Tryglif i metopa. Dziewięć wykładów z architektury

Achitektura dziś, jak się wydaje, nie jest wyrażeniem przestrzennym jakiegoś określonego ideału; jest wyrażeniem każdego ideału, któremu architekt potrafi nadać formę. Nie ma kierunków architektury, jest tylko oryginalność twórców. Każdy z nich czyni to na swój sposób i nie widać jednej ogólnej teorii; nie ma zrozumienia między mówiącymi różnymi językami. A jednak w sztuce zwanej architekturą wiele można zaakceptować, lecz do końca nie jesteśmy pewni: opera seria to, czy – buffa. W książce Tryglif i metopa Antonio Monestiroli wyraża wiarę w potrzebę teorii projektowania opartej na jednolitym punkcie widzenia na architekturę, w czasach, w których taki punkt widzenia zanika. Z tego powodu Monestiroli stara się na nowo połączyć i kontynuować bogatą tradycję architektonicznych rozpraw naukowych i traktatów, tradycję opartą na racjonalnym i systematycznym rozwoju architektonicznej wiedzy. Dowodzi, że ciągłość może być identyfikowana z doświadczeniem historycznym architektury, które łączy tradycję klasyczną ze współczesną. Tę ciągłość można znaleźć w podstawowych tematach teorii architektury takich jak: kontynuacja tradycji klasycznej, definicja architektury, zagadnienie metody, konstrukcja a dekoracja, styl, sztuka budowania miast. W książce tematy te są odnoszone do pism architektów należących do historii tej profesji: Witruwiusza, Albertiego, Boullée, Schinkla, Loosa, Miesa van der Rohe, Le Corbusiera, Hilberseimera, Rossiego. Dzięki swoim znaczącym dydaktycznym przesłankom ten zbiór tekstów ukazuje profesora Monestirolego jako twórcę-architekta, teoretyka i nauczyciela.Dariusz KozłowskiAntonio Monestiroli, Tryglif i metopa. Dziewięć wykładów z architektury , przekład: Urszula Pytlowana, Anna Porębska, Politechnika Krakowska 2009