Projekt zakłada wypełnienie luki w pierzei jednej z istotnych i reprezentatywnych ulic Białegostoku – ulicy Henryka Sienkiewicza. Istotą propozycji jest zwrócenie uwagi na uzupełnianie pustych, zaniedbanych przestrzeni miejskich. Takie zabiegi, poza wypełnieniem zaplanowaną funkcją stanowią również sposób na rewitalizację obszarów miasta, co przyczynia się do podnoszenia rangi i estetyki jego ulic.Obiekt zaprojektowano jako pięciokondygnacyjny z kondygnacją podziemną przeznaczoną na funkcje związane z obsługą budynku. W parterze przewidziano kawiarnię, wzbogacającą życie ważnej dla tego miasta ulicy. Pozostałe, wyższe kondygnacje zaplanowano jako przestronne biura typu open-space. Zamysłem było zapewnienie otwartych przestrzeni, które z biegiem czasu, w łatwy sposób będą mogły być inaczej zaaranżowane, bądź przekształcone w odbiegające od aktualnej funkcje. Przestrzenie biurowe zostały podzielone szklanymi ścianami działowymi, zapewniającymi dobrą akustykę wnętrza, główną ideą była jednak elastyczność w zastosowaniu i łatwy demontaż. Forma plomby miejskiej jest prosta i minimalistyczna. Przy projektowaniu brano pod uwagę historyczną zabudowę tego obszaru miasta, bryłę oraz wysokość budynków sąsiadujących. Projekt miał ukazywać ciekawe i nowoczesne rozwiązania architektoniczne, jednocześnie nie przytłaczając istniejących tam obiektów. Projektowany biurowiec ma na celu połączenie znajdujących się tam budynków, wpisanie się oraz ożywienie istniejącej architektury tej ulicy, oraz miasta. Przeszklona elewacja odbija ruchliwą ulicę i jej przechodniów oraz ukazuje do widoku publicznego to, co budynek skrywa w swoim wnętrzu, a jednocześnie zapewnia jego użytkownikom interesujący widok życie miejskie. Obiekt został cofnięty względem swoich sąsiadów, a linię zabudowy tworzą pionowe podziały - łamacze światła, wystające poza obrys elewacji. Brise-soleil jednocześnie osłaniają elewację i wyróżniają obiekt na tle znajdujących się obok budynków. Na tylnej fasadzie zapewniają funkcję zacieniania i ochronę przed przegrzaniem się budynku, natomiast na elewacji frontowej stanowią wyrazisty detal architektoniczny, który ma za zadanie przykuwać uwagę przechodniów. Przedostatnia kondygnacja została cofnięta od strony kamienicy, tworząc taras, który dostarcza miejsca odpoczynku użytkownikom tego obiektu. Głównym akcentem w formie jest nawieszenie ostatniej kondygnacji. Jedynym materiałem użytym na fasadach poza szkłem, jest stal Corten, która żyje wraz z budynkiem i zmienia się z upływem czasu, nadając mu niepowtarzalny wygląd.
Specjalny NEWSLETTER STUDENCKI „Architektury-murator”co miesiąc nowa porcja architektonicznych newsów z Polski i ze świata!
