Odszedł architekt i urbanista Krzysztof Domaradzki

Można odnieść wrażenie, że od wieków praca warszawskiego urbanisty jest działalnością pozytywistyczną i raczej z rzadka okraszoną sukcesami, niczym walka onkologa z chorobą nowotworową (…). Nikt poza profesjonalistami, takimi jak Krzysztof Domaradzki, nie potrafi tego problemu zidentyfikować wprost – pisał na łamach „A-m” w 2014 roku Grzegorz Stiasny. Trudno wyobrazić sobie jakąkolwiek profesjonalną dyskusję o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym bez udziału Krzysztofa Domaradzkiego.Na przestrzeni lat Krzysztof Domaradzki projektował najbardziej eksponowane miejsca stolicy. Zanim przeprowadzono remont Krakowskiego Przedmieścia, według jego projektu odnowiono inny odcinek Traktu Królewskiego – Nowy Świat (1995-1996).  W czerwcu 2008 roku, w konsorcjum z biurem JEMS Architekci, wygrał głośny konkurs na zagospodarowanie otoczenia Stadionu Narodowego w Warszawie. Był autorem wielu planów miejscowych, m.in. dla niezrealizowanej dzielnicy ambasad – placu Europy, oraz nauczycielem akademickim, kierownikiem Pracowni Urbanistyki Stosowanej na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 2013 roku prowadzona przez niego pracownia Dawos uzyskała II nagrodę (I nie przyznano) na przebudowę placu Narutowicza w Warszawie, a w 2010 roku II nagrodę w konkursie na plac Trzech Krzyży w Warszawie Krzysztof Domaradzki był też autorem i współautorem scenografii filmowych i telewizyjnych, m.in. do filmu „Perła w koronie” w reżyserii Kazimierza Kutza (1971) czy „Elementarz” w reżyserii Wojciecha Wiszniewskiego (1976). W latach 1984–1987 był wiceprezesem warszawskiego oddziału SARP, w latach 2001–2002 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego Izby Urbanistów, a od 2000 do 2006 roku wiceprezesa Towarzystwa Urbanistów Polskich. W 2016 roku za wybitne osiągnięcia w pracy zawodowej i naukowo-dydaktycznej w dziedzinie architektury został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Typowa dla obecnych czasów łatwość przepływu informacji, a więc również idei i projektów, sprzyja uniformizacji rozwiązań przestrzennych i architektonicznych. Tym samym powstająca przestrzeń miejska traci związki z tradycją i tworzy formy bezosobowe, pozbawione cech indywidualnych lub też obce kulturowo i niezwiązane z charakterem miasta. Miasto przestaje być postrzegane jako zjawisko z dziedziny kultury, a wartości kulturowe w przestrzeni zaczynają być sprowadzane do ochrony tego, co pozostawiły po sobie ubiegłe stulecia – pisał w przedmowie swojej książki „Przestrzeń Warszawy. Tożsamość miasta a urbanistyka” (Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2013 roku). Krzysztof Domaradzki był też wieloletnim współpracownikiem redakcji „Architektury-murator”, recenzując na naszych łamach najważniejsze stołeczne realizacje.