Honorowa Nagroda SARP

i

Autor: archiwum serwisu Wojciech Zabłocki - laureat honorowej nagrody SARP 2017 - odsłania pamiątkową tablicę ze swoim nazwiskiem w siedzibie stowarzyszenia; Fot. Grzegorz Stiasny

Honorowa Nagroda SARP

2017-12-28 9:30

W 2017 roku Honorowa Nagrodę SARP otrzymał Wojciech Zabłocki, autor projektów licznych obiektów sportowych w kraju i na świecie. Potrzeby użytkowników architekt poznał bardzo dobrze – sam przez kilkanaście lat uprawiał szermierkę, wielokrotnie reprezentował Polskę na olimpiadach i mistrzostwach świata w tej dziedzinie. Uroczystość wręczenia nagrody, połączona z otwarciem wystawy projektów laureata, odbyła się 1 grudnia 2017 roku w siedzibie SARP podczas Walnego Zjazdu Delegatów stowarzyszenia. Jak co roku przyznane zostały również medale SARP Bene Merentibus za zasługi dla rozwoju polskiej architektury i stowarzyszenia. Otrzymali je architekt i muzyk Jan Karpiel-Bułecka senior, dyrektor Muzeum Architektury we Wrocławiu Jerzy Ilkosz oraz pianista i kompozytor Krystian Zimerman.

Honorowa Nagroda SARP przyznawana jest corocznie polskiemu architektowi za całokształt twórczości. O wyborze decyduje komisja, w której skład wchodzi prezes stowarzyszenia i laureaci z lat ubiegłych. W 2017 roku uhonorowano twórczość Wojciecha Zabłockiego, absolwenta Wydziału Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, autora projektów licznych obiektów sportowych w kraju i na świecie. Potrzeby użytkowników architekt poznał bardzo dobrze – sam przez kilkanaście lat uprawiał szermierkę, wielokrotnie reprezentował Polskę na olimpiadach i mistrzostwach świata w tej dziedzinie.

Nagrodę przyznano za trafne w treści i w formie dzieła wzbogacające rodzimy dorobek kulturowy naszych czasów. W opinii członków kapituły, realizacje Wojciecha Zabłockiego stanowią świadectwo, że architektura nie zamyka się tylko w budowaniu, a jest stanem ducha, którego energia znajduje ujście w różnych dziedzinach twórczości i twórczych pasji, jak również – że forma architektoniczna może wyjść poza statyczne ograniczenia konstrukcji w sferę poezji. Do najważniejszych realizacji Wojciecha Zabłockiego należą Sala Gier (proj. 1970, realizacja 1974) oraz Treningowy Ośrodek Olimpijski AWF w Warszawie, ośrodki sportowe w Koninie (proj. 1970, realizacja 1972), Puławach (proj. 1972, realizacja 1984) i Zgorzelcu (proj. 1976, realizacja 1987). W czasach materiałowych niedoborów konstrukcje niektórych zaprojektowanych przez architekta budynków powstawały z nowego materiału – drewna klejonego, które wykorzystano m.in. w hali sportowej w Lesznie i hali tenisowej w Warszawie.

Wojciech Zabłocki współpracował z utalentowanymi konstruktorami – Stanisławem Kusiem, Wiktorem Humięckicm i Wacławem Zalewskim. Wraz z Gustawem Zemłą zaprojektował Pomnik Powstańców Śląskich w Katowicach (1964-1967). Pracował również poza granicami Polski – według jego koncepcji powstał duży ośrodek sportowy w syryjskim mieście Aleppo oraz zespół olimpijski w Latakii nad Morzem Śródziemnym. Spośród niezrealizowanych wizji warto wymienić Warszawę Olimpijską – pochodzący z 1999 roku projekt kompleksu obiektów sportowych na terenach dawnego Stadionu Dziesięciolecia i Portu Praskiego na potrzeby organizacji igrzysk olimpijskich w stolicy. Uroczystość wręczenia nagrody, połączona z otwarciem wystawy projektów laureata, odbyła się 1 grudnia 2017 roku w siedzibie SARP podczas Walnego Zjazdu Delegatów stowarzyszenia. Jak co roku przyznane zostały wtedy również medale SARP Bene Merentibus za zasługi dla rozwoju polskiej architektury i stowarzyszenia. Otrzymali je architekt i muzyk Jan Karpiel-Bułecka senior, dyrektor Muzeum Architektury we Wrocławiu Jerzy Ilkosz oraz pianista i kompozytor Krystian Zimerman. W czasie zjazdu wygłoszono Apel o ochronę nazwy architektura. Czytamy w nim, że władze SARP z niepokojem obserwują każdą próbę dezintegracji dyscypliny architektury, a jest nią podział na sześć dziedzin wiedzy, jaki proponuje OECD. Architektura i urbanistyka pojawiają się tam jako składowa dyscyplin: inżynieria lądowa, geografia społeczna i gospodarcza, sztuka. Stąd wynika obawa o przyszłość architektury i urbanistyki jako dziedziny naukowej, szczególnie w kontekście prawidłowego kształcenia nowych pokoleń architektów.

(RED)