Podczas II wojny światowej w Blåvand na zachodnim brzegu Półwyspu Jutlandzkiego inżynierowie III Rzeszy realizowali stanowisko dla jednej z największych baterii artyleryjskich Wału Atlantyckiego. W nigdy nieukończonym ogromnym bunkrze działa obecnie muzeum, które w 2017 roku rozbudowano o cztery niezależnie funkcjonujące części ekspozycyjne według projektu Bjarke Ingels Group. Forma nowego obiektu przypomina układ precyzyjnych nacięć w krajobrazie, nie zakłócając widoku dominującej nad okolicą monolitycznej konstrukcji historycznego bunkra – pisze Maciej Lewandowski.
Widok od strony wschodniej – zagłębiony w piaszczyste wydmy obiekt mieści wystawę poświęconą historii Wału Atlantyckiegoł Fot. Rasmus Hjortshoj
Podczas II wojny światowej w Blåvand na zachodnim brzegu Półwyspu Jutlandzkiego inżynierowie III Rzeszy realizowali stanowisko dla jednej z największych baterii artyleryjskich Wału Atlantyckiego. Budowa nigdy nie została dokończona, a przez dwie dekady we wchodzącym w skład założenia bunkrze działało popularne muzeum, które w 2017 roku rozbudowano o cztery niezależnie funkcjonujące części ekspozycyjne, przeznaczone do obsługi 100 000 zwiedzających rocznie. Wystawy prezentują prehistorię tego regionu od epoki lodowcowej, a także historię współczesną obejmującą czasy II wojny światowej i budowę niemieckiego systemu umocnień. Poszczególne części muzeum są dostępne z zagłębionego dziedzińca. Forma obiektu przypomina układ precyzyjnych nacięć w krajobrazie, zintegrowany z otaczającym terenem, a zarazem wydzielony z przestrzeni za pomocą lekkich przeszkleń na całą wysokość kondygnacji. W drodze do głównego wejścia odwiedzający początkowo widzą jedynie historyczny bunkier, a prowadzące do nowej części rozcięcia w terenie wyłaniają się stopniowo, w miarę zbliżania się do obiektu. Projektanci nowej części muzeum w kontraście do istniejącej ruiny niemieckiego bunkra starali się stworzyć wrażenie dostępności, otwartości, lekkości i przestronności.
We wnętrzach muzeum dominują żelbet o eksponowanej fakturze betonu, stal, szkło i drewno. Ściany przestrzeni ekspozycyjnych wykonano z betonu wylewanego na miejscu budowy; Fot. Rasmus Hjortshoj
Konstrukcja
Budynek tworzą cztery zagłębione w ziemi żelbetowe skrzynie zbudowane z prostopadłych do siebie ścian oraz sprężanej płyty stropowej podpartej wzdłuż dwóch boków. Ściany wszystkich skrzyń ustawione są po obwodzie na wspólnej żelbetowej płycie fundamentowej i stanowią nie tylko podparcie dla wspornikowo wysuniętego stropodachu, lecz również opierają się naporowi gruntu. Pozostałe ściany zewnętrzne, wzdłuż wewnętrznych ciągów komunikacyjnych, są zbudowane z dużych szklanych tafli bez użycia dodatkowych elementów konstrukcyjnych takich jak słupy czy rygle. Płyta stropowa ma łagodnie hiperboloidalną krzywiznę, o grubość 110 cm nad podpierającymi ją ścianami i 35 cm wzdłuż swobodnych krawędzi, dzięki czemu jej środek ciężkości został zlokalizowany nad podporami. Długość wspornika stropodachu sięga 13 m, a całkowita rozpiętość stropów dochodzi do 36 m. Sprężanie stropów pozwoliło ograniczyć odkształcenia i wielkość rys powstających podczas wiązania betonu. Stropodach obsypano piaskiem i obsadzono lokalnymi trawami – głównie wydmuchrzycą piaskową. Samonośną konstrukcję przeszklonych ścian wzdłuż wewnętrznych pasaży tworzą szyby o rozmiarach 2,6 x 6,2 m. W celu uszczelnienia obudowy liczbę elementów otwieranych zmniejszono do minimum. Na etapie projektowania bryły i rozwiązań materiałowych dla przegród zewnętrznych w gronie specjalistów prowadzono analizy m.in. nasłonecznienia, przepływu powietrza, prędkości wiatru i strat ciepła w celu optymalizacji rozwiązań przestrzennych w kontekście zużycia energii eksploatacyjnej i kosztów budowy. Budynek wzniesiono przy użyciu czterech głównych materiałów – żelbetu o eksponowanej fakturze betonu, stali, szkła i drewna. Ściany sal ekspozycyjnych zrealizowano z betonu zbrojonego, wylewanego na miejscu. Wnętrza wykończono drewnem i blachą stalową walcowaną na gorąco.
