W wiosce Guabuliga drzewa to zdecydowanie nie tylko dekoracyjne przedmioty w otwartej przestrzeni, to postacie – pisze architekt krajobrazu Chrili Car w eseju „Talking Trees” opublikowanym w wydanej w 2017 roku książce pod redakcją Baerbel Mueller „[APPLIED] FOREIGN AFFAIRS”. Drzewa nadają wiosce strukturę dzięki wysokim i gęstym koronom; ich cień wyznacza miejsca pracy i wypoczynku. Są indywidualnościami, a także zasobem. Często oceniamy architekturę przez pryzmat jej fizycznych wymiarów i to one robią na nas wrażenie. Zapominamy natomiast o jej niematerialnych cechach i fakcie, że dobra architektura może uczynić coś więcej. Może kształtować środowisko tak, by wzmocnić społeczności. Potrafi także ułatwić dialog wspólnoty.
Niedawno ukończony otwarty targ w Ghanie, zaprojektowany przez zespół z Uniwersytetu Sztuki Stosowanej w Wiedniu, został zbudowany, ponieważ mieszkańcom Guabuligi potrzebna była przestrzeń w wiosce, gdzie mogliby handlować produktami drobnego okolicznego rolnictwa, rękodziełem i przedmiotami rzemiosła artystycznego. Położony 127 km na północ od Tamale targ jest efektem wieloletniej współpracy lokalnych mieszkańców i laboratorium architektonicznego [a]FA Foreign Affairs pod kierownictwem Baerbel Mueller.Laboratorium pracowało ze społecznością Guabuligi od 2011 roku, a realizację ukończono w 2019 roku. Targ, zaprojektowany przez Chien-hua Huanga, Magdalenę Górecką i Tomsa Kamparsa jest zgodny z pierwotnym miejscowym planem zagospodarowania, zakładającym nieprzerwaną przestrzeń publiczną przechodzącą w tkankę wiejskiego krajobrazu. Kompozycja składa się z dwóch nieortogonalnych zadaszeń z rozstawionymi platformami tworzącymi siedziska i strefę pracy oraz miejscami ekspozycji i studnią. Zespół pracował z lokalnymi rzemieślnikami i mieszkańcami, by stworzyć płaszczyzny dachu i podłogi, które nadadzą kształt budynkowi. Projektanci starali się wykreować miejsce, które posłuży zarówno jako targ i miejsce zgromadzeń. Zaproponowali w związku z tym otwartą formę przestrzeni wspólnotowej wraz z możliwością swobodnego jej wykorzystywania.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
