15 sierpnia prezydent Andrzej Duda podpisał specustawę o przygotowaniu i realizacji odbudowy Pałacu Saskiego w Warszawie. Jak zapisano w dokumencie, wraz z Pałacem Saskim odtworzone zostaną również pozostałe gmachy stanowiące przed II wojną światową zachodnią pierzeję placu Piłsudskiego oraz północną pierzeję placu Małachowskiego, tj. pałac Brühla oraz trzy kamienice przy ul. Królewskiej 6. Obiekty te zostaną przeznaczone na potrzeby Kancelarii Senatu i Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie oraz na potrzeby podmiotów prowadzących działalność kulturalną, edukacyjną lub społecznie użyteczną – czytamy w ustawie. Planowana inwestycja budzi jednak coraz większe kontrowersje. Szczególnie, że pochłonąć ma blisko 2,5 mld zł, a sama odbudowa zostanie wyłączona spod nadzoru służb konserwatorskich i... przepisów prawa budowlanego. Obok Zamku Królewskiego, obok Łazienek to właśnie ten zespół budynków był symbolem Warszawy. Przed II wojną światową mieściła się tam siedziba Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, było Ministerstwo Spraw Zagranicznych, było tam wiele innych instytucji. Dzięki ustawie te wspaniałe obiekty zostaną przywrócone Warszawie, warszawiakom, Polsce. Odbudowujemy je z funduszy budżetowych, podnosząc tym samym Warszawę z ruin i symbolicznie kończąc proces odbudowy Warszawy – mówił podczas uroczystości podpisania dokumentu Andrzej Duda.
SARP o odbudowie Pałacu Saskiego
Tymczasem 4 sierpnia do Kancelarii Prezydenta wpłynęło pismo Stowarzyszenia Architektów Polskich wyrażające zaniepokojenie planowaną odbudową. Sygnatariuszami pisma zostali prezes oddziału warszawskiego Marta Sękulska-Wrońska oraz wiceprezes ds. twórczości ZG SARP Grzegorz Stiasny. Zarząd Główny Stowarzyszenia Architektów Polskich oraz Zarząd Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Architektów Polskich wyrażają swoje zaniepokojenie dokonywaną obecnie, przy wsparciu specustawy, inwestycją polegającą na rekonstrukcji zachodniej pierzei Placu Piłsudskiego w Warszawie. Obawiamy się, że ekspresowy tryb tej inwestycji, zakładający pominięcie wielu ważnych procedur, w tym szczegółowych uzgodnień konserwatorskich może doprowadzić do powstania obiektów o wątpliwej architektonicznej jakości, które zarówno nie stanowić będą wartości historycznej, jak i swoim standardem rozminą się ze współczesnymi potrzebami i oczekiwaniami. Zwracamy uwagę, iż trwająca wiele dekad społeczna dyskusja dotycząca zagospodarowania placu Piłsudskiego w Warszawie nie została dotąd zakończona. Żyjąc w czasach poważnych przewartościowań dotyczących budowania i zrównoważonego rozwoju, jako społeczeństwo zaczynamy inaczej postrzegać duże inwestycje publiczne. Związane z nimi decyzje powinny być podejmowane w oparciu o merytoryczną dyskusję, w okolicznościach społecznej partycypacji, z uwzględnieniem wytycznych władz samorządowych. W przypadku tak istotnej przestrzeni, jak plac Piłsudskiego w Warszawie, rozwiązaniem koniecznym powinna być ogłoszenie konkursu architektonicznego dopuszczającego różne rozwiązania, nie zaś wyłącznie ścisłą rekonstrukcję. O powodzeniu tego typu procedur świadczą liczne, docenione zarówno w naszym kraju, jak i w świecie, realizacje budynków publicznych, które dokonały się w Polsce w ostatnich latach – napisali autorzy.
Newsletter „Architektury-murator”co tydzień nowa porcja najświeższych architektonicznych newsów z Polski i ze świata!
Polecany artykuł:
