Obóz Auschwitz –Birkenau to pomnik, miejsce – znak. Strefa ciszy. Kompozycja przestrzenna obszaru obsługi i wejścia na ten teren powinna się w tę ciszę wsłuchiwać. W milczeniu.
Stworzenie zwartego układu kompozycyjnego obszaru Centrum Obsługi Odwiedzających powiązanego z terenem Muzeum przejściami podziemnymi podkreślającymi umiarowy układ obozu Auschwitz jest głównym założeniem koncepcji. Wyeksponowano istniejący budynek dawnej rzeźni obozowej. Przyjęto zasadę, że zabytkowy budynek przekształca się w obiekt mieszczący nie tylko podstawowe funkcje obsługi odwiedzających, lecz stanowiący strefę głównego, podstawowego wejścia odwiedzających na tereny Muzeum. Przywraca się obiektowi wysoce prawdopodobny pierwotny charakter z okresu wojny dążąc do uniknięcia znaczących interwencji w charakter jego formy zewnętrznej. We wnętrzu zmiany nie dotykają elementów podstawowej konstrukcji, lecz dążą do uzyskania efektu otwartości i przenikania istniejących hal i dziedzińców. Nad dziedzińcami wprowadza się przeszklone przekrycia włączając ich przestrzeń w układ wnętrza obiektu. Z centrum parteru prowadzi wejście do przejścia podziemnego prowadzącego na teren Muzeum.
Nowy budynek hotelu dla wolontariuszy i kafeterii wycofano za obiekt Centrum Obsługi Odwiedzających jako zamknięcie osi kompozycyjnej wyjścia z terenu muzealnego. Obiekt stanowi kompozycyjne uzupełnienie budynku byłej rzeźni jako element odrębny przestrzennie i funkcjonalnie. Przekrycie obiektu stanowią dwie płaszczyzny. Płaska z tarasem dostępnym poprzez hol hotelowy oraz nachylona w kierunku obozu jako dach „zielony”. Element ten stanowi kompozycyjne zamknięcie osi drogi wyjścia z Muzeum.
Liniowe ciągi piesze nasycono następującymi kolejno układami przestrzennymi. Dla uzyskania jednokierunkowości ruchu zwiedzających rozdzielono ciągi wejściowy i wyjściowy. Wejście na teren Muzeum to sekwencja miejsc od hallu i poczekalni w budynku byłej rzeźni, poprzez podziemia, ku wyjściu na plac przed budynkiem wystawy wstępnej. Wyjście z terenu muzeum prowadzi od Krematorium przez plac ku przejściu podziemnemu wyprowadzającemu ku znikającej nad horyzontem łące.
Zespoły parkingowe zgrupowano w północnej części terenu zajezdni. Wydzielono parking dla autobusów odwiedzających, samochodów osobowych odwiedzających oraz dwa parkingi dla gości i pracowników. Wprowadzono zieleń uzupełniającą, izolacyjną oraz szpalery drzew podkreślające elementy kompozycji. Zieleń związano też z projektowanymi obiektami jak zielony dach na budynku hotelowym czy pnącza na ścianach betonowych. Zielone pola roślin płożących stanowią ważny element placu przed budynkiem wystawy wstępnej. Utwardzona nawierzchnia placu poprzez nachylenie względem istniejącej nawierzchni terenów zielonych ‘pozostawia’ zagłębione kwatery w miejscach dawnych drewnianych budynków stajni koszarowych. Relikt nie istniejącego już budynku przed krematorium pozostawiono jako zieloną nawierzchnię przeciętą placem przed Krematorium.
i
