| Nazwa obiektu | Środowiskowa Biblioteka Nauk Ścisłych i Technicznych na potrzeby Innowacyjnej Gospodarki Politechniki Wrocławskiej |
| Adres obiektu | Wrocław, plac Grunwaldzki |
| Autorzy | Heinle, Wischer und Partner Architekci Sp. z o.o., architekt Thomas Heinle |
| Współpraca autorska | architekci Anna Stryszewska-Słońska, Katja Fiedler, Friedemann Rentsch, Magdalena Tatar-Walecka |
| Zespół projektowy | architekci Tomasz Zawisza, Grzegorz Hajdo, Zuzanna Sulikowska, Barbara Bernardyn, Michał Sikorski, Agata Jasiewicz, Areta Keller, Karolina Konopnicka, Mateusz Skalski |
| Architektura wnętrz | Heinle, Wischer und Partner Architekci Sp. z o.o. |
| Architektura krajobrazu | RSAK Architektura Krajobrazu |
| Konstrukcja | Polswiss-Projekt Sp. z o.o. |
| Generalny wykonawca | Wrocławskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego Nr 2 WROBIS S.A. |
| Inwestor | Politechnika Wrocławska |
| Powierzchnia terenu | 15835.0 m² |
| Powierzchnia zabudowy | 2847.0 m² |
| Powierzchnia użytkowa | 8368.0 m² |
| Powierzchnia całkowita | 16041.0 m² |
| Kubatura | 65625.0 m³ |
| Projekt | 2008-2010 |
| Data realizacji (początek) | 2011 |
| Data realizacji (koniec) | 2013 |
| Koszt inwestycji | 55 876 484 |
Historia powstawania głównej biblioteki technicznej Politechniki Wrocławskiej jest długa i burzliwa. Zgodnie z planistyczną wizją Tadeusza Brzozy z 1961 roku gmach o rzucie kwadratu z wewnętrznym dziedzińcem miał się stać centralną dominantą kampusu głównego, położonego nad Odrą, nieco na wschód od śródmieścia Wrocławia. Zamknięty konkurs studialny na projekt biblioteki zorganizowano jednak dopiero w 1988 roku, sytuując ją na tyłach pochodzących z lat 50. XX wieku bliźniaczych budynków D1 i D2 autorstwa Tadeusza Brzozy i Zbigniewa Kupca (obecnie mieszczą m.in. instytuty Geotechniki i Hydrotechniki oraz Inżynierii Biomedycznej i Pomiarowej). Nagrodzona koncepcja Mariana, Krystyny i Ewy Barskich posłużyła do rozpisania w tym samym roku ogólnopolskiego konkursu architektonicznego, w którym zwyciężył projekt Witolda Benedeka i Stanisława Niewiadomskiego. Budowę biblioteki przez lata uniemożliwiał jednak brak funduszy. Kolejny konkurs odbył się w 1995 roku (I nagrodę zdobyli: Zenon Marciniak, Marek Lamber, Janusz Frydecki i Ryszard Włosowicz), ale, tak jak poprzednio, z powodów finansowych inwestycji znów nie udało się rozpocząć. Realizacji doczekał się dopiero konkursowy projekt niemieckiego biura Heinle, Wischer und Partner z 2007 roku. Budynek, zgodnie z założeniami z lat 80., stanął w głębi działki za wspomnianymi socrealistycznymi gmachami D1 i D2 wzniesionymi w 1955 roku wzdłuż dwupasmowej trasy Grunwaldzkiej. Przylegając do ich ślepych ścian, zamyka dziś od północy główną oś założenia, zwaną Aleją Profesorów, ale dzięki uwolnionemu parterowi, niczym łuk triumfalny, tworzy bramę prowadzącą do wnętrza kampusu. Zabudowę samej alei stanowią różnorodne stylistycznie obiekty powstające od lat 60. XX wieku, z dominantami wysokościowymi Wydziału Elektroniki (proj. Tadeusz Brzoza, 1971) i Wydziału Budownictwa (według świetnego projektu Krystyny i Mariana Barskich z roku 1981, który niestety dużo stracił podczas termomodernizacji przeprowadzonej trzy lata temu). Proste elewacje nowego gmachu, obłożone płytami włóknocementowymi, ożywiają różnogabarytowe otwory okienne (od małych, pojedynczych i pasmowych po zdumiewająco wielkie). Obiekt składa się niejako z trzech brył (...)Prezentacja nowej inwestycji Politechniki Wrocławskiej ukazała się w numerze 3/ 2014 miesięcznika „Architektura-murator” Tekst: Tomasz Głowacki Zdjęcia: Marcin Czechowicz>
