Chcielibyśmy, żeby ci, którzy przyjdą na 15. Międzynarodową Wystawę Architektury, zobaczyli udane przedsięwzięcia, o których warto opowiedzieć, i wyjątkowe przypadki, którymi warto się podzielić – zapowiedział Alejandro Aravena, dyrektor tegorocznego biennale architektury w Wenecji. Przewodniczący biennale Paolo Baratta stwierdził, że pora na biennale, które będzie poświęcone zgłębieniu granic realizacji, ukazujących witalność architektury. Podkreślił przy tym rolę najmłodszego pokolenia architektów oraz szeroki udział studentów architektury.
W dniach 12-17 września 2016 roku odbyły się w Wenecji warsztaty studenckie Udane Przedsięwzięcia, których inicjatorką była redaktor naczelna miesięcznika „Architektura-murator” – Ewa P. Porębska. Wydarzenie zostało zorganizowane wspólnie przez redakcję „Architektury-murator” i Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie oraz sfinansowane ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP.
i
Do udziału w projekcie zgłosiło się ponad stu studentów architektury, architektury wnętrz i kierunków pokrewnych.
Jury, w skład którego weszli architekci: tutorzy Agata Twardoch, Maciej Siuda, Michał Wiśniewski (z MCK), Ewa P. Porębska – redaktor naczelna „A-m” i Beata Tylec – redaktor ds. studenckich „A-m”, wybrało spośród nich piętnastoosobowy zespół.
Znaleźli się w nim studenci z całej Polski, reprezentujący wiodące uczelnie w kraju: Jakub Andrzejewski, Przemysław Chimczak, Magda Koźluk i Filip Strzelecki z Politechniki Warszawskiej, Magdalena Brzuska i Anna Gajowiec z Politechniki Śląskiej, Agnieszka Chromiec z Politechniki Gdańskiej, Bartosz Girek i Karolina Tatar z Politechniki Krakowskiej, Grzegorz Krzemień z Politechniki Świętokrzyskiej, Wojciech Motyka i Michał Wasielewski z Politechniki Wrocławskiej, Dagmara Pasińska z Politechniki Łódzkiej, Natalia Piesik z Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie i Agata Skórka z Politechniki Poznańskiej.
i
Na początku lipca w siedzibie redakcji w Warszawie odbyło się dwudniowe spotkanie organizacyjne wszystkich tutorów i uczestników. Studenci zapoznali się z historią weneckiego biennale i najważniejszymi wystawami w pawilonach narodowych, a następnie zaprezentowali subiektywne przykłady udanych przedsięwzięć w architekturze.
Na potrzeby projektu powstała też specjalna ankieta, której celem było uzyskanie odpowiedzi na temat dobrych praktyk w 63 krajach biorących udział w tegorocznej edycji wystawy. Kwestionariusz zawierał dziesięć pytań, między innymi o przełomową realizację, wydarzenie, które w ostatnim czasie wywarło największy wpływ na architekturę w danym kraju, cenionych architektów, najlepszą, niskobudżetową realizację czy o wyzwania przed jakimi stoją architekci w poszczególnych państwach. Ponadto każdy ze studentów miał za zadanie znaleźć podstawowe informacje o czterech krajach, które wylosował w trakcie przygotowań do realizacji projektu (populacja, waluta, PKB na mieszkańca, bezrobocie, itp.).
i
Z zebranymi materiałami dwudziestoosobowa grupa wyjechała na warsztaty do Wenecji. Podczas pobytu studenci do południa zwiedzali ekspozycje w pawilonach, a popołudniami i wieczorami w pawilonie polskim dzielili się wrażeniami z wystaw i wspólnie z tutorami omawiali zgromadzone informacje oraz pracowali nad danymi dotyczącymi poszczególnych krajów.
Pod koniec wyjazdu, 16 września, odbyła się prezentacja architektonicznych historii piętnastu wybranych państw oraz publiczna dyskusja w pawilonie polskim, w której uczestniczyli pracownicy pawilonów narodowych (m.in. Chin i Grecji) oraz członkowie organizacji Rural Studio (Andrew Freear – dyrektor Rural Studio i Elena Barthel), którzy przygotowali instalację w ramach wystawy głównej w Arsenale.
