Jednym z wyzwań podczas modernizacji i rozbudowy Teatru Polskiego w Szczecinie było wykonanie pierwszej w Polsce dociskowej ściany żelbetowej, która stanowiła zabezpieczenie obudowy wykopu, a także pełni funkcję fundamentu obiektu – pisze Romuald Loegler.
Rozbudowa Teatru Polskiego w Szczecinie, proj. Atelier Loegler; fot. Atelier Loegler
Tarasy Hakena, dziś Wały Chrobrego, to widokowy taras o długości 500 m, położony na skarpie wzdłuż Odry, jedno z największych i najbardziej udanych miejskich założeń urbanistycznych w Europie, zrealizowanych na początku XX wieku według koncepcji Wilhelma Meyera-Schwartau. Cechuje je architektoniczna różnorodność – od historyzmu przez neoromantyzm aż po modernizm. Mieszczą się tu m.in. takie obiekty jak Gmach Rejencji i Dyrekcji Ceł z 1905 roku (obecna Akademia Morska) czy budynek Muzeum Miejskiego i Teatru Współczesnego z lat 1908-1913.
W przedłużeniu panoramy tarasów skarpa odrzańska gości perełkę modernizmu, budynek dawnej siedziby berlińskiej masonerii, dziś Teatru Polskiego, według projektu Adolfa Thesmachera. Dzięki inicjatywie i zaangażowaniu dyrektora teatru Adama Opatowicza aktualnie realizowany jest nowy budynek, którego ideowym przesłaniem było zbudowanie relacji pomiędzy przeszłością miejsca a jego przyszłością. Założenia konkursowe stawiały wymóg koegzystencji nowego ze starym, dając równocześnie duży margines elastyczności w sposobie formowania elementów programu i przestrzennych relacji. W projekcie jest ona jednoznaczna: minimum ingerencji w historyczny kontekst oznacza dyskretną, organiczną synergię projektowanego budynku wpisanego w ziemne uformowanie wałów. Zamierzony efekt reurbanizacji miejsca budynku to scenograficzny charakter nowo kreowanego urbanistycznego pejzażu – echo Tarasów Hakena.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”. Chcesz dalej czytać ten tekst?
Budynek wydaje się prosty i oczywisty w swoich rozwiązaniach. Całość sprawia wrażenie, że jest dokładnie tak, jak powinno być – o projekcie pracowni Orłowski, Szymański-Architekci pisze Marek Sietnicki.
Nieregularna forma obiektu, przypominająca bryłę statku, dynamizuje przestrzeń poprzez różne kierunki i kąty skosów ścian tworzących elewację – o projekcie autorstwa pracowni Piotr Płaskowicki Architekt pisze Jacek Droszcz.
Konstrukcja jest dynamiczna, ekspresyjna, śmiała i lekka. Wyróżnia się bardzo na tle podobnych obiektów zrealizowanych w ostatnich latach w Polsce – realizację projektu pracowni Flanagan Lawrence komentuje Dariusz Herman.
Biblioteka jako przestrzeń uwolniona ze ściśle zdefiniowanych funkcji i determinującej substancji ma być miejscem twórczej wymiany myśli – o realizacji Kokoprojekt pisze Katarzyna Gucałło.
Zakończyła się przebudowa Teatru Letniego w Szczecinie. Zależało nam na stworzeniu najlepszego amfiteatru pod względami akustycznymi oraz technologicznymi w Europie, a być może i poza nią. Gwarantujący wysoką jakość dźwięku, naturalnie wentylowany amfiteatr wpisuje się w nowy, postcovidowy model funkcjonowania obiektów kultury – tłumaczy architekt Jason Flanagan z londyńskiego biura Flanagan Lawrence, które odpowiada za modernizację.
Jedenastego maja rozpoczyna się w Szczecinie Westival Sztuka Architektury 2022. Głównym wydarzeniem tegorocznej edycji jest wystawa „Młoda Polska”, na której zobaczymy jedenaście młodych pracowni architektonicznych wytypowanych przez kuratora Piotra Śmierzewskiego.