Pod koniec swojej działalności twórcy Superstudio zastanawiali się nad ograniczeniami architektury i nad tym, czy nie lepiej skupić się na projektowaniu alternatywnego modelu życia na Ziemi. Odeszli od proponowania Superobiektów na rzecz projektu Superegzystencji.
Życie, edukacja, ceremonia, miłość i śmierć to wytypowane przez nich tematy badawcze. Przygotowali storyboardy filmów ilustrujące każdy z nich, ale zrealizowali tylko dwa – Życie (1972) i Ceremonia (1973). Zaprezentowali koncepcję Superpowierzchni – układ punktów przypisanych wszystkiemu, tworzący siatkę nad nowym, udomowionym krajobrazem. Ludzie mogli uwolnić się od sztywnych wzorców zachowania oraz wybierać dowolne miejsca na siatce. Była to antycypacja internetu i wspólnoty nomadów, która dziś tworzona jest dzięki aplikacjom społecznościowym. Życie stało się architekturą, a więc architektura nie ma granic, jest wszystkim. W 2016 roku Matteo Ghidoni zaproponował nowe badania na bazie palimpsestu Superstudio z 1972 roku. Międzynarodowy zespół przygotował współczesną, liryczną wypowiedź na temat krytycznego rozumienia projektowania i pięciu aktów istnienia. Powstał zbiór tekstów, rysunków, esejów fotograficznych, kolaży – imaginarium w pięciu rozdziałach. Ponownie – jak w filmach Superstudio – słowa i obrazy generują tu wizje, dodając odwagi w konceptualizowaniu przestrzeni i rozpatrywaniu architektury jako technologii w służbie pamięci.
