Hotel Nobu / Warszawa

W ciągu ostatnich kilkunastu lat południowe Śródmieście Warszawy ujawniło swój realny potencjał. Zachował się tutaj duch mieszczańskiej belle époque, jeszcze w międzywojniu stanowiący istotę tożsamości stolicy. Obecna tu zwarta zabudowa, podomykana przestrzeń publiczna i eklektyczna architektura, pokiereszowane wojną i wzgardzone w latach modernistycznej odbudowy, to dziś atuty tej części miasta, coraz bardziej nasyconej treścią, tworzącej sieć wielu kultowych miejsc współczesnej Warszawy. Kameralne ulice pełne są ciekawych podwórek, sklepów i restauracji. Od prawie dwóch dekad przyciągają miejscowych i turystów, a w ostatnich latach również konkretny kapitał, chcący inwestować w modernizacje historycznych kamienic i w uzupełnianie wyrw w zabudowie.

Odcinek ulicy Koszykowej pomiędzy aleją Niepodległości a gmachem Wydziału Architektury stanowi w ostatnich latach bodaj najpoważniej zrewitalizowany fragment południowej części Śródmieścia. W 2016 roku dokonana tu została znakomita rewitalizacja hali Koszyki według projektu pracowni JEMS Architekci („A-m” 1/17, 5/16). Po sąsiedzku, wzdłuż Koszykowej, wzniesiono również dwa nowoczesne budynki plombowe. Zajęły one niezabudowane od wojny dwie niemal bliźniacze narożnikowe parcele – pierwszą u zbiegu Koszykowej z ulicą Piękną, drugą u zbiegu z Wilczą. Architektura obu tych kamienic, stanowiących odpowiedź na z pozoru podobne pytania i widocznych w tej samej perspektywie ulicy Koszykowej, niczym nakładające się na siebie dwa plany, całkowicie się od siebie różni. Wynika to z ich odmiennego przeznaczenia, ale też z różnego podejścia ich autorów do zadanego kontekstu.

Czytaj też: Naturalna kontynuacja – JEMS Architekci o projekcie hali Koszyki |

Półtransparentny szklany obiekt przy Pięknej jest niewielkim coworkingowym biurowcem (proj. Grupa 5 Architekci, „A-m” 2/18, 9/17), z założenia trochę niematerialnym w zestawieniu z silnie zdefiniowanym eklektycznym sąsiedztwem. Z kolei budynek zaprojektowany przez pracownię medusagroup to hotel prowadzony przez luksusową sieć Nobu z japońskim rodowodem. Rzeźbiarska tektonika i elewacje obiektu, wykonane świadomie z ciężkich ekskluzywnych materiałów, wpisują się wprost, chociaż nowoczesnym językiem, w mieszczańską tożsamość tej części Warszawy („A-m” 6/19).

Czytaj też: Hala Koszyki w Warszawie |

Jeśli chodzi o elewacje hotelu, architekci nawiązali do gzymsów, balkonów i wykuszy starych kamienic, projektując powtarzające się na każdym piętrze uskoki, zakomponowane we współczesnym horyzontalnym rytmie. Rozwiązanie to pozwoliło wprowadzić na elewację zieleń i zróżnicować powierzchnię oferowanych pokoi hotelowych. Bryłę budynku dopełnił zaokrąglony narożnik, charakterystyczny dla XIX-wiecznych kamienic budowanych na ostrokątnych działkach nie tylko w Paryżu czy Nowym Jorku, lecz także w Warszawie. W tym wypadku dzięki zastosowaniu w narożniku okien ze szkła giętego hotel zyskał bliższy naszym czasom ekspresjonistyczny fason.

Budynek nie jest zamkniętą enklawą dla bogaczy. Na styku z ulicą ma swój wymiar miastotwórczy. Na parterze znajduje się restauracja, prowadzona przez operatora hotelu znanego na świecie ze znakomitej kuchni. W podziemiu zaś już na etapie budowy zrezygnowano z parkingu, wycięto słupy i wzmocniono strop, aby zmieścić tu klub jazzowy z prawdziwego zdarzenia. Niczym na Manhattanie goście dostają się do niego z ulicy przez pierwotnie wykonany wjazd do garażu podziemnego, korzystając przy tym z windy wcześniej projektowanej dla samochodów.

Zarówno przyciemnione wnętrze podziemnego klubu, jak i przeszklony parter restauracji czy dostępna z holu efektownymi zabiegowymi schodami sala spotkań na piętrze, a także pokoje i apartamenty wykonane są w tej samej, konsekwentnej stylistyce. Kontynuując nastrój elewacji, we wnętrzach architekci wybrali eleganckie surowe materiały – beton architektoniczny, drewno i fornir oraz czerń, obecną głównie na sufitach. Uzyskany nastrój dopełniono sztuką na ścianach, w której nie brakuje kontrastujących motywów japońskich. Nowy budynek spięty jest przeszklonym łącznikiem z dawnym hotelem Rialto i stanowi dziś z nim jedną całość. Dobrze, że inwestorzy docenili artdecowskie w swym charakterze wnętrza pokoi, zaprojektowane w 2003 roku przez pracownię Michała Borowskiego, i poza drobnymi korektami prawie niczego nie zmienili.

Czytaj też: Warszawