| Nazwa obiektu | Bazar Różyckiego (część miejska) |
| Adres obiektu | Warszawa, ul. Targowa 54 |
| Autorzy | OCA Architekci, architekci Roman Tomecki, Anna Magdalena Pabich |
| Architektura krajobrazu | architektka krajobrazu Dorota Pape |
| Konstrukcja | Jerzy Gładysz |
| Generalny wykonawca | Zab-Bud |
| Inwestor | Miasto Stołeczne Warszawa |
| Powierzchnia terenu | 4423.0 m² |
| Powierzchnia zabudowy | 720.0 m² |
| Powierzchnia użytkowa | 402.0 m² |
| Kubatura | 1980.0 m³ |
| Projekt | 2019 |
| Data realizacji (koniec) | 2020 |
| Koszt inwestycji | 5,8 mln zł |
Najstarszy z istniejących dziś w Warszawie bazarów powstał w wyniku porządkowania miasta przez administrację prezydenta Sokratesa Starynkiewicza. Dzisiejszy Różyc tworzą dwie części. Większa należy do licznych spadkobierców Juliana Różyckiego, mniejsza, położona bezpośrednio za Muzeum Warszawskiej Pragi, jest własnością warszawskiego samorządu.Bazar otwarto w 1882 roku. Jego teren został ogrodzony, prowadziło do niego pięć bram. Każdy handlarz mógł wynająć stragan i prowadzić tam sprzedaż. Największy rozwój Różyca miał miejsce po drugiej wojnie światowej. Na skomunalizowanym bazarze oferowano niemal wszystko. Dziś niemym światkiem tych czasów są ciemnozielone, drewniane budynki, nadal liczne w granicach prywatnej części.Różyc od lat trawi kryzys. Jego źródłem było przede wszystkim powstanie po 1989 roku pobliskiego megatargowiska – Jarmarku Europa. W tym nowym, wielonarodowym tyglu szczególnie istotna i prężna okazała się wspólnota wietnamskich kupców. Kres stadionowego handlu w okolicach 2012 roku był szansą na reaktywację Różyca. Wietnamscy kupcy nie zostali tam jednak zaproszeni. Część z nich przeniosła się na odległą Ochotę, tworząc tętniący życiem, wielokulturowy bazar na Bakalarskiej.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
