Wieżowiec VIA 57 w Nowym Jorku

Najnowsza realizacja Bjarke Ingels Group stanowi połączenie tradycyjnego, europejskiego kwartału z modelem wysokościowej zabudowy typowej dla centrum Nowego Jorku. Wieżowiec zajmuje niemal cały śródmiejski kwartał na rogu West 57th Street i West Side Highway, zapewniając niczym niezakłócone widoki w kierunku Hudson River Park i nabrzeża rzeki. Konstrukcja zadaszenia nad niższą częścią płynnie przechodzi w elewację części wieżowej.

Budynek VIA 57 West zaprojektowany przez Bjarke Ingels Group dla firmy deweloperskiej Durst Organization stanowi połączenie tradycyjnego, europejskiego kwartału z modelem wysokościowej zabudowy typowej dla centrum Nowego Jorku. W tym 32-kondygnacyjnym budynku o powierzchni ok. 77 000 m² zlokalizowano 709 mieszkań, ok. 4200 m2 przestrzeni handlowych i usługowych na dwóch pierwszych kondygnacjach, a na dziedzińcu – ogród o powierzchni 2000 m².

Wieżowiec zajmuje niemal cały śródmiejski kwartał na rogu West 57th Street i West Side Highway, zapewniając niczym niezakłócone widoki w kierunku Hudson River Park i nabrzeża rzeki. Inwestor wybrał architekta wiosną 2010 roku, budowa ruszyła w 2011 roku, a już w maju 2016 zaczęli wprowadzać się pierwsi najemcy.

Budynek sięga 137 m wysokości w północno-wschodnim narożniku i zaprojektowany jest w taki sposób, aby nie zasłaniać widoków na rzekę z położonego za nim apartamentowca Helena Tower, wybudowanego przez tego samego inwestora. Forma obiektu zmienia się w zależności od punktu widzenia – od zachodu ma on kształt paraboloidy hiperbolicznej, od wschodu wydaje się smukłą wieżą. Przeznaczona dla mieszkańców przestrzeń zielonego dziedzińca przypominać ma miniaturowej wielkości Central Park. Po stronie wschodniej przeważa zieleń wysoka, dająca głęboki cień, natomiast po zachodniej – słoneczna łąka. Posadzono tu 47 lokalnych gatunków roślin. Obniżenie trzech narożników budynku pozwala na wprowadzenie na dziedziniec późnopopołudniowego światła słonecznego. Choć przestrzeń ta jest przeznaczona tylko dla mieszkańców, porastającą ją zieleń widać też z ulicy.

W przyziemiu zapewniono powiązania widokowe pomiędzy ogólnodostępną przestrzenią ulicy i dziedzińcem. Na pierwszych dwóch kondygnacjach znalazły się pomieszczenia wielofunkcyjne, symulator golfa, sala kinowa, basen, boisko do koszykówki, sale do ćwiczeń, gry w pokera, ping ponga czy bilard. Wszystkie te funkcje są widoczne z dziedzińca.Mieszkania na kondygnacjach powtarzalnych mają przełamaną ścianę zewnętrzną, której część jest obrócona w stronę rzeki. Głębokie loggie zapewniają dostęp światła dziennego i jednocześnie oddzielają od sąsiadów.

Dobór materiałów we wnętrzach przypomina realizacje typowo skandynawskie, jednak oparty jest głównie na materiałach lokalnych, często stosowanych w Nowym Jorku – na przykład podłogi są dębowe, a ściany łazienek wyłożono białą glazurą.

Konstrukcja

W budynku zastosowano konstrukcję mieszaną – kondygnacje powtarzalne do poziomu 34 wykonano w układzie słupowo-płytowym w technologii żelbetowej, natomiast stropy powyżej, jako kompozytowe. Jednym z trudniejszych elementów projektu konstrukcji było wycofanie kolejnych kondygnacji. Obciążenia z krawędzi stropów przenoszone są przez słupy transferowe powiązane ze stropami w miejscach ich pogrubienia (do 45 cm) i oparte na belkach transferowych. Belek tych jest 396 typów, przy czym każdy z nich ma inną geometrię, a dodatkowo 22 to zdwojone belki stalowe.

Konstrukcja zadaszenia

Konstrukcja zadaszenia nad niższą częścią budynku, płynnie przechodzącego w elewację części wieżowej, jest oparta na wielkogabarytowych elementach stalowych. Ściany zewnętrzne wykonano zasadniczo w systemie modułowych elewacji kurtynowych – na stalowej konstrukcji wsporczej montowano panele szklane lub wykonane z betonu wzmacnianego włóknem szklanym. Elewację północną i wschodnią przekrywa specjalnie zaprojektowana ściana kurtynowa o łącznej powierzchni ok. 17 600 m², a południową – fasada modułowa o powierzchni ok. 10 200 m².