Zaprezentowane historie pokazują, że architektura jest unikalnym i potężnym narzędziem do kształtowania świata – powiedział na zakończenie Michał Wiśniewski. Odnoszą się one do tematów takich, jak tożsamość, oddolne działania, nowe życie budynków, tradycja i dziedzictwo, edukacja, problemy uchodźców, przystępne mieszkalnictwo. Te hasła dotyczą nie tylko wybranej piętnastki, ale wszystkich krajów i całego świata – dodał. Na podstawie odpowiedzi uzyskanych od kuratorów pawilonów, zebranych przez siebie wiadomości oraz obserwacji dokonanych podczas pobytu w Wenecji, uczestnicy przygotowali prawie 300-stronicowy pierwszy globalny raport podsumowujący kondycję architektury na świecie.
i
Materiały zostały przedstawione w publikacji, która zawiera wszystkie pozyskane dane z poszczególnych krajów, statystyki, wnioski i odpowiedzi z ankiet. Broszura dostępna jest online na stronie www. success-stories.pl.
17 listopada 2016 roku w siedzibie Międzynarodowego Centrum kultury w Krakowie odbyła się konferencja podsumowująca warsztaty. Podczas spotkania każdy ze studentów omówił cztery kraje, którymi zajmował się w ramach projektu. Następnie redaktor ds. studenckich, Beata Tylec przedstawiła statystyki z ankiet (na stronach 52-53), a tutorzy – wnioski.
Konferencję zakończył wykład Hugona Kowalskiego i Marcina Szczeliny, autorów wystawy Let’s talk about garbage pokazywanej w ramach wystawy głównej na 15. Biennale Architektury w Wenecji. Opowiedzieli oni o idei projektu i jego realizacji. W dalszej części artykułu przedstawiamy 15 krajów i ich architektonicznych historii, które uczestnicy warsztatów uznali za najciekawsze, dane statystyczne z ankiet oraz wypowiedzi tutorów.
Kolejna prezentacja projektu Udane Przedsięwzięcia planowana jest na początek grudnia w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki.
Beata Tylec
Zobacz --> 15 krajów przedstawionych w raporcie podsumowującym
Zobacz --> Pracownie wymienione przez kuratorów w ankietach oraz najważniejsi ich zdaniem architekci
Zobacz--> Lista obiektów wymienionych w ankietach jako realizacje przełomowe; niskobudżetowe; znaczące dla władz lub społeczeństwa:
Success Stories w liczbach
W lipcu tego roku, podczas spotkania organizacyjnego, na potrzeby warsztatów uczestnicy opracowali specjalną ankietę składającą się z 10 pytań, które według nich najlepiej pozwoliłyby zobrazować kondycję architektury na świecie. Ankieta skierowana była do kuratorów poszczególnych pawilonów narodowych, a pytano w niej o realizację, która była przełomowa dla architektury danego kraju, o wydarzenie, które miało na architekturę największy wpływ, o unikalne cechy rodzimej, współczesnej architektury, a także o powstałe w ostatnim czasie obiekty, z których dumne jest społeczeństwo oraz te, którymi władze poszczególnych państw chciałyby pochwalić się zagranicą. Interesowała nas ponadto najlepsza niskobudżetowa realizacja w danym kraju, najbardziej znaczący architekt, czynnik, który w największym stopniu kształtuje architektoniczne trendy, a także państwo, które ankietowany postrzega jako wzorzec architektonicznego sukcesu oraz największe wyzwanie, jakie stoi przed architektami. Uzyskane odpowiedzi pozwalają szerzej spojrzeć na obecne w świecie zjawiska oraz główny temat tegorocznej wystawy. Na pytanie o czynnik, który ma największy wpływ na trendy architektoniczne, wymieniano zwykle ekonomię (14 odpowiedzi), media (10 odpowiedzi) i środki finansowe (8 odpowiedzi).
