Żyjemy w cywilizacji obrazkowej, w czasach kiedy fotografie budynków wykonywane przez „magików obiektywu” stają się niezależnymi bytami wypierającymi realne funkcjonowanie obiektów i obcowanie z nimi. Zapominamy, że architektura postrzegana jest wszystkimi zmysłami, że pamięć dotyku, zapachu i dźwięku może niekiedy zostać w nas dłużej niż obraz.
Skromny esej genialnego fińskiego architekta Juhaniego Pallasmy Oczy Skóry. Architektura i zmysły od wielu lat pozostaje dla mnie najważniejszą książką o architekturze i polecam ją nie tylko projektantom. Czy można powiedzieć coś nowego na jej temat po przedmowach Stevena Holla i Macieja Miłobędzkiego, które otwierają polskie wydanie? Wypada się tylko przyłączyć do wielu entuzjastycznych opinii architektów z całego świata. W pogoni za spektakularnym efektem, wykorzystując narzędzia do szybkiej fotorealistycznej wizualizacji 3D projektów, zapominamy, że przestrzeń, w której funkcjonują budynki ma nie tylko trzeci, ale i czwarty wymiar – czas. Materiały się starzeją, a wraz z tym procesem zmienia się ich wygląd, faktura powierzchni, a nawet zapach. Kto nie wyczuwa różnicy między płytką imitującą kamień a marmurem wyszlifowanym butami tysięcy przechodniów, kto nie może sobie przypomnieć odgłosu kroków na deskach podłogi górskiego schroniska lub zapachu starej drewnianej cerkwi nie musi czytać tej książeczki. Dla wszystkich innych powinna to być lektura obowiązkowa.
