Centrum sportu w Łodzi

i

Autor: Archiwum Architektury

Centrum sportu w Łodzi

2010-01-12 1:00

Konkurs architektoniczny na opracowanie koncepcji architektonicznej akademickiego Centrum sportowo-dydaktycznego kampusu Politechniki Łódzkiej.

3DPROJEKT S.C. Autorska Pracownia Architektury w konsorcjum z Projektowanie i Wykonawstwo Ogólnobudowlane dr inż. Jan Jakubowskizajęła drugie miejsce (pierwszego nie przyznano)

Skład zespołu: arch. Mariusz Wojtczak arch. Jakub Krzysztofik arch. Izabela Markowska-Macegoniuk arch. Mariola Sałuda arch. Michał Karpiński arch. Piotr Cegielski

http://www.3dprojekt.com.pl/

współpraca: dr inż. Jan Jakubowski

INSPIRACJE Szukając formy obiektu, który może zapadać w pamięć – czyli stać się, zgodnie z intencjami Inwestora, ikoną Łodzi i flagową inwestycją Politechniki Łódzkiej postanowiliśmy odwołać się do podstawowych skojarzeń z główną funkcją obiektu – pływalnią olimpijską. Woda… Motyw przewodni - dobrze każdemu znany efekt fali po spotkaniu obiektu z taflą spokojnej wody został przekornie przetransponowany na niespotykaną w przyrodzie pionową „toń” – pozwoliliśmy naszej fali spokojnie „rozejść się” wzdłuż dwóch dłuższych elewacji aż do wygaśnięcia… Reminiscencje tego plusku to krople, które skapnęły na gładką skórę północnej elewacji stanowiąc doświetlenie przestrzeni basenów i aquaparku. Silny wizualnie efekt fali wykorzystany został zarówno od frontu (od Al. Politechniki) jak i od kampusu PŁ jednoznacznie identyfikując budynek w przestrzeni Campusu i miasta. Kładka, która przebija budynek tworząc tranzytowe połączenie osiedla akademickiego z kampusem pełni rolę impulsu wyzwalającego falę, akcentując jednocześnie strefę wejść głównych.

FORMA Budynek zaprojektowano w formie prostopadłościanu, którego konsekwentnie prosta bryła wypełnia w znacznym stopniu teren inwestycji. Siła elewacji tkwi zarówno w charakterystycznym falowaniu powierzchni (podkreślonym dodatkowo przez malowniczo grające cieniem światło dzienne i oświetlenie nocne) jak i w braku podziałów bryły – gabaryty budynku w skali Al. Politechniki stanowią silny akcent, jednak urbanistycznie nie tworzą dysonansu, nie zakłócają skali miasta. Oderwanie od ziemi głównej bryły budynku i uniesienie jej na głęboko podciętym pasie szkła dodatkowo zwraca uwagę na formalną wymowę „kostki wody”, która przekornie na pionowej swej powierzchni ulega falowaniu stanowiąc niczym nieograniczoną w przestrzeni „skórę wody”… Na powierzchni uspokojonej już toni elewacji północnej tkwią krople, będące doświetleniami jednoprzestrzennych wnętrz pływalni i aquaparku. W celu uzyskania krzywizn, charakterystycznych dla kropli wody zastosowano płaskie pakiety szklane mocowane w aluminiowej siatce pozwalającej na utworzenie struktury wypukłej.