i
Analiza odpowiedzi pokazuje też, jakie kraje uznawane są za wzorzec architektonicznego sukcesu. Najczęściej ankietowani wymieniali Hiszpanię i Danię (po 10 razy), następnie Holandię (8 razy), Japonię i Szwajcarię (6 razy). Aż trzy z sześciu krajów Ameryki Południowej jako przykład architektonicznego wzorca wybrało swojego sąsiada – Kolumbię. Z kolei na 59 odpowiedzi dotyczących przełomowych obiektów powstałych w danym kraju w ciągu ostatnich 16 lat, 12 dotyczyło budynków kultury. Za wyjątkowo znaczące respondenci uznawali ponadto obiekty komercyjne (9 odpowiedzi), ale też przestrzenie publiczne – High Line w Nowym Jorku czy park Al Shaheed w Kuwejcie. Nie wszyscy gotowi byli wskazać jeden, konkretny obiekt. Zdaniem Marcello Danzy, kuratora pawilonu Urugwaju, przełomowe dla architektury nie tylko tego niewielkiego południowoamerykańskiego państwa są idee i twórczość Holendra Rema Koolhaasa. Z kolei kurator Chile, architekt Juan Román, jako doniosłą realizację wskazał drewniany dom jednorodzinny w Tongoy autorstwa Thomasa Klotza.
Co istotne, obiekty wybrane przez ekspertów nie pokrywały się z tymi, z których ich zdaniem dumne jest społeczeństwo danego kraju. Jedynie pięciu kuratorów wskazało te same realizacje w obu kategoriach (Estonia, Norwegia, RPA, Jemen i Egipt). Według przedstawiciela Stanów Zjednoczonych, Cynthii Davidson, przełomowym obiektem jest High Line w Nowym Jorku, ale budynkiem ważnym dla społeczeństwa Narodowe Muzeum Afroamerykańskiej Historii i Kultury w Waszyngtonie.
i
Jeszcze inne realizacje wybierano jako znaczące w oczach państwowych władz. Tu przeważały obiekty infrastruktury (17 odpowiedzi), takie jak kopalnia diamentów Diavik w Kanadzie, Międzynarodowy Port Lotniczy Carrasco w Montevideo (Urugwaj) czy most dla pieszych nad autostradą Moddaras w Teheranie. W dziedzinie ważnych dla danego kraju wydarzeń architektonicznych najwięcej odpowiedzi dotyczyło konkursów, wystaw i nagród (17 odpowiedzi), po dziesięć wskazań miał kryzys ekonomiczny z 2008 roku i zmiany geopolityczne. Kuratorzy z Luksemburga i Słowacji wymienili natomiast uzyskanie tytułu Europejskiej Stolicy Kultury. Ciekawe odpowiedzi przyniosło pytanie o unikalne cechy w architekturze danego kraju. Można było spodziewać się 59 odmiennych, tymczasem w wielu jako wyróżnik wymieniano łączenie lokalnych, tradycyjnych wartości z dominującymi trendami globalnej architektury.
Takie odpowiedzi pojawiały się zarówno w krajach Ameryki Południowej (Brazylia, Urugwaj), jaki i azjatyckich (Japonia, Izrael) czy europejskich (Słowenia). Jak widać, unifikacja architektury wciąż postępuje, a nawiązania do lokalności występują tylko jako dodatek, na przykład w postaci materiałów tradycyjnie wykorzystywanych w danym regionie.
Beata Tylec
Na Biennale liczy się uważne spojrzenie
Odwiedzam Biennale Architektury w Wenecji od wielu lat. Jestem głęboko przekonana, że to wydarzenie za każdym razem, niezależnie od tematu, pozwala nie tylko zapoznać się z aktualnymi problemami współczesnej architektury, ale także spojrzeć w przyszłość, odkryć istotne nurty. Każdy z kolejnych kuratorów przedstawia własne wizje architektury i stojące przed nią wyzwania, dodając nowy rozdział w tym fascynującym, żywym podręczniku współczesnej praktyki i myśli architektonicznej. Cóż z tego, że wiele wizji przechodzi szybko do lamusa – wszak Przyszłość to jedynie zwrot retoryczny, widmo myśli, by użyć słów Nabokova z Przejrzystości rzeczy – skoro łączą się we wspólne vademecum. Dlatego na Biennale tak liczy się uważne spojrzenie. Analiza. Czas na przemyślenia. W każdej z kolejnych wystaw tkwi już bowiem zwiastun zmian, choć rzadko czytelnych w głównym nurcie.
