Jan Tadeusz Łosowski (1928-2022)

13 lutego w wieku 94 lat zmarł architekt i urbanista Jan Łosowski, od 1965 roku mieszkający na stałe we Francji, autor licznych ośrodków badań farmaceutycznych, m.in. w Surennes, Orleanie i Croissy-sur-Seine. Postać profesora wspomina Zbigniew Judycki.

W dniu 13 lutego 2022 roku w nadmorskiej francuskiej miejscowości Le Touquet zmarł w wieku 94 lat wybitny polski i francuski architekt urbanista Jan Łosowski. Człowiek o wielkim sercu, wyjątkowej subtelności i pogodzie ducha.

Jan Tadeusz Łosowski urodził się 24 listopada 1928 w Łodzi jako syn Józefa i Leokadii z Graczyków. Po ukończeniu szkoły podstawowej i średniej odbył studia architektoniczne na Politechnice Warszawskiej (1948-1954), a następnie studia podyplomowe z dziedziny architektury, urbanistyki i konserwacji zabytków zorganizowane przez francuskie Ministerstwo Finansów i Ekonomii (1962) oraz studia urbanistyczne w Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu (1965-1967).

Pracę zawodową rozpoczął jako starszy asystent, a następnie wykładowca na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej (1952-1964). Następnie kolejno piastował takie stanowiska jak: zastępca kierownika (ds. urbanistyki i badań architektonicznych w skali krajowej) w Centralnym Ośrodku Badań Naukowych (Pracownia Konserwacji Zabytków) w Warszawie (1958-1964), główny krajowy architekt-koordynator ds. prefabrykacji i standaryzacji budownictwa mieszkaniowego oraz hotelowego planów Ministerstwa Gospodarki Komunalnej (1960-1964), kierownik ekip prowadzących szczegółowe studia urbanistyczne dotyczące odbudowy miast polskich (ok. 80) zniszczonych podczas II wojny światowej (1964-1968).

W latach 1952-1964 był stałym współpracownikiem Polskiej Akademii Nauk. Od 1965 roku mieszkał we Francji, gdzie został asystentem profesora w Seminarium Tony Garnier w Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu (1968-1974), a następnie profesorem architektury w Institut Supérieur des Carrières Artistiques w Paryżu (1973-1975).

Inicjator wprowadzenia wykładów z urbanistyki w Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu (1974-1976); konsultant rządu Kanady ds. renowacji i rekonstrukcji starego miasta w Quebecu (1969); doradca techniczny ds. urbanistyki francuskich miast Senlis (1971-1977) i Grimaud (1981-1992). Od 1975 był właścicielem jednej, a następnie dwóch pracowni architektoniczno-urbanistycznych, którymi kierował przez ponad 40 lat. Prowadząc swoją pracownię, ściśle współpracował m.in. z Ch. Delfante’em przy przygotowaniach do przebudowy centrum Lyonu; z C. Charpentier’em przy przebudowie miast Senlis i Bayeux, przebudowie dzielnicy katedralnej w Metz i dzielnicy Les Halles w Paryżu, odbudowie kompleksu historycznego w Senlis; z dyrekcją naczelną Narodowego Towarzystwa Kolei Francuskich przy przebudowie i zagospodarowaniu Dworca Lyońskiego w Paryżu.

Jego realizacje własne na terenie Francji to m.in.: Centre de Recherches Pharmaceutiques w Suresnes, Orleanie i Croissy-sur-Seine; Institut du Médicament w Tours; Centre de Recherches en Biologie; obiekty przemysłowe w Normandii (hale produkcyjne oraz centrum badań i produkcji chemiczno-farmaceutycznej), a także w regionie Loary (m.in. centrum administracyjne kompleksu przemysłowego, magazyny, hale produkcyjne); odnowienie rezydencji opatów z Chalis (Senlis); odnowienie kościoła św. Piotra w Senlis; kompleksy mieszkaniowe (Arènes, Saint Rieul, Saint Lazar) w Senlis.
Realizacje zagraniczne to filia Servier Canada (Laval) i odnowienie budynku przemysłu farmaceutycznego w Madrycie.

Wielokrotny uczestnik sympozjów i międzynarodowych zjazdów poświęconych urbanistyce, organizowanych przez Międzynarodową Unię Architektów (UIA). Autor artykułów z dziedziny architektury i urbanistyki w prasie specjalistycznej. Sponsor wydawnictw z zakresu biografistyki polonijnej. Uhonorowany dyplomem zasługi przez Komitet Badań Naukowych (1998). Odznaczenia: Medal Polonia Semper Fidelis. Żonaty był z Hanną z domu Kolenda, historykiem sztuki, z którą miał córkę Małgorzatę.