URBANISTYKA Punktem wyjścia do zaproponowania układu powiązań komunikacyjno-przestrzennych była analiza funkcji, którym ma służyć obiekt i fakt, że funkcje te niewątpliwie wymagają uzupełnienia bazą hotelową – zarówno dla sporej ilości widzów dużych imprez sportowych jak i dla sportowców. O ile jednak widzowie mogą korzystać z bazy hotelowej miasta, z dala od obiektu, to dla sportowców podczas zgrupowania lub spartakiady trudno wymyślić lepsze miejsce noclegu niż położone bezpośrednio przy obiekcie osiedle akademickie. Przez cały okres 3-miesięcznych wakacji akademiki pełnić mogą funkcję ogromnej bazy hotelowej, zarządzanej przez tego samego Inwestora, co centrum sportu. Standard ich, polepszający się z roku na rok już częściowo odpowiada takiemu zadaniu. Pozostaje tylko rozwiązać kluczowy problem będący, nota bene, bolączką campusu już od dawna – brak bezpośredniego połączenia pieszego. Istniejąca kładka zlokalizowana jest na tyle nieszczęśliwie, że od wielu lat rzesze studentów wolą pokonywać drogę na uczelnię przeskakując przez torowisko. Mimo, że tereny nieprzylegające ściśle do działki przeznaczonej pod budowę centrum sportu nie zostały objęte konkursem autorzy niniejszej koncepcji zdecydowali o poszerzeniu wizji o kładkę i park po wschodniej stronie obiektu, co pozwala szerzej spojrzeć na przyszłość tego obiektu, zwiększyć jego konkurencyjność w porównaniu z podobnymi obiektami w innych miastach – a przez to zapewnić mu intensywniejsze użytkowanie, co z ekonomicznego punktu widzenia zawsze jest nie do przecenienia. Kładka, łącząca osiedle akademickie bezpośrednio z terenem kampusu, jest swego rodzaju „opcją”, bez której ta koncepcja również może funkcjonować w przestrzeni miasta – i tak ją należy odbierać z perspektywy wymagań konkursowych. Jednak uzupełnienie obiektu o stylistycznie dopasowaną do niego kładkę otwiera szereg możliwości zarówno podczas dużych imprez, jak i na codzień, gdy obiekt ten wykorzystany będzie od rana do późnych godzin wieczornych przez studentów, kadrę uczelni i mieszkańców Łodzi… Kładka łączy centrum sportu z 6-oma domami studenckimi na poziomie pierwszej kondygnacji nadziemnej, co daje potężną bazę ponad 1800 miejsc noclegowych! Kilka obiektów osiedla akademickiego ma już w tej chwili strukturę pozwalającą w łatwy sposób połączyć 1 piętro z kładką, w reszcie wymaga to niewielkich przeróbek. Dwukondygnacyjny łącznik pomiędzy IV i VII DS-em stanowiłby bazę łączącą poziom chodników i kondygnację kładki, umożliwiając bezpośredni dostęp do wszystkich połączonych funkcji również osobom niepełnosprawnym. Kładka umożliwiłaby również połączenie rowerowe kampusu z akademikami. Hall kondygnacji +1 centrum sportowego stanowiłby swoistą „uliczkę wewnątrz budynku”. Łuk, który stanowi kładka po przejściu przez hall dociera do budynku B25 na wysokości jego 1 kondygnacji, gdzie przewidziano połączenie z kładką i mały taras kawiarniany. Dalej kładka rozszerzając się tworzy „przestrzeń miejską” – forum studenckie, z elementami małej architektury (ławki, kosze, oświetlenie), które dobrze nasłonecznione i uniesione ponad teren ma szansę stać się ulubionym miejscem spotkań i spędzania „wolnej godziny” miedzy wykładami. Kładka kończy bieg na małym placyku leżącym „w sercu kampusu”, bezpośrednio przy osi komunikacji pieszej idącej przez cały teren północnej i południowej części kampusu a w tym miejscu przechodzącej przez hall budynku B9.

FUNKCJA Schematy funkcjonowania: Budynek zaprojektowano tak, by na co dzień umożliwiał współużytkowanie poszczególnych części przez studentów, mieszkańców Łodzi i sportowców, przebywających na obozach treningowych. Podczas dużych imprez sportowych obiekt pełni tylko jedną rolę minimalizując ryzyko kolizji komunikacyjnych i niebezpieczeństw związanych z ewakuacją. Funkcje sportowe uzupełnione zostały o dodatkowe – np. mogącą być wynajmowane niezależnie sale konferencyjne. Hala sportowa przewidziana została jako multifunkcjonalna. 2/3 widowni zaprojektowano jako składane teleskopowo co pozwala dodatkowo zwiększyć przestrzeń płyty dla celów sportowych, imprez kulturalnych czy wystaw. Posadzka legarowana jest zaprojektowana tylko pod częścią pól gry – po odsunięciu trybun składanych strefa stropu żelbetowego umożliwia wjechanie do sali samochodami z dodatkowym sprzętem. Hall kondygnacji +1 wraz z funkcjami gastronomii tworzy integralną część infrastruktury kampusu („wewnętrzna uliczka”). Na parterze wydzielono również aleję handlową umożliwiającą alternatywne przejście wzdłuż Al. Politechniki wewnątrz budynku, wśród sklepików i restauracji. Parking przed gmachem Budownictwa pełni dla alei niezbędną rolę parkingu dla klientów „z miasta”.

