Adaptacja budynku, architektura przemysłowa

i

Autor: Marcin Czechowicz Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu. Projekt: Kikowski Architekci. Główne wejście zlokalizowano w nowej części budynku pod nadwieszoną czarną bryłą

Adaptacja budynku elektrociepłowni na Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej w Radomiu. Kikowski Architekci

2014-08-01 13:45

Autorem projektu adaptacji i rozbudowy budynku elektrociepłowni na Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej jest Andrzej Kikowski. Znajdzie się tu jedna z największych kolekcji sztuki polskiej drugiej połowy XX wieku. Projekt zainicjował Andrzej Wajda, który w Radomiu spędził część swojego dzieciństwa

Nazwa obiektuMazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu
Adres obiektuul. Kopernika 1
AutorzyAndrzej Kikowski, architekt Andrzej Kikowski
Współpraca autorskaarchitekci Damian Cyryl Kotwicki, Daniel Cwalina, Beata Michalik
Architektura wnętrzKikowski Architekci
Architektura krajobrazuKikowski Architekci
KonstrukcjaKrzysztof Górecki
Generalny wykonawcaROSA-BUD S.A.
InwestorMazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu
Powierzchnia terenu4470.0 m²
Powierzchnia zabudowy2280.0 m²
Powierzchnia użytkowa3800.0 m²
Powierzchnia całkowita6500.0 m²
Kubatura25000.0 m³
Projekt2007-2014
Data realizacji (początek)2010
Data realizacji (koniec)2014
Koszt inwestycji17 500 000 zł
Adaptacja budynku, architektura przemysłowa

i

Autor: Marcin Czechowicz Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu. Projekt: Kikowski Architekci. Główne wejście zlokalizowano w nowej części budynku pod nadwieszoną czarną bryłą

Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia leży w centrum Radomia, w zdegradowanym, zaniedbanym otoczeniu. Idea powołania w mieście takiego ośrodka związana jest z chęcią ocalenia zabytkowego budynku elektrowni oraz znalezienia siedziby dla rozproszonej, bogatej kolekcji, która zaczęła być tu gromadzona po II wojnie. (...)

Projekt konkursowy z roku 2007 wpisuje się w modną, lecz dziś już nieco przebrzmiałą strategię kreacji ikony miejsca, która poprzez swoją wyjątkowość już sama w sobie ma być magnesem. Strategię związaną zresztą bardzo często z rewitalizacją dziedzictwa postindustrialnego, dla ratowania którego potrzebna jest nowa funkcja publiczna. Dialog starego z nowym, oparty na kontraście, ma być atrakcją i wyróżnikiem. (...)

Idea architektów polegała na wytworzeniu pieszego ciągu, kręgosłupa założenia, spinającego historyczny budynek elektrowni, lub to co z niego zostało, ze skrzydłem nowo projektowanym. Autorzy opowiedzieli się przy tym za skontrastowaniem obu części we wszystkich możliwych aspektach: materiałowym, typologicznym, kolorystycznym. Umiejętnie skadrowane otwarcia nowego obiektu na relikty starego, spatynowanego sąsiedztwa z pewnością będą dostarczać zwiedzającym silnych doznań estetycznych. (...)