewacja obiektu jest dwuwarstwowa – zasadniczą warstwę stanowią ściany żelbetowe, w których okna wykonano w technologii ściany kurtynowej. Całą konstrukcję okrywa warstwa z cegieł. Ze względu na nietypową formę – elewacje mają pięć różnych stopni nachylenia – szczególnym wyzwaniem był projekt fasady szklanej. Wykorzystano 1700 pakietów w 60 typach różniących się wysokościami. O realizacji biura Herzog & de Meuron pisze Maciej Lewandowski.

Nowe skrzydło londyńskiego Tate Modern dobudowano do głównej siedziby muzeum mieszczącej się w dawnej elektrowni Bankside Power Stadion (projekt: sir Giles Gilbert Scott, 1963; projekt przebudowy: Herzog & de Meuron, 2000, „A-m” 12/2000). Od momentu otwarcia Tate obsługuje 5 mln zwiedzających rocznie i rozbudowa była konieczna zarówno ze względu na jej rozwój programowy, jak i na coraz większe zbiory. Powierzchnię wystawienniczą powiększono o 60%. W ramach rozbudowy zagospodarowano południowo-zachodnią strefę wokół budynku głównego. Na podziemnych zbiornikach oleju opałowego, które zaadaptowano na sale ekspozycyjne dla potrzeb dużych instalacji artystycznych, performance’ów i pokazów filmowych, zbudowano nowe skrzydło mieszczące poza przestrzeniami wystawowymi również bar, restaurację, biura, sale do zajęć teatralnych i edukacyjnych.

Rozbudowa Tate Modern w Londynie

i

Autor: archiwum serwisu Nowy budynek Tate to kolejny etap rozbudowy zlokalizowanego w starej elektrowni z 1963 roku londyńskiego muzeum. Podczas pierwszej przebudowy w 2000 roku do istniejącej bryły dobudowano dwupoziomową, wykonaną z matowego szkła kondygnację, aktualnie mieszczącą restaurację i pomieszczenia techniczne; fot. © Iwan Baan

Dodatkowe powierzchnie o rozpiętości 18 m uzyskano przekształcając pomieszczenia techniczne w budynku głównym. Dzięki tak pomyślanej formule rozbudowy, muzeum dysponuje teraz różnorodnymi przestrzeniami wystawienniczymi o różnej skali, relacji do otoczenia i oświetleniu.

Nowy budynek ma formę ściętej piramidy o nieregularnie przełamanych ścianach. Jego kształt wynika częściowo z uwarunkowań przestrzennych terenu, a częściowo stanowi zamierzony kontrast do regularnej, prostej bryły dawnej elektrowni. Dzięki takiemu przebiegowi ścian zewnętrznych, pomieszczenia na poszczególnych kondygnacjach mają różnorodne kształty, w większości pozbawione kątów prostych, co poszerza możliwości aranżacji wnętrz. Oba budynki połączono na poziomie parteru i pierwszej kondygnacji, a także na poziomie czwartym – 26 m nad poziomem terenu – za pomocą krytej, żelbetowej kładki o rozpiętości 25 m. Najwyżej położona dwukondygnacyjna część nowego budynku pełni funkcję tarasu widokowego obudowanego przeszkloną ścianą kurtynową.

Rozbudowa Tate Modern w Londynie

i

Autor: archiwum serwisu Elewację nowego budynku wykonano z cegieł o kolorystyce i ułożeniu nawiązującym do wątku widocznego na gmachu historycznym; fot. Daniel Shearing

Warunki posadowienia

Mając na względzie lokalizację i przemysłową historię miejsca, dokładnie przeanalizowano posadowienie obiektu pod kątem warunków gruntowo-wodnych, stężenia gazu, zanieczyszczeń, parametrów nośności. Na ich podstawie określono sposób prowadzenia prac ziemnych i fundamentowych (palowanie), tak aby możliwie ograniczyć zakres wymiany gruntu. Ponieważ oba budynki mają częściowo wspólne fundamenty, kluczowym zagadnieniem poddanym analizie były kwestie ich osiadania, szczególnie ze względu na szklany świetlik w dachu istniejącego gmachu. Monitorowano również osiadanie konstrukcji zbiorników, w których przewidziano wprowadzenie funkcji użytkowych bez większych prac remontowych.

Rozbudowa Tate Modern w Londynie

i

Autor: archiwum serwisu Fasadę wykonano z 336 tys. cegieł w 212 typach; fot. Daniel Shearing

Konstrukcja

Konstrukcję budynku oparto na ścianach dwóch żelbetowych zbiorników o rozpiętości 30 m, zagłębionych 9 m pod poziomem terenu. Konstrukcja żelbetowa, słupowo-płytowa, była częściowo wylewana na miejscu (belki stropowe, fragmenty stropu), a częściowo – prefabrykowana (słupy obwodowe o profilu krzyża podtrzymujące elewację). W części nadziemnej uzyskano rozpiętości dochodzące do 18 m. Ze względu na oddziaływania wysokich sił horyzontalnych występujących w bryle o pochyłych ścianach, wprowadzono podwójny trzon żelbetowy, który stabilizuje konstrukcję i zapobiega jej skręcaniu. W celu ograniczenia ugięć i zmniejszenia niekorzystnych rozpiętości, słupy wewnętrzne lokalizowano w ściśle określonych miejscach.

