O zespole Varso Place Grzegorz Buczek

Czy dobra jakość projektu architektonicznego wystarczy do złagodzenia ewidentnej porażki planistyczno–urbanistycznej? Rozwiązania przyziemia północnego frontu Varso Place poprawiają co prawda jakość lokalnej przestrzeni publicznej, jednak skala nowej zabudowy jest wręcz destrukcyjna dla skali ulicy, a niespójne z kontekstem skosy elewacji wprowadzają niepokój w śródmiejską lokalność.

Nie od dziś wiadomo, że słabą stroną warszawskiej polityki przestrzennej (określonej w 2006 roku w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, które w kwietniu 2018 roku uznano za nieaktualne) jest polityka wysokościowa, określana często jako sky is the limit. Formalnymi podstawami do projektowania większości wieżowców realizowanych w stolicy są osławione wuzetki, od lat uznawane za główną patologię systemu planowania przestrzennego, często niezgodne z zapisami Studium, albo „przyklepywane” planami uchwalanymi post factum… Fascynujące są specyficzne wyścigi beneficjentów takich decyzji (zabiegających o ich wykorzystanie do uzyskania pozwoleń na budowę) i planistów (starających się doprowadzić do uchwalenia planów miejscowych, uchylających, co najmniej te najbardziej kontrowersyjne, decyzje WZ).

Niestety, równoczesne opracowywanie ponad dwustu planów, do tego bez wieloletniego programu ich sporządzania i bez priorytetyzacji adekwatnej do problemów przestrzennych miasta, skutkuje wieloletnimi procedurami i stawia planistów na przegranej pozycji. Przy tym pojawiają się tezy o charakterze naukowym (np. doktorat na WA PW), dotyczące nowej tożsamości zachodniej części Warszawy kształtowanej przez taką bezplanową wysokościową zabudowę. Krytycy określają coraz bardziej azjatycką Warszawę „jeżem Europy”, zaś z wystawy Archikolaże dowiedzieć się można, że stolica jest miastem idealnie nieidealnym, gdyż wszystko tu jest możliwe, bo nie jest projektem skończonym.