Widok od strony wschodniej – zagłębiony w piaszczyste wydmy obiekt mieści wystawę poświęconą historii Wału Atlantyckiegoł Fot. Rasmus Hjortshoj
Tirpitz to betonowy bunkier z czasów II wojny światowej, położony w Blåvand na Półwyspie Jutlandzkim. Jego budowę rozpoczęto w 1944 roku, w ramach realizacji Wału Atlantyckiego. Po wojnie niedokończony obiekt przekształcono w muzeum poświęcone historii nazistowskich fortyfikacji. W 2012 roku rozstrzygnięto konkurs na rozbudowę placówki, w którym zwyciężyła koncepcja pracowni Bjarke Ingels Group (BIG); Fot. Rasmus Hjortshoj
Widok od strony południowo- -wschodniej – na pierwszym planie historyczny bunkier; Fot. Rasmus Hjortshoj
Jedna z czterech ścieżek prowadzących do muzeum (od strony bunkra); Fot. Rasmus Hjortshoj
Na zlokalizowany w centralnej części obiektu dziedziniec prowadzą cztery trakty; Fot. Rasmus Hjortshoj
Architekci we wnętrzach zaproponowali wielkogabarytowe drzwi obrotowe wykonane ze szkła lub stali; Fot. Rasmus Hjortshoj
Architekci we wnętrzach zaproponowali wielkogabarytowe drzwi obrotowe wykonane ze szkła lub stali; Fot. Rasmus Hjortshoj
Stropodach wysunięty jest wspornikowo na 13 m; Fot. Big-Bjarke Ingels Group
We wnętrzach muzeum dominują żelbet o eksponowanej fakturze betonu, stal, szkło i drewno. Ściany przestrzeni ekspozycyjnych wykonano z betonu wylewanego na miejscu budowy; Fot. Rasmus Hjortshoj
Architekci we wnętrzach zaproponowali wielkogabarytowe drzwi obrotowe wykonane ze szkła lub stali; Fot. Rasmus Hjortshoj
W strefie istniejącego bunkra pozostawiono historyczne, surowe, żelbetowe ściany. Wprowadzono jedynie drewniane trakty piesze z oświetleniem liniowym; Fot. Rasmus Hjortshoj
We wnętrzach muzeum dominują żelbet o eksponowanej fakturze betonu, stal, szkło i drewno. Ściany przestrzeni ekspozycyjnych wykonano z betonu wylewanego na miejscu budowy; Fot. Rasmus Hjortshoj
Ściany zewnętrznych korytarzy wykonano częściowo z betonu i lustrzanych tafli; Fot. Rasmus Hjortshoj
Budynek tworzą cztery zagłębione w ziemi żelbetowe skrzynie – ustawione na wspólnej żelbetowej płycie fundamentowej, a przekryte sprężaną płytą stropową; Fot. Ebsen Schlosser
Stropodach obsypano piaskiem z wydm i obsadzono lokalnymi trawami; Fot. Rasmus Hjortshoj
W południowej części założenia znajduje się Tirpitz – bunkier z II wojny światowej, w którym zlokalizowane było dotychczasowe muzeum. Po rozbudowaniu obiektu bunkier jest nadal dostępny dla zwiedzających jako część muzeum; Fot. Rasmus Hjortshoj
południowej części założenia znajduje się Tirpitz – bunkier z II wojny światowej, w którym zlokalizowane było dotychczasowe muzeum. Po rozbudowaniu obiektu bunkier jest nadal dostępny dla zwiedzających jako część muzeum; Fot. Rasmus Hjortshoj
Stropodach wysunięty jest wspornikowo na 13 m; Fot. Rasmus Hjortshoj
Szklany łącznik na poziomie parteru; Fot. Rasmus Hjortshoj
Ściany wzdłuż ciągów komunikacyjnych wykonano z wielkogabarytowych, szklanych tafli, bez użycia dodatkowych elementów konstrukcyjnych; Fot. Rasmus Hjortshoj
