Centrum rekreacyjno-usługowe Szmulowizny i Michałowa
Projekt dyplomowy Karola Langiego obroniony w 2009 roku na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
Karol Langie
prof. Sławomir Gzell
Centrum rekreacyjno -usługowe Szmulowizny i Michałowa
Czytaj także>> Problem komunikacji rowerowej w Warszawie na tle doświadczeń europejskich
Partycypacja społeczna staje się coraz modniejszym hasłem od lat 60. XX wieku, kiedy to proklamowana była przez artystów. Uczestnictwo – bo taki jest prostszy synonim tego słowa – staje się podstawą nowych koncepcji zarządzania oraz politycznych (demokracja partycypacyjna, w odróżnieniu od przeważającego modelu demokracji przedstawicielskiej).
Jak pokazują liczne przykłady z praktyki planistycznej za granicą, coraz częściej zauważa się istotną rolę dialogu społecznego w kształtowaniu przestrzeni miast.
Zwłaszcza w programach rewitalizacji podupa- dających centrów miast, a takim objęty jest teren projektu dyplomowego, postuluje się zintegro- wane rozwiązywanie problemów ekonomicznych, społecznych i ochrony środowiska – zarówno naturalnego, jak i zbudowanego – zgodnie z ideą zrównoważonego rozwoju. Partycypacja społeczna jest ważnym zagadnieniem programów badawczo-rozwojowych fi nansowanych przez Unię Europejską. Poświęcony specjalnie temu zagadnieniu międzynarodowy program roboczy Partecipando (w ramach programu UrbAct) daje konkretne rekomendacje do wprowadzania w praktyce zarządzania i planowania miast (UrbAct Partecipando – European handbook for participation, 2006). Jak wskazują np. doświad- czenia rewitalizacji Lublina, tego typu działania są ważnym elementem działań rewitalizacyjnych. Są bowiem często pierwszą próbą rzeczywistej komunikacji społecznej i budują zaufanie w sytuacji, gdy społeczność jest w stanie konfliktu z przedstawicielami instytucji reprezentujących władze. Jakość tej komunikacji wpływa na relacje między lokalną władzą a społecznością. Powszechnie stosowanym wyznacznikiem tych relacji jest drabina partycypacji społecznej – narzędzie stworzone przez Sherry Arnstein (A ladder of Citizen Participation, 1970). Pozytywne przykłady zaczynają się pojawiać także w Polsce.
Sektor prywatny przy planowaniu inwestycji zaczyna dostrzegać korzyści wynikające z włączania w proces projektowy szerokiej publiczności.
Wzorowym przykładem jest tu praktyka arch. Macieja Mycielskiego, który zastosował metodę warsztatów charrette (przygotowany otwarty, kilkudniowy warsztat łączący publiczne dyskusje z zamkniętymi sesjami projektowymi) przy planowaniu urbanistycznej koncepcji adaptacji fabryki Modena w Poznaniu, czy planowaniu nowego miasteczka w sąsiedztwie Siewierza. Z kolei badania ankietowe przeprowadzają władze Poznania przy okazji programu rewitalizacji miasta oraz lokalne stowarzyszenia (III sektor – pozarządowy) – planując na przykład przebudowę Placu Szembeka w Warszawie.
