220. numer katalońskiego magazynu „Quadrens” z 1998 roku ciągle wydaje się świeży. Był jednym z pierwszych, po przełomowym okresie krystalizowania się teorii „foldingu”, który omawiał architekturę sztucznej topografii jeszcze przed publikacjami Aarona Betsky’ego Landscrapers: Building with the Land (2002) czy Andreasa i Ilki Ruby Groundscapes: The Rediscovery of the Ground in Contemporary Architecture (2006). Artykuły teoretyków-publicystów tej rangi co Mauel Gausa, Jose Antonio Sosa i Greg Lynn, dostarczają refleksji dla nowej formuły projektowania – tworzenia budynków nie jako rzeźb w przestrzeni lecz przenikających się warstw terenu.
Teksty teoretyczne przeplatane są projektami związanymi z tematem magazynu – Operatywnymi topografiami – którą to nazwę dostarczył artykuł Alejandro Zaera- Polo ilustrowany projektami jego biura FOA. Poza nimi periodyk opisuje realizacje autorstwa m.in. pracowni Neutelings-Riedijk, Stevena Holla, Bena van Berkela czy Shoei Yoh. O projektach Françoisa Roche’a pisze Philippe Rahm, znany twórca efemerycznej architektury klimatu. Przedni zestaw, choć sprzed 17 lat, intryguje i zachęca do lektury. Także nieco zawstydza, gdy pomyślimy, że wciąż nieliczne w Polsce budynki w duchu operatywnych topografii, jak Muzeum Przełomów w Szczecinie czy MCK w Katowicach („A-m” 8/2015), pojawiają się dopiero teraz. Lecz, co by nie mówić, lepiej późno niż wcale.