Przyjrzyjmy się dla przykładu IX Biennale. Oto rok 2004, przed kryzysem. Główny kurator, Kurt Forster, wypowiada się optymistycznie: Żyjemy w czasach wielkich przemian (…). W architekturze osiągnęły one tak wielki zakres, że możemy spodziewać się nadejścia nowej ery. Znaki tych czasów da się dostrzec wszędzie.
i
Przedstawiona wówczas pod hasłem METAMORPH architektura przekraczała dawne bariery techniczne, dostosowywała się do wymogów krajobrazu i ekologii, ale unikała niewygodnych, a tak charakterystycznych dla minionego XX wieku dyskusji politycznych i marzeń o rozwiązywaniu społecznych problemów1, kierując uwagę ku wizjom spektakularnych budowli dla „najbogatszych”, tworzonych przez architektoniczne gwiazdy w ramach ogromnych budżetów. Ale poza głównym nurtem ujawniły się już zalążki Reporting from the front – tematu tegorocznego Biennale.
Belgijska instalacja Kinszasa. Miasto Zmyślone, poświęcona dyskusji na temat postkolonialnego Konga, wykraczała poza granice tradycyjnie rozumianych ram architektury czy urbanistyki. Czy miasto może egzystować bez architektury? I co to jest architektura? (...) Na ile uniwersalne jest planowanie urbanistyczne? Czy miejskość/ogłada może być niematerialna/błaha? – zadane wówczas przez belgijskich kuratorów pytania wydają się oczywiste dla aktualnego Biennale; warto jednak pamiętać, że w 2004 roku wystawa przyjęta była chłodno przez sporą część międzynarodowej publiczności, która uznała jej nagrodzenie Złotym Lwem za wyraz przesadnej politycznej poprawności2. Tym bardziej trzeba podkreślać, jak na Biennale liczy się uważne spojrzenie – bowiem świadectwo zmian rzadko jest oczywiste.
i
Chcielibyśmy, żeby ci, którzy przyjdą na XV Międzynarodową Wystawę Architektury, zobaczyli udane przedsięwzięcia, o których warto opowiedzieć i wyjątkowe przypadki, którymi warto się podzielić – czytając oświadczenie Alejandro Araveny, pragnę wierzyć, że dziś właśnie jest ta unikalna chwila, ten wyjątkowy moment, gdy społeczności chcą się dzielić wartościowymi przykładami służącej ludziom architektury. Stąd pomysł, by zorganizować warsztaty, które pozwolą najlepszym studentom z Polski poznać wyjątkowe historie wszystkich uczestniczących w Biennale krajów i stworzyć raport, który byłby pomocny w szerzeniu wiedzy o odpowiedzialnej architekturze.
Stoimy w obliczu przewartościowań w rozumieniu roli projektanta. Dziś silny nacisk kładzie się na współpracę z użytkownikami, działania oddolne, tworzenie przestrzeni publicznych. Na procesy, w których praca architekta jest rodzajem katalizatora.
Powstały w ramach warsztatów raport nie jest klasycznym podręcznikiem, choć może pełnić taką rolę. Proces jego tworzenia można przyrównać do pisania haseł Wikipedii – tej zbiorowej pracy opierającej się na wysiłku licznych współpracowników, wolontariuszy. Mam głęboką nadzieję, że opracowanie będzie przydatne międzynarodowej społeczności architektonicznej oraz że uczestniczący w warsztatach studenci nie poprzestaną na tym jednym wydarzeniu, ale że utrwali ono potrzebę pogłębiania wiedzy niezbędnej w tym zawodzie.
