Jacek Damięcki jest absolwentem Wydziału Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 60. w Zakładach Artystyczno-Badawczych Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie współpracował z Lechem Tomaszewskim i Jerzym Sołtanem. We Francji wraz z Shadrachem Woodsem współtworzył koncepcję architektury policentrycznej. Jednym z jej przykładów jest projekt restrukturyzacji centrum Frankfurtu, przewidujący stworzenie wielkoskalowej struktury ogniskująca się wokół kilku ośrodków. Od lat 70. wykonuje cykle projektowe z zakresu architektury, wystawiennictwa, instalacji przestrzennych i malarstwa.
„Architektura to dyrygowanie kosmosem, a nie rozstawianie dupereli w krajobrazie” - mawia autor. W latach 60. Damięcki tworzył koncepcje mieszkalnictwa ewoluującego zgodnie z rozwojem struktury rodziny (współpraca: Violetta Damięcka), prezentowane po raz pierwszy w sekcji Architektura na Biennale w Paryżu w 1967 roku. Pracował nad projektem Ścisłego Centrum Warszawy w 1991 roku (współautor: Jan Goots), w którym przetworzył XIX-wieczny system zabudowy w korespondencji z przedwojennym planem regulacyjnym i własnościowym. Jest także autorem koncepcji Miasto binarne Warszawa–Łódź z integrującym układ duopolis międzynarodowym portem lotniczym pośrodku.
Jego działania w przestrzeni miasta miały wpływać na kontakty międzyludzkie. W tym rozumieniu plac miejski nie istniał jako pusta przestrzeń, lecz miał znaczenie emocjonalne i duchowe. Projekty wystawiennicze w makroskali - „makroinstalacje” - stanowiły ujęcie, w którym człowiek występuje jako punkt odniesienia. Zrealizował dwie wielkoskalowe instalacje artystyczne w przestrzeni publicznej: wystawę terenową Warszawa XXX w 1974 roku oraz Chmurę w 1994 roku (obie na placu Piłsudskiego w Warszawie).
Damięckiego projektuje obiekty poświęcone doświadczaniu zjawisk przestrzennych i atmosferycznych. Jego Basen topologiczny z 1968 roku to pierwszy przykład zastosowania w architekturze zamkniętej powierzchni jednostronnej, która obejmując przestrzeń, jednocześnie jej nie wydziela. W roku 1999 zaprojektował Pływające schronienie dla rozbitków na morzu - ruchomą wyspę kotwiczoną tak, aby zawsze ustawiała się dziobem do fal, tworząc spokojniejszą zatoczkę, w której można zacumować.
Na wystawie w Zachęcie prezentowane będą zarówno materiały archiwalne, jak i specjalnie zaprojektowana instalacja przestrzenna reinterpretująca pracę dyplomową wykonaną w Akademii Sztuk Pięknych w 1961 roku.
Jacek Damięcki. Markoformy8 listopada 2016 - 8 stycznia 2017Zachęta Narodowa Galeria Sztukiplac Małachowskiego 3
