Uniwersytet w Stuttgarcie (Institute for Computational Design and Construction (ICD) oraz Institute of Building Structures and Structural Design (ITKE)) już od 7 lat realizuje eksperymentalne pawilony, w których testowane są możliwości zastosowania innowacyjnych materiałów i technologii w architekturze. Za projekt i realizację za każdym razem odpowiadają interdyscyplinarne zespoły składające się ze studentów i badaczy reprezentujących takie dziedziny jak architektura, inżynieria, paleontologia i biologia.
W tym roku kontynuowano badanie materiałów kompozytowych z włókien szklanych i węglowych. Choć znajdują one zastosowanie w przemyśle samochodowym czy lotniczym i mogłyby sprawdzić się np. w konstrukcjach o dużej rozpiętości, w architekturze ich potencjał pozostaje niewykorzystany. Dzieje się tak dlatego, że tradycyjne sposoby formowania włókien wymagają wykonania pełnoskalowych odlewów, ograniczając swobodę projektową i wymuszając seryjną produkcję identycznych części.
W ramach eksperymentów, które poprzedziły budowę pawilonów w latach ubiegłych udało się uwolnić od tych ograniczeń, skala realizacji wciąż była jednak uzależniona od wysięgu przemysłowych ramion robotycznych. W tym roku celem stało się wypracowanie nowych rozwiązań umożliwiających budowę wieloprzęsłowych konstrukcji z jednego fragmentu włókna. Taką możliwość zapewnił zaprojektowany specjalnie na potrzeby eksperymentu dron, który przekazywał włókno pomiędzy dwoma robotycznymi ramionami. Opracowany przez uczestników projektu system kontroli umożliwił przekazywanie informacji pomiędzy dronem a stacjonarnymi maszynami oraz dostosowanie ich zachowań do zachodzących zmian bez wykorzystania pilota.
Podobnie jak w ubiegłych latach, oprócz poszerzenia możliwości wykorzystania materiałów kompozytowych w architekturze, celem badaczy było pogłębienie wiedzy procesach powstawania konstrukcji występujących w naturze, a następnie przetransponowanie ich na projekt pawilonu. Tym razem na wzór wybrano dwa gatunki minowców (owadów, których larwy pasożytują na liściach roślin), z których wywiedziono formę obiektu.
Do wykonania pawilonu wykorzystano 184 km zaimpregnowanych żywicą włókien szklanych i węglowych. Konstrukcja zajmuje powierzchnię 40 m2 i waży 1000 kg. Została wykonana poza miejscem budowy, a następnie przetransportowana na miejsce docelowe – Keplerstraße 11 w Stuttgarcie.