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Schemat przedstawiający kolejne fazy powstawania projektu; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Sytuacja. Oznaczenia: 1 – budynek muzeum; 2 – bunkier; 3 – parking; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Detal strefy cokołowej elewacji. Oznaczenia: 1 – ekran akustyczny na profilach walcowanych na gorąco; 2 – zasłony przeciwsłoneczne z mechanizmem sterującym; 3 – przeszklona elewacja; 4 – profile konstrukcyjne elewacji; 5 – dachowe koryto odwodnieniowe z aluminium odpornym na działanie słonej wody; 6 – membrana dachowa; 7 – termoizolacja; 8 – beton o powierzchni szczotkowanej wylewany na miejscu; 9 – strop żelbetowy; 10 – belka żelbetowa; 11 – sufit podwieszany o konstrukcji z profili walcowanych na gorąco; 12 – konsola montażowa sufitu podwieszonego; 13 – oświetlenie LED; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Detal górnej krawędzi elewacji. Oznaczenia: 1 – stalowa balustrada; 2 – piasek i trawy; 3 – profil zamykający z kortenu; 4 – membrana dachowa odporna na przerastanie korzeni; 5 – płaskownik zamykający z kortenu; 6 – płyta z materiału odpornego na działanie wilgoci; 7 – termoizolacja; 8 – teleskopowy system mocujący; 9 – strop żelbetowy wylewany na miejscu; 10 – przeszklona elewacja; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
Detal przekroju przez szklaną ścianę działową pomiędzy kawiarnią a salą ekspozycyjną. Oznaczenia: 1 – żelbetowa płyta wylewana na miejscu; 2 – profil mocujący; 3 – przeszklona ściana; 4 – podłoga z walcowanej na gorąco stalowej blachy ze zintegrowanym systemem wentylacji; 5 – warstwy posadzkowe; 6 – profil stalowy walcowany na gorąco; 7 – ściana z betonu wylewana na miejscu; 8 – żelbetowa płyta stropowa; Rys. Big-Bjarke Ingels Group
CopenHill stanowi urzeczywistnienie propagowanej przez BIG idei hedonistycznego podejścia do zrównoważonego rozwoju, a jednocześnie spełnienia wszystkie restrykcyjne wymogi technologii oraz bezpieczeństwa. O nowej realizacji biura Bjarke Ingels Group pisze Radosław Stach.
Autorska koncepcja formgivningu, czyli wpływania na przyszłość poprzez architekturę, była jednym z głównych tematów warszawskiego wykładu Bjarke Ingelsa. Duńczyk opowiedział też o projekcie Towarowa 22, który jego pracownia realizować będzie w stolicy razem z biurem medusagroup.
Mistrz autopromocji, czy wizjoner? Kolejny starchitekt, czy bezkompromisowy innowator, niebojący się przeciwstawiać architektonicznym trendom. Z okazji wizyty duńskiego projektanta w Polsce przypominamy jego sylwetkę i najbardziej znane realizacje.
We wrześniu do Warszawy przyjedzie Bjarke Ingels. Spotkanie z założycielem duńskiej pracowni Bjarke Ingels Group organizują Stowarzyszenie Architektów Polskich oraz Urban Land Institute.
Towarowa 22 to nowa dzielnica Warszawy, która łączy miejską intensywność ulic i bloków z otwartym przestrzeniami wyniesionego parku rekreacyjnego. Tradycyjna i nowoczesna, gęsta i otwarta jednocześnie – o nowym wielofunkcyjnym zespole planowanym w samym centrum stolicy opowiada Bjarke Ingels z pracowni Bjarke Ingels Group.
Mamy nowe wizualizacje wielofunkcyjnego zespołu w samym centrum Warszawy. Kompleks pod nazwą Towarowa 22 zaprojektowała pracownia BIG – Bjarke Ingels Group.