NIEPEŁNOSPRAWNI Budynek umożliwia dostęp do wszystkich kluczowych funkcji dla osób niepełnosprawnych. Podczas dużych imprez sportowych niepełnosprawni mają bezpośrednie wejście z hallu kasowego prosto dla strefy wydzielonej dla nich oraz ich osób towarzyszących.

VIP Bezpośrednio w strefach wejścia z obu stron hallu kasowego wydzielono osobne wejścia dla VIP, prowadzące od razu do zespołu wind i umożliwiające bezkolizyjne korzystanie z wydzielonych dla VIP i mediów stref budynku.

ZAŁOŻENIA TECHNICZNE

KONSTRUKCJA Budynek w konstrukcji żelbetowej, 3-kondygnacyjny, częściowo podpiwniczony. Konstrukcja dachu nad całością obiektu wsparta została na 12 słupach żelbetowych. Konstrukcja stropów posiada niezależną siatkę słupów i ścian nośnych żelbetowych, wykorzystuje również piony klatek schodowych i szybów dźwigowych oraz skośne płyty widowni.

PRZEKRYCIE DACHU Dach płaski, ze spadkami wewnętrznymi. Odprowadzenie wód opadowych za pomocą systemu Geberit Pluvia. Część powierzchni dachu pokryta jest panelami solarnymi ustawionymi w optymalnym nachyleniu do słońca, mocowanymi na stelażach stalowych, umożliwiających podniesienie części pola solarów w celu ukrycia pod nimi instalacji nie dających się zaprojektować w sposób „graficzny”, nie psujący czystości „piątej elewacji”.

KONSTRUKCJA PRZEKRYCIA STRUKTURALNEGO DACHU - z rur stalowych, zabezpieczona antykorozyjnie podczas produkcji metodą cynkowania ogniowego. Struktura zaprojektowana jako trójwarstwowa - dolna i górna wartość prętów ma układ diagonalny, a środkowa ortogonalny. Wysokość struktury dachu – 5m. Pokrycie dachu blachą fałdową mocowaną do płatwi, na blasze ocieplenie z wełny mineralnej, następnie membrana dachowa o wysokiej odporności na war. atmosferyczne i promienie UV.

ŚCIANY ZEWNĘTRZNE Parter – fasada szklana o szybach o zróżnicowanej przeźroczystości (na elewacjach frontowej, tylnej i północnej). Fasada południowa częściowo jest przeszklona, na pozostałych powierzchniach użyte jest szkło elewacyjne o podobnym wyglądzie.

FALA NA ELEWACJI Część elewacji wschodniej i zachodniej ukształtowana w „falę” wykonana jest w technologii produkcji kadłubów jachtów – panele o wielkości 4m x 10m zbudowane są z laminatu poliestrowo-szklanego o gr. 5mm, pokrytego „gelcoat’em” i lakierowanego na etapie produkcji. Wielkość paneli dobrana jest do możliwości technicznych wytwórni ale także optymalizowana do kształtu elewacji – spora część paneli wystąpi na elewacji 4 razy. Formy do wyrobu poszczególnych paneli wytwarzane są przy wykorzystaniu technologii CNC, co umożliwi współpracę z programami do projektowania architektonicznego oraz zapewni precyzję łączeń. Do produkcji paneli elewacyjnych będzie użyta żywica trudno zapalna, nie kapiąca. Poszczególne panele mocowane są do cienkiej żelbetowej ściany osłonowej za pomocą rusztu stalowego. Technologia laminatów poliestrowo-szklanych pozwala na łatwy i umożliwiający dowolne korekty montaż – śruby mocujące laminat do podkonstrukcji można łatwo przesuwać i poprawiać. Izolację termiczną ściany stanowi system docieplenia metodą lekką mokrą – minimalizujący koszty elewacji. Również w celu redukcji kosztów w miejscu, gdzie elewacja przestaje „falować” i zmienia się w płaszczyznę przewidziano zmianę technologii – ściana żelbetowa osłonowa po dociepleniu pokryta zostanie płytami typu „aquapanel”, które po odpowiednim przygotowaniu podłoża lakierowane są analogicznie do części z „falą”. Całość elewacji powyżej pasa parteru wykończona jest lakierem „metalikiem” o wysokim stopniu odporności na warunki atmosferyczne.