Rozbudowa Tate Modern w Londynie

i

Autor: archiwum serwisu Mock-up bryły – trwałość elewacji sprawdzono poddając ją różnym próbom na wytrzymałość; fot. Ramboll

Dużej rozpiętości belka żelbetowa nad wejściem głównym, kratownica stalowa o wysokości jednej kondygnacji czy belki trawersowe o wysokości 1,8 m to elementy, które stosowano w miejscach występowania nietypowych naprężeń od elewacji w celu przeniesienia ich na konstrukcję trzonów. Podczas budowy trawersy podpierano za pomocą podnośników, opuszczanych stopniowo po wykonaniu konstrukcji wyższych pięter, aby powstające ugięcia nie przekraczały 2 mm. W wielu miejscach ugięcia ograniczano nawet do 1 mm ze względu na konieczność precyzyjnego montażu przeszkleń i ceglanej okładziny elewacyjnej.

W mieszance betonowej zastosowano 40% żużlu, dzięki czemu była ona lżejsza i mogła zostać wykończona na gładko, z ostrymi krawędziami, a przy jej tworzeniu wyprodukowano mniej CO2 niż w przypadku tradycyjnej technologii.

Rozbudowa Tate Modern w Londynie

i

Autor: archiwum serwisu Okablowanie zostało rozprowadzone w trakcie betonowania ścian, dzięki czemu nie widać elementów instalacyjnych. Instalacje rozprowadzono w podłogach podniesionych, a przejścia przez belki i stropy przewidziano w ściśle określonych miejscach; fot. © Iwan Baan

Elewacja

Elewacja muzeum jest dwuwarstwowa – zasadniczą warstwę stanowią zewnętrzne ściany żelbetowe, w których okna wykonano w technologii ściany kurtynowej. Całą konstrukcję okrywa od zewnątrz warstwa z cegieł ułożonych we wzór nawiązujący do tradycyjnego wątku widocznego na historycznym budynku głównym. Takie ułożenie umożliwia przenikanie światła dziennego do wnętrza i światła sztucznego na zewnątrz po zmierzchu. Elewację oparto na układzie żelbetowych, obwodowych belek transferowych (na poziomie poszczególnych stropów posadowienia), do których mocowano konstrukcję stalową.

W konstrukcji zewnętrznej warstwy elewacji narożniki wklęsłe i wypukłe są pozbawione podpór pionowych, co podkreśla ciągłość elewacji i polepsza widoki z wnętrza. Zbudowano ją bez stosowania dylatacji z 336 000 cegieł w 212 typach i ułożono na systemie umożliwiającym montaż niezależnie od warunków pogodowych.

Rozbudowa Tate Modern w Londynie

i

Autor: archiwum serwisu Rzeźbiarskie, spiralne schody na kondygnacji podziemnej, na której zachowano starą, żelbetową konstrukcję zbiorników i pomieszczeń transformatorowych; fot. © Iwan Baan

Do określenia położenia poszczególnych cegieł z tolerancją +/- 2 mm wykorzystano specjalnie przygotowaną aplikację komputerową. Cegły mają różnorodną kolorystykę, odpowiadającą elewacji budynku istniejącego, i wymiary 21,5 x 21,5 x 6,9 cm. Aby określić ich trwałość, poddawano je trzem cyklom prób wytrzymałości na oddziaływanie różnych warunków atmosferycznych.

Układano je na podobieństwo wątku flamandzkiego, parami cegła na cegle, dzięki czemu powstał wątek o wymiarach modułu 21,5 x 21,5 x 14,5 cm. Cegły ułożone główką zostały usunięte w celu utworzenia perforacji elewacji. Elementy łączono ze sobą za pomocą wiązań elastomerowych, sworzni stalowych, a także żywic, natomiast do konstrukcji wsporczej – za pomocą 11 500 konsol w 400 typach.

Rozbudowa Tate Modern w Londynie

i

Autor: archiwum serwisu Schemat konstrukcyjny: a) nowy budynek; b) zbiorniki na olej opałowy; c) istniejąca część z nową kładką łącznikiem; d) istniejący budynek; il. Ramboll

W celu uzyskania odpowiedniego nachylenia, cegły ustawiono pionowo, a kolejne rzędy przesunięto względem siebie. We wklęsłych i wypukłych narożnikach elewacji zastosowano elementy specjalne lub docinane na wymiar.

Ze względu na nietypową formę budynku – elewacje mają pięć różnych stopni nachylenia – szczególnym wyzwaniem był projekt fasady szklanej. Wykorzystano 1700 pakietów szklanych w 60 typach różniących się wysokościami. 35% powierzchni okien jest eksponowanych, 65% zostało zasłoniętych elewacją ceglaną. Zastosowano szkło o wysokim stopniu przezierności i absorpcji promieni UV, co pozwala odpowiednio eksponować dzieła sztuki i jednocześnie chronić je przed szkodliwym działaniem słońca.

Metryka
  • Autorzy: Herzog & de Meuron
  • Konstrukcja: Arup (2005-2007); Ramboll UK (od 2008)
  • Inwestor: Tate
  • Architektura krajobrazu: Vogt Landschaftsarchitekten
  • Adres obiektu: Londyn, Wielka Brytania
  • Nazwa obiektu: Rozbudowa muzeum sztuki Tate Modern
  • Generalny wykonawca: Mace
  • Projekt: 2005-2012
  • Data realizacji (koniec): 2016
  • Data realizacji (początek): 2010
  • Powierzchnia terenu: 40127.0
  • Powierzchnia całkowita: 23600.0
  • Fasada: Billings Design Associates
  • Konsultant ds. fasady: Ramboll UK
  • Konsultant ds. akustyki: Mott McDonald
  • Podwykonawcy: Swift Brickwork Contractors (fasada z cegły); Watson Steel Structures i Bourne Construction Engineering (konstrukcja stalowa)