Na wystawie głównej w Arsenale umieszono hasło: Tymczasowe krajobrazy ujawniają iluzję trwałości w miastach i legitymizują równoczesne występowanie trwałych i nietrwałych konfiguracji miejskich3. Legitymizacja to słowo bardzo odpowiednie dla podsumowania naszych warsztatów. Historie różnych krajów legitymizują różne spojrzenia na architekturę, a tymczasowa architekura nie jest mniej ważna od tej trwałej. Uczmy się od siebie nawzajem najlepszych praktyk.
Ewa P. Porębska
1. pisałam o tym w artykule Złote lwy i złota rybka, czyli Biennale w Wenecji 2004, „architektura-murator” 12/2004
2. tamże
3 cytat z wystawy Ephemeral urbanism. Cites in constant flux (efemeryczna miejskość. miasta w nieustannej zmianie, XV międzynarodowe
Biennale Architektury w Wenecji)
Nowe ścieżki architektury
Warsztaty Success Stories były pierwszymi zupełnie nie projektowymi warsztatami architektonicznymi w jakich brałam udział nie tylko jako tutor, ale także jako uczestnik. Z wielu rozmów poświęconych temu wydarzeniu, które odbyliśmy, wynika, że dla pozostałych było to podobnie nowe doświadczenie.
Pod tym względem warsztaty okazały się pokrewne Biennale Architettura 2016, którym się zajmowały. Podobnie wystawa pod kierunkiem Araveny stoi w pewnej kontrze do poprzednich biennale; mniej uwagi poświęcając dziełom i ich twórcom, a więcej ich odbiorcom i procesom, w trakcie których powstają. Zmiana paradygmatu jednak w żadnym z dwóch przypadków nie oznacza mniej kreatywności, mniej architektury, ani mniej zabawy.
Mimo ustalonego przewodniego hasła, każdy pawilon przedstawia inną tego hasła interpretację, porusza inny temat, ma inną formę i inne środki wyrazu. Zwiedzanie biennale, o czym wie każdy, kto kiedykolwiek znalazł się na którejkolwiek z weneckich wystaw, dostarcza szczegółowych informacji lub silnych emocji, uruchamia sprzeczne myśli i łańcuchy skojarzań, wyczerpuje, a czasem po prostu nudzi. Jednak uczestnikom warsztatów, dzięki dobrze zadawanym pytaniom, godzinom dyskusji, ścierania poglądów i ciężkiej pracy udało się znaleźć pewien wzór, wskazać główne ścieżki, którymi porusza się architektura w 63 zaprezentowanych na wystawie krajach.
i
W dzisiejszym świecie problemem nie jest brak informacji, a raczej ich nadmiar; sztuką nie jest zebranie informacji, ale ich selekcja, weryfikacja i synteza. Przez 0,67 sekundy na hasło „venice architecture biennale 2016”, google wypluwa 6 740 000 wyników, prawie każdy pawilon uzupełnia wystawę tekstem, broszurą lub książką, a o biennale piszą gazety, blogi i portale społecznościowe. Dlatego wymyślając formułę warsztatów wiedzieliśmy, że nie stawiamy przed uczestnikami łatwego zadania. Byliśmy jednak sprawiedliwi, najpierw postawiliśmy bardzo trudne zadanie przed sobą, gdy z ponad stu dobrych zgłoszeń musieliśmy wybrać łącznie 15 studentek i studentów. Alejandro Aravena chciał, żeby jego biennale stało się drabiną, z której wierzchołka lepiej widać złożoność świata i różnorodność wyzwań na jakie musi odpowiadać współczesna architektura. Tak jak pokazana na plakacie reklamującym przedsięwzięcie niemiecka archeolożka Maria Reiche, dzięki noszonej po pustyni drabinie, odkrywa znaczące wzory w pozornie chaotycznych kamieniach z Nazca, tak Aravena chciał zamienić nadmiar informacji w bigger picture.
Mam wrażenie, że zawarte w końcowej publikacji Success Stories podsumowanie, którego autorami są biorący udział w warsztatach studenci, może stać się drabiną, z której czubka lepiej widać biennale, a dzięki biennale: większą całość.
