Grupa eVolo Architecture powstała w 2003 roku w Nowym Jorku. Założyło ją kilkoro projektantów z różnych krajów, którzy postanowili stworzyć międzynarodową platformę wymiany poglądów na temat nowoczesnych technologii, zrównoważonego rozwoju i roli architektury w nowym stuleciu. Jednym z ich pomysłów było organizowanie corocznego konkursu na koncepcję wieżowca XXI wieku. Pierwszy odbył się w 2005 roku i od razu spotkał się z dużym zainteresowaniem. Uczestnicy nie mają w zasadzie żadnych ograniczeń (również wiekowych). Obiekt powinien jedynie być technicznie możliwy do zrealizowania i przyjazny środowisku. Można jednak zauważyć, że punktowane są zwłaszcza te propozycje, których autorzy wykażą się wiedzą pozaarchitektoniczną, szczególnie dogłębną znajomością problemów gospodarczych i socjologiczno-społecznych na terenach, dla których projektują swoje drapacze chmur.
Wśród laureatów konkursu wielokrotnie pojawiali się Polacy, ale główną nagrodę po raz pierwszy zdobyliśmy dopiero w 2015 roku. Za projekt Essence Skyscraper otrzymał ją zespół w składzie Ewa Odyjas, Agnieszka Morga, Konrad Basan i Jakub Pudo. Grand Prix ponownie przypadło nam dwa lata później. Koncepcja mobilnego wieżowca Mashambas Skyscraper autorstwa Pawła Lipińskiego i Mateusza Frankowskiego z Politechniki Śląskiej pokonała ponad 400 prac z całego świata. Jak widać polskie uczelnie coraz lepiej przygotowują do konkurowania na międzynarodowym rynku, bo w tym roku znów zwyciężyli Polacy. To studenci Damian Granosik z Politechniki Łódzkiej, Jakub Kulisa z Politechniki Krakowskiej i Piotr Pańczyk z Politechniki Wrocławskiej, którzy zaproponowali składany drapacz chmur inspirowany origami. Ich Skyshelter.zip można w łatwy sposób przewozić i rozkładać na przykład w miejscach katastrof lub klęsk żywiołowych. Zakres robót ziemnych jest minimalny, bo bezpośrednio po zakotwieniu podpór, konstrukcja zostaje rozłożona dzięki sile nośnej ogromnego, napełnianego helem balonu, który znajduje się w jej wnętrzu. Lekkie stropy, wykonane w technice druku trójwymiarowego, doczepione są bezpośrednio do balonu i do siebie wzajemnie za pomocą stalowych lin konstrukcyjnych. Balon unosi w górę stropy i napina liny, które uzyskują sztywność zabezpieczającą obiekt przed działaniem sił parcia wiatru – tłumaczą swój pomysł.
Powierzchnia zabudowy, jaką wykorzystuje obiekt jest średnio trzydziestokrotnie mniejsza niż powierzchnia zajmowana przez tradycyjnie namioty czy kontenery. W związku z tym, znacznie mniej czasu należy poświęcić na odgruzowanie, oczyszczenie i zabezpieczenie terenu przeznaczonego pod obóz. Skyshelter.zip jest przy tym wyjątkowo łatwy w transporcie. Cała konstrukcja może zostać złożona w sposób harmonijkowy do stosunkowo małej paczki o podstawie odpowiadającej powierzchni zabudowy. Wieżowiec ma pełnić rolę wielofunkcyjnego centrum różnego rodzaju operacji ratunkowych. Jak przewidują projektanci, mógłby służyć służyć jako magazyn, szpital polowy, noclegownia czy farma wertykalna, ale też jako punkt orientacyjny, widoczny ze znacznych odległości i kierujący osoby dotknięte kataklizmem w stronę ośrodka, gdzie zostanie udzielona im pomoc.
Wykorzystując dużą powierzchnię zewnętrznej powłoki, autorzy przewidzieli ponadto wykorzystanie nanomateriału opartego na folii ETFE, na który naniesione zostały perowskitowe ogniwa słoneczne. Dzięki temu, budynek jest zdolny do samodzielnej produkcji ekologicznej energii elektrycznej, niezbędnej w sytuacjach kryzysowych. W oparciu o podobną filozofię, zlokalizowany na górze balon ukształtowano tak, by woda deszczowa mogła przepływać przez jego puste wnętrze, gdzie oczyszczają ją wyspecjalizowane filtry, a następnie gromadzona jest do dalszego użycia.
Na tegoroczną edycję konkursu wpłynęło 526 prac. W skład jury weszli architekci: Vishaan Chakrabarti, Moon Hoon, Eric Höweler, Chris Precht, James Ramsey i Dayong Sun.
