| Nazwa obiektu | Budynek biurowy Carpathia Office House |
| Adres obiektu | Warszawa, ul. Zajęcza 15 |
| Autorzy | Ovotz Design Lab., architekt prowadzący: Marcin Kos, Szymon Duda |
| Współpraca autorska | Ovotz Design Lab., Anna Themerson, Karolina Zadęcka-Mleczko, Magdalena Zielińska, Magdalena Skoplak-Seweryn, Marta Głowacz, Wojciech Nowak, Mikołaj Przewłocki, Mateusz Czapla, Jakub Wazowicz |
| Architektura wnętrz | Wojciech Stanczykiewicz |
| Konstrukcja | RWK Inżynierowie |
| Generalny wykonawca | Unibep |
| Inwestor | Howard Tenens + GD&K Group |
| Powierzchnia terenu | 1400.0 m² |
| Powierzchnia zabudowy | 850.0 m² |
| Powierzchnia użytkowa | 4700.0 m² |
| Powierzchnia całkowita | 7000.0 m² |
| Kubatura | 24000.0 m³ |
| Data realizacji (początek) | 2012 |
| Data realizacji (koniec) | 2015 |
Powiśle to jedna z najstarszych dzielnic Warszawy i jej śródmiejska część u podnóża skarpy. Od momentu otwarcia nowego gmachu BUW w 1999 okolica przeżywa intensywny rozwój, który przejawia się licznymi inwestycjami publicznymi i prywatnymi, o różnorodnych, centrotwórczych funkcjach. Wśród nowo powstających obiektów są budynki akademickie (Nowy BUW, gmach Neofilologii, Wydział Rzeźby ASP), mieszkalne (m.in. apartamentowce Nowe Powiśle), handlowo-usługowe (planowana rewitalizacja dawnej EC Powiśle) i biurowe. Do tej ostatniej kategorii zalicza się powstały w tym roku biurowiec Carpathia przy skrzyżowaniu ulic Zajęczej i Topiel.
Budynek powstał na obszarze Dynasów – rejonu północnego Powiśla, nazwanego tak od nazwiska znajdującej się tu w XVIII wieku posiadłości księcia Karla Otto von Nassau-Siegena. Pod koniec XIX wieku obszar znany był jako rowerowe centrum Warszawy, ze względu na istniejący tu tor kolarski z trybunami i siedzibę Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów. W dwudziestoleciu międzywojennym w miejsce parku i drewnianych zabudowań rowerzystów zaplanowano luźne kwartały kamienic. Pod koniec lat trzydziestych zaczęły tu powstawać niskie domy o modernistycznej architekturze, projektowane przez wziętych warszawskich architektów, m.in. Wacława Wekera czy Bohdana Pniewskiego. Dokończenie założenia przerwał wybuch II wojny światowej.
i
W okresie powojennym, wobec dużych zniszczeń Powiśla i początkowych koncepcji stworzenia z niego zielonej enklawy na przedmurzu centrum, poza pojedynczymi plombami zrezygnowano z dalszej zabudowy Dynasów. Do przedwojennych koncepcji powrócono dopiero na początku XXI wieku. Od 2006 r. trwają prace nad planem miejscowym Powiśla Północnego, który powstaje w Miejskiej Pracowni Planowania Przestrzennego i Strategii Rozwoju. Przewiduje on w tym rejonie zabudowę nawiązującą do przedwojennych koncepcji – niskiej zabudowy mieszkaniowej, tworzących zwarte pierzeje ulic i nowy plac.
Nowy biurowiec Carpathia, choć powstał w oparciu o Warunki Zabudowy, wpisuje się tę ideę. Swoim niewielkim gabarytem i kamiennym wykończeniem elewacji nawiązuje do znajdujących się po sąsiedzku przedwojennych kamienic. Szczelne wypełnienie parceli i zostawienie od południa i zachodu ślepych ścian na granicy działki pozwala w przyszłości na kontynuację nowo ukształtowanej pierzei i stworzenie w tym miejscu miejskiego kwartału. Architektura Carpathii nawiązuje do tradycji warszawskiego modernizmu, z okresu zarówno przed- jak i powojennego. – Naszym ukłonem w stronę stuleci historii Warszawy jest ta mała zagadka, czy jest to przejaw warszawskiego modernizmu z lat trzydziestych, późniejsza socrealistyczna wariacja na temat, czy też współczesny kolaż architektoniczny w rozkosznym passe-partout Powiśla – mówi architekt Szymon Duda.
i
Jednak przypatrując się Carpathii, bardziej niż z przedwojennym Powiślem, nasuwają się skojarzenia z monumentalnym budownictwem rządowym z przełomu lat 40 i 50. XX wieku, które utrzymane było w duchu klasycyzującego modernizmu. Wzorów dopatrywać się można zwłaszcza w ministerialnych gmachach z ulic Kruczej, Żurawiej i Hożej, a nawet w Domu Partii. W tym kontekście zwraca uwagę zwłaszcza silna pionowa i pozioma artykulacja fasad od strony ulic Topiel i Zajęczej.
Poczucie solidności i elegancji nadają budynkowi elewacje wykonane niemal w całości z różnobarwnych kamieni. Ich ułożenie odzwierciedla klasyczny trójpodział: część cokołowa z reprezentacyjną strefą wejścia i dużymi witrynami wyłożona zielonym marmurem, część środkowa wykończona w piaskowcu, oraz przeszklone zwieńczenie zaakcentowane pionowymi żyletkami. Dopełnieniem całości jest reprezentacyjny hol we wnętrzu, stanowiący reminiscencję modernistycznej architektury lat 50. i 60. z dizajnerskim akcentem w postaci okazałego żyrandola.
