Tężnia solankowa w Busku-Zdroju

Architektura tężni jest ramą dla ruchu odbywającego się wewnątrz niej. Tworzy przestrzenny kontekst dla uzdrawiania tam ciała i zmysłów. O nowej realizacji biura 2pm architekci pisze Janusz Sepioł.

Mocnym wejściem Piotra Musiałowskiego na polską scenę architektoniczną było zwycięstwo jego pracowni 2pm w konkursie, a następnie realizacja narodowego pawilonu na wystawę Expo 2015 w Mediolanie. Hasło wydarzenia brzmiało Wyżywić ziemię. Polski pawilon przybrał formę wielkiego stosu drewnianych elementów przypominających skrzynki na owoce i odwołując się do idei sadu, tworzył w swoim wnętrzu iluzję rajskiego ogrodu. Drewno już od pewnego czasu było materiałem kluczowym w poprzednio wygrywanych przez warszawskiego architekta konkursach, np. trudnym, choć może o niewielkim potencjale promocyjnym, konkursie na toalety publiczne w Kazimierzu nad Wisłą czy na obiekty wejściowe do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Drewnianą konstrukcją jest też najnowsza jego realizacja – tężnia w Busku-Zdroju. W tym przypadku to zresztą oczywistość – inne materiały źle znosiłyby unoszący się tu solankowy aerozol.

Tradycyjne tężnie to przemysłowe konstrukcje służące do produkcji soli. W pewnym momencie uznano, że przebywanie w ich pobliżu ma działanie lecznicze, a przynajmniej profilaktyczne. Klasyczny kształt tężni to długie, wysokie, prostoliniowe konstrukcje, z których słynie np. Ciechocinek. Od co najmniej dekady obiekty te stały się hitem architektury parków i to wcale nie tylko zdrojowych. Powstają tężnie ogromne – jak w Inowrocławiu, przypominające kształtem warowne zamki – jak w Wieliczce, tężnie do obejścia (np. w Katowicach, Nowej Hucie czy Radlinie) lub tworzące niewielkie placyki (np. w Bochni czy Konstancinie). Specjalną kategorią są minitężnie w formie pojedynczej małej ścianki, przy której można usiąść i głęboko pooddychać. To już dziesiątki realizacji.