Architektura zawsze jest związana z otoczeniem. Architekt musi być świadomy znaczenia miejsca – jego genius loci; musi znać jego historię, umieć odczytać i zrozumieć siłę zastanego kontekstu, a także poprawić ewentualne słabości. Celem jest zaprojektowanie takiego budynku, który będzie sprawiał wrażenie, jakby w danej lokalizacji stał od zawsze, i zaprojektowanie takich przestrzeni, które przetrwają zmieniające się w czasie mody.
Krzywoliniowe ściany nie są na pokaz; nie chodzi w nich o udowodnienie, że potrafimy je zaprojektować, że mamy wiedzę pozwalającą je wykonać. Znacznie ważniejsza jest przestrzeń między tymi ścianami, atmosfera, która dzięki nim powstaje wewnątrz budynku. Ponadto plac przed muzeum, na którym stoi pomnik Bohaterów Getta – nowa przestrzeń miejska, gdzie przeszłość będzie przenikać się z teraźniejszością.
Muzeum Historii Żydów Polskich zostało zaprojektowane, by oddać cześć pamięci warszawskiego getta i smutnej wojennej historii Warszawy. Jego architektoniczny wyraz kształtować miały dwa pojęcia: skromność i spokój. Pomnik, który ma największą siłę oddziaływania, nie epatuje przecież wielością form i materiałów, jest ascetyczny i powściągliwy. Muzeum poprzez urządzone w nim wystawy ma także opowiadać długą historię polskich Żydów. Zaprojektowaliśmy więc obiekt, który nie tylko spogląda w przeszłość, ale też odnosi się do przyszłości.
