Internet, prawo Moore’a dotyczące mocy obliczeniowych komputerów i postępująca digitalizacja mają coraz silniejszy wpływ na wszelkie dziedziny w tym zawody kreatywne. W architekturze najwięcej mówi się o komputerowym wspomaganiu projektowania oraz o digitalizacji placu budowy.
Profesor Keith Evan Green rozważa jednak wpływ digitalizacji na architekturę pod innym kątem. Proponuje architekturę interaktywną, w której użytkownicy mogą zmieniać konfiguracje w zależności od swoich potrzeb lub obecnie wykonywanych czynności, a nawet taką, która sama antycypuje potrzeby ludzi wykorzystując algorytmy „uczące się” (sztuczną inteligencję). Sceptykom Green odpowiada, że takie interaktywne projekty architektoniczne, płynnie dostosowujące się do potrzeb użytkowników, mają już swoją tradycję. Zaznacza, że w latach 70. nikt nie spodziewał się obecnego rozwoju technologii komputerowych i jej ogromnego wpływu na wszelkie dziedziny życia. Twierdzi także, że projektowanie architektoniczne jest na początku drogi, która może, ale nie musi doprowadzić do płynnie zmieniających się budynków rozpoznających nastrój i potrzeby użytkowników.
Architectural Robotics to dobre źródło odniesień dotyczących architektury interaktywnej. Profesor Green powołuje się na wcześniejsze projekty i teksty – od wychwalającego maszyny Manifestu Futurystycznego Marinettiego (1909) i Języka wzorców Christophera Alexandra (1977), po postulaty cybernetycznej architektury Gordona Paska i prace Nicolasa Negroponte – twórcy Architecture Machine Group (założonej w 1967 roku, a później przekształconej w MIT Media Lab). Wspomina także współczesne projekty, które już teraz można nazwać klasycznymi (np. interaktywne środowiska kreowane przez Hyperbody Research Group pod kierownictwem Kasa Oosterhuisa na uniwersytecie w Delft).
Stworzony przez Greena zarys historii robotycznej architektury posłużył także do tego, by umieścić w nim trzy projekty jego laboratorium – Architectural Robotics Lab na Cornell University. Jeden z nich dotyczy środowiska pracy kreatywnej. Wymaga ona zmiennego otoczenia – raz bardziej otwartego, sprzyjającego burzom mózgów, innym razem zamkniętego, dającego wyciszenie i skupienie. Środowisko pracy składa się z kilku paneli połączonych tzw. servo motorami. Kontrolując układ każdego z nich, można uzyskać odmienne przestrzenne konfiguracje.
Drugi projekt to propozycja mebli stworzonych z myślą o przestrzeniach szpitalnych. Służyłyby one osobom, które przeszły udar mózgu i mają częściowe problemy z poruszaniem się. Meble wyposażone są w algorytmy „uczące się”, pozwalające na rozpoznawanie gestów pacjentów i dostosowywanie się do ich potrzeb. Ostatni projekt polegał na zbudowaniu interaktywnego środowiska wspomagającego proces uczenia się u dzieci.
Green nie jest bezkrytyczny wobec swoich propozycji. Podchodzi do nich w sposób ściśle naukowy – przeprowadza eksperymenty i stara się obiektywnie ocenić, na ile różne rodzaje interaktywności polepszają jakość użytkowania przestrzeni. To postawa rzadka i cenna, można postrzegać ją w kontekście debaty, czy architektura jest dziedziną bardziej naukową czy jednak bliższą sztuce. Historyczna perspektywa w Architectural Robotics mogłaby być nieco rozszerzona o współczesność, ale mimo to stanowi ważną podstawę dla trzech eksperymentów dotyczących architektury, która odczytuje potrzeby swoich użytkowników i dostosowuje się do nich.