Agata Twardoch
Punkt wspólny
Za każdym budynkiem kryje się historia: ludzie, sytuacje, rozmowy, kłótnie, kompromisy; decyzje przemyślane i podejmowane pod presją czasu, twórcze uniesienia i momenty zwątpienia, sukcesy i rozczarowania, chwile radości i niedosytów, zmęczenia, zmiany, powroty, plany, improwizacje, krytyki i pochwały. Warsztaty Success Stories od początku miały być o tym – o rozumieniu architektury, które wykracza poza ramy budynków. Grupa 15 studentów z 12 uczelni z Polski przez 5 miesięcy prowadziła badania na temat 63 krajów, biorących udział w 15. Biennale Architektury w Wenecji. W dialogu z kuratorami poszczególnych pawilonów uczestnicy analizowali kondycję współczesnej architektury na świecie, by w efekcie stworzyć katalog opowieści architektonicznych. Niezwykle różnorodne historie – od kluczowych realizacji ostatniego piętnastolecia w danym kraju, przez „odkrycia" nieznanych architektów, po przykłady działań społecznych, politycznych i edukacyjnych – utworzyły mozaikę świata wielu prędkości.
i
I nagle w całym tym bogactwie nieprzystających do siebie informacji warsztaty Success Stories stały się punktem wspólnym. Połączyły równoległe, chaotyczne rzeczywistości w jeden zbiór, jednocześnie nie dążąc do ich unifikacji. Wyłapały jednostkowe sukcesy i nakreśliły bieżące problemy, nie ulegając pokusie interpretacji czy podsumowań. I właśnie to zdaje się być kluczowe dla wyjątkowości całego przedsięwzięcia.
Warsztaty Success Stories pokazały jak stworzyć współczesne narzędzie edukacji. W postfordowskiej erze, gdzie struktury ekonomiczne całych miast ulegają przeobrażeniu, a współczesne formy architektoniczne w coraz większym stopniu kształtuje moda, internet i międzynarodowy kapitał, pozwoliły wybrzmieć w sposóby globalny temu, co unikatowe, niepowtarzalne, skromne, ciche i lokalne.
Maciej Siuda
Nasze udane przedsięwzięcie
Warsztaty Success Stories to nowy projekt w działaniach edukacyjnych Międzynarodowego Centrum Kultury. Dotychczas większość programów tego typu realizowanych przez MCK dotyczyła obiektów dziedzictwa kulturowego. Problematyka architektoniczna zawsze była w nich obecna, ale odnosiła się przede wszystkim do budynków zabytkowych. Dzięki współpracy z „Am” mogliśmy poszerzyć doświadczenia i skupić uwagę na zagadnieniach związanych z architekturą najnowszą. Warsztaty pozwoliły MCK także podjąć współpracę z wyjątkowymi postaciami polskiej sceny architektonicznej – Agatą Twardoch i Maciejem Siudą oraz z grupą zdolnych studentów i studentek z całej Polski. W nawiązaniu do motta biennale zadaniem grupy było poszukiwanie udanych przedsięwzięć, które stały się w ostatnich latach elementem działań architektonicznych w różnych zakątkach świata.
i
Na ile architektura może uczyć i inspirować? Wyniki przeszły nasze oczekiwania, pokazując szeroką paletę pomysłów i zwycięskich bitew o lepszą przestrzeń publiczną, o lepsze warunki mieszkaniowe, o lepszy świat. Pokazały też potrzebę dyskusji na te tematy wśród polskich studentów i studentek, którzy coraz śmielej angażują się w kreowanie własnego środowiska i coraz chętniej uczestniczą w międzynarodowej wymianie. Efekty pracy wykonanej podczas warsztatów stanowią lustro odbijające nasze problemy i dyskusje w szerokim globalnym ujęciu. Tego typu spojrzenie powinno pomagać w refleksji nad „tu i teraz" oraz nad przyszłością. Liczymy, że ten podjęty po raz pierwszy w 2016 roku wspólny projekt znajdzie kontynuację i stanie się inspiracją dla architektów i architektek z Polski, będąc w długiej perspektywie dobrym przykładem udanego przedsięwzięcia.
