| Nazwa obiektu | Międzynarodowy Port Lotniczy Bao'an - Terminal 3 |
| Adres obiektu | Shenzhen, Guangdong, Chiny |
| Autorzy | Massimiliano i Doriana Fukas |
| Współpraca autorska | BIAD (Beijing Institute of Architectural Desing) |
| Konstrukcja | Knippers Helbig Engineering |
| Generalny wykonawca | China State Construction Engineering Corporation |
| Inwestor | Lotnisko w Shenzhen, Shenzhen Planning Bureau |
| Powierzchnia całkowita | 500000.0 m² |
| Projekt | 2007-2008 |
| Data realizacji (początek) | 2008 |
| Data realizacji (koniec) | 2013 |
| Koszt inwestycji | 734 000 000 EUR |
Terminal T3 lotniska w Shenzhen ma 1,5 km długości, powierzchnię całkowitą około 500 000 m 2 , a dzięki niemu całe lotnisko umożliwia dziś obsługę 45 milionów pasażerów rocznie. Organiczna forma jego zadaszenia zdaje się ukształtowana przez wiatr i przywołuje skojarzenie z naturalnym krajobrazem. Motywem powtarzającym się w architekturze obiektu jest wzór plastra miodu. Oparta na stalowej konstrukcji nośnej podwójna „skóra” terminalu zbudowana z metalowych paneli warstwowych i szklanych, spośród których część jest otwieralna, przepuszcza do wnętrza światło słoneczne. Pasażerowie wchodzą do wnętrza od strony szerokiego na ponad 600 m i długiego na 300 m zakończenia, o rzucie przypominającym ogon ryby lub ptaka. Zadaszenie budynku podparte jest stożkowatymi kolumnami o wysokości dochodzącej do 25 m przez co wnętrze przypomina nieco nawę katedry. Na parterze zlokalizowano podstawowe funkcje takie jak poczekalnie, strefa odpraw bagażu, lokale gastronomiczne i pomieszczenia biurowe. Układ tej części jest dwu- lub trzykondygnacyjny i ma powiązania widokowe między poziomami. Za strefą odpraw ruch pasażerów zostaje rozdzielony na dwie kondygnacje biegnące wzdłuż hali terminalu, obsługujące zarówno przyloty i odloty lokalne, jak i międzynarodowe. Dwie prostopadłe względem siebie hale przecinają się w trzykondygnacyjnym skrzyżowaniu, na całej wysokości przeprutym atrium, które łączy wizualnie wszystkie poziomy użytkowe i wprowadza światło słoneczne od poziomu dachu aż do poczekalni na parterze. Wzór plastra miodu i organiczne kształty pojawiają się też w aranżacji wnętrz (boksy sklepowe, taśma bagażowa, obudowa kanałów wentylacji mechanicznej czy ławki). Obiekt zaprojektowano, ujmując całościowo zagadnienia konstrukcji, architektury i klimatu wewnętrznego przy użyciu narzędzi parametrycznych. Model cyfrowy powstał w programie Rhinoceros 3D przez zeskanowanie przestrzennych modeli z gliny, które wykonali architekci, i był wykorzystywany przez projektantów różnych branż do określenia warunków akustycznych, nasłonecznienia, czy rozmieszczenia głównych elementów konstrukcji. Generalne założenia projektowe zmieniały się kilkakrotnie, a razem z nimi również poszczególne modele branżowe.
i
Konstrukcja
Geometria konstrukcji zadaszenia powtarza motyw plastra miodu i opiera się na liniach diagonalnych. W celu odpowiedniego usztywnienia poprzecznego zastosowano dodatkowe stężenia w postaci podwójnych ram powtarzających krzywiznę dachu, rozstawionych co 18 m. Oparto je na żeliwnych stopach o wielkości niespotykanej nawet w chińskich realizacjach. Cała konstrukcja opiera się na masywnych fundamentach żelbetowych i jest ukształtowana w sposób zapewniający sztywność przestrzenną uwzględniając ewentualne wstrząsy sejsmiczne.
Artykuł ilustrowany stronami 92-95 miesięcznika "Architektura-murator" nr 03/2014.
i
