W związku z przypadającym w 2017 roku jubileuszem 200-lecia Ossolineum Zakład Narodowy im. Ossolińskich wraz ze wrocławskim oddziałem Stowarzyszenia Architektów Polskich jesienią ubiegłego roku ogłosił dwuetapowy konkurs na projekt siedziby Muzeum Książąt Lubomirskich przy ul. Szewskiej. W jury, pod przewodnictwem Macieja Miłobędzkiego, znaleźli się m.in. Maciej Hawrylak, Dariusz Herman i Andrzej Poniewierka, a także Rafał Dutkiewicz, prezydent Wrocławia, Adolf Juzwenko, dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Agnieszka Morawińska, dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie i Janusz Czop, główny konserwator Muzeum Narodowego w Krakowie.
Do konkursu zgłosiło się 216 pracowni z całego świata, m.in. Wielkiej Brytanii, Niemiec, Finlandii, Portugalii, Hiszpanii, Holandii, Szwajcarii, Włoch i Tajwanu. Do pierwszego etapu dopuszczone zostały 103 prace prezentujące główną ideę architektoniczną i propozycję zagospodarowania terenu. Spośród nich do etapu drugiego zakwalifikowano 6 koncepcji, których autorzy zobowiązani byli m.in. do przedstawienia projektu holu głównego wraz z prezentacją panoramy dawnego Lwowa. Ostatecznie I nagrodę i 45 000 zł przyznano pracowni WXCA, w składzie: Szczepan Wroński, Anna Dobek, Anna Majewska, Marcin Jurusik, Michał Czerwiński. Propozycja umiejscowienia muzeum w obiekcie o typologii miejskiej rezydencji odwołuje się do początków muzealnictwa i tradycji mecenatu. Zaproponowano budynek ponadczasowy, łączący nowoczesność z archaicznością, dobrze wpisujący się w miejski kontekst. Organizacja przestrzeni opiera się na przestrzeniach amfiladowych wnętrz, definiując w ten sposób zarówno przestrzenie publiczne, jak również przestrzeń wystawienniczą. Masywność i materialność budynku sprzyjać będzie funkcji muzealnej, ale daje też szansę na stworzenie optymalnych warunków klimatycznych wnętrz, bez potrzeby stosowania nadzwyczajnych środków technicznych – uzasadniali sędziowie.
Drugie miejsce i 35 000 zł przypadło pracowni Macieja Popławskiego z Wrocławia (autorzy: Maciej Popławski i Jakub Podgórski, a trzecie i 25 000 zł – Heinle, Wischer und Partner Architekci (autorzy: Edzard Schultz, Anna Stryszewska-Słońska, Dominika Niewczas, Tomasz Padło, Katarzyna Woszczyna, Małgorzata Oleśkowska i Michał Wasilewski). Jury przyznało też trzy wyróżnienia po 15 000 zł. Otrzymały je biura: M.O.C. Architekci (Ewa Janik, Błażej Janik, Krzysztof Kaczmarczyk), BBGK Architekci (Jan Belina-Brzozowski, Konrad Grabowiecki, Wojciech Kotecki, Martyna Dryś, Zuzanna Jarzyńska, Pamela Krzyszczak, Beata Momot, Urszula Prokop, Jakub Szymański, Jacek Wochowski, Mariusz Wronowski) oraz Dorota Tokarska i Jesus Ruiz Alonso.
Do wybuchu II wojny światowej Muzeum Lubomirskich funkcjonowało w strukturach Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie. Po wojnie, gdy Ossolineum z częścią zbiorów zostało przeniesione do Wrocławia, zmianie uległa jego struktura organizacyjna. Wydawnictwo i Biblioteka zaczęły funkcjonować oddzielnie jako jednostki podlegające Polskiej Akademii Nauk, Muzeum Książąt Lubomirskich nie odtworzono. Dzięki wieloletnim staraniom w 1995 roku Sejm RP przyjął Ustawę o Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, na mocy której Zakład otrzymał status fundacji prawa publicznego. W 2007 roku Ustawa została znowelizowana, zobowiązując Ossolineum do „utrzymywania Muzeum Książąt Lubomirskich i pomnażania jego zbiorów”.
