Dziedziniec Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie

Muzeum Wiktorii i Alberta należy do najbardziej znanych muzeów sztuki i dizajnu na świecie. Jego misją jest promocja sztuki i edukacja w zakresie twórczości artystycznej. Rozbudowany obiekt udostępniono zwiedzającym 30 czerwca 2017 roku, z okazji 165 rocznicy działalności. W efekcie przeprowadzonych prac powstała podziemna przestrzeń wystawiennicza (Sainsbury Gallery) na potrzeby ekspozycji czasowych. Pozbawiona podpór pośrednich sala ma wymiary 30 x 38 m i wysokość dochodzącą do 10,5 m. Jest to największe przedsięwzięcie budowlane tej instytucji od czasu jej otwarcia w 1909 roku. Dzięki realizacji udało się w dosłownym sensie otworzyć muzeum na przestrzeń miasta. Bogato zdobione ogrodzenie frontowe (Aston Webb Screen), o formie kolumnady z wysokim, murowanym cokołem, pierwotnie zasłaniało elementy techniczne obsługujące muzeum.

W ramach przebudowy pełne elementy cokołu ogrodzenia zamieniono na stalowe, perforowane panele otwierane za dnia i zamykane po godzinach pracy muzeum. Perforacje układają się we wzór, jaki rysują na płaskiej powierzchni odłamki szrapnela, co stanowić ma symboliczne nawiązanie do uszkodzeń obiektu podczas II wojny światowej. Dziedziniec (Sackler Courtyard) przed wejściem do budynku wyłożono płytkami porcelanowymi. Elewacje wychodzące na dziedziniec były częściowo zasłonięte istniejącą zabudową – np. dekoracja sgraffito na skrzydle im. Henry’ego Cole’a – a dzięki przeprowadzonym pracom udało się je wyeksponować.

Konstrukcja

Prace budowlane prowadzono w sąsiedztwie normalnie działającego muzeum – notabene zabytku o najwyższej wartości spośród klas przypisywanych obiektom historycznym w Wielkiej Brytanii. Podłoga podziemnej sali wystawowej znajduje się 18 m pod ziemią, jej konstrukcję oparto na 477 palach wbijanych na głębokość 50 metrów. Nową przestrzeń wystawową przekryto zadaszeniem opartym na 14 kratownicach stalowych, w którym zaprojektowano charakterystyczny świetlik (oculus) doświetlający salę i tworzący wizualne połączenia z zabytkowymi budynkami otaczającymi dziedziniec. Oculus składa się z prefabrykowanych, stalowych elementów, od góry zamkniętych szkłem i dopasowanych kształtem do formy sufitu. W szczelnych modułach zainstalowano niewielkie rurki do filtrowania powietrza oraz regulowania ciśnienia i wilgotności wewnątrz elementów. Wyprodukowane w Holandii profile transportowano do Londynu ciężarówką (największy z nich miał długość 5,5 m i ważył ok. 1 t). Świetlik otoczono balustradą ze stali nierdzewnej o złożonej, podwójnie zakrzywionej geometrii. W związku z pracami ziemnymi wywieziono 22 500 m³ ziemi (co odpowiada wielkości dziesięciu basenów olimpijskich), z czego 90% powtórnie wykorzystano. Dziedziniec o powierzchni 1200 m² wyłożono 11 000 ręcznie robionych płytek porcelanowych z reliefem, w 15 typach, natomiast dach kawiarni – ponad 4000. Wszystkie te elementy zostały wyprodukowane przez najstarszą holenderską firmę Koninklijke Tichelaar Makkum. Jest to pierwszy dziedziniec w Wielkiej Brytanii w całości pokryty porcelaną. Wybór materiału to nawiązanie do kolekcji muzeum, która zawiera liczne przykłady XIX-wiecznej dekoracji ceramicznej.

Energooszczędność

Dzięki odpowiednim rozwiązaniom w zakresie wentylacji mechanicznej, klimatyzacji i elektryki parametry energetyczne budynku są o 25% lepsze niż wartości brzegowe określone w krajowych przepisach technicznych. Do spłukiwania toalet w 75% wykorzystywana jest deszczówka. Dach części wystającej ponad istniejący poziom terenu zaprojektowano jako zielony, obsadzony specjalnie dobranymi, zróżnicowanymi gatunkami lokalnych roślin. Obiekt otrzymał certyfikat BREEAM na poziomie Excellent.