Michał Wiśniewski
i
[ENG] SUCCESS STORIES
This is what we would like people to come and see at the 15th International Architecture Exhibition: success stories worthy of being told, and exemplary cases worthy of being shared, said Alejandro Aravena, director of this year’s Biennale of Architecture in Venice. Chairman of the Biennale Paolo Baratta added that time was ripe for a Biennale dedicated to the exploration of the new frontier that demonstrates the vitality of architecture, and stressed the role of the younger generation of architects, and broad participation by students of architecture. Pursuing this line of thought, the Editor-in-chief of the Architektura-murator architectural magazine Ewa P. Porębska came up with an idea to organise a series of student workshops titled Success Stories, to be held in Venice on 12-17 September 2016. The project was organized jointly by the Architektura-murator and the International Cultural Centre in Krakow, and was granted financial support from the Polish Ministry of Culture and National Heritage.
From among over 100 students, who applied for the workshop, the jury selected 15 persons from the leading schools of architecture in universities of technology in Poland: Jakub Andrzejewski, Przemysław Chimczak, Magda Koźluk and Filip Strzelecki (Warsaw); Magdalena Brzuska and Anna Gajowiec (Gliwice); Agnieszka Chromiec (Gdańsk); Bartosz Girek and Karolina Tatar (Krakow); Grzegorz Krzemień (Kielce); Wojciech Motyka and Michał Wasielewski (Wrocław); Dagmara Pasińska (Łódź); Natalia Piesik (Szczecin), and Agata Skórka (Poznań).
In reference to the title of this year’s Biennale, Reporting from the Front, the group, under the guidance of 5 tutors, was to seek out positive undertakings and inspiring solutions in the field of architecture in various parts of the globe. To begin with, each student had to find information on the countries he/she was assigned, such as their population, currency, GDP per person, unemployment rate etc. During their stay in Venice, the students visited the exhibition, and in the afternoons and evenings they discussed the materials collected and profiles of individual countries.
i
Moreover, a special questionnaire composed for the project was to help obtain answers about good practices in 63 countries, which participated in this edition of the Venice exhibition. Presented to the curators of the national pavilions, the questionnaire consisted of 10 questions on e.g. a watershed construction in a given country; a seminal event; valued architects; the best low-budget construction; and challenges facing architects. This helped the students assemble very diverse histories embracing great buildings, discoveries of littleknown architects, and examples of social, political and educational activities; taken all together, it made up a mosaics showing a multifaceted world.
To sum up their project, the students presented the histories of 15 countries chosen from among all Biennale participants, and organized a public discussion in the Polish Pavilion. Answers from the curators of the national pavilions, information from other sources, and their own observations served to prepare a report on the condition of global architecture. The report of 300 pages is available at www.successstories. pl. The students received answers from 58 countries. Asked about a country perceived as a model of architectural success, most respondents indicated Spain and Denmark, then the Netherlands, Japan and Swithzerland. Among the groundbreaking buildings, predominant were these serving cultural purposes, but also commercial buildings and public spaces. Only in 5 cases structures chosen as important by the curators were the same as those they indicated as the pride of their societies or their governments. To the questions about seminal events, which influenced architectural trends in their countries, most curators answered with architectural competitions, but quite numerous among them also mentioned the economic crisis and geopolitical changes; the most influential factors they believed to be the economy, media and sources of financing.
The project was recapitulated at a conference held in the International Cultural Centre in Krakow on 17 November. The director of the Centre, Michał Wiśniewski, is of the opinion that the project exceeded the expectations, bringing many new ideas on better public spaces, living conditions, a better world. The histories presented show architecture to be a unique and powerful tool, which shapes the world, he said. They refer to such themes as identity, grassroots movements, new life of buildings, tradition and heritage, education, refugees, accessible housing. This refers … to all countries and the entire world.” He also pointed to the need for discussion on these subjects among Polish students, who ever more often get involved in active creation of their environment. Their work during the workshops helped look at our problems and discussions in a broader perspective—see a “bigger picture, as from the top of a ladder shown on the poster of this year’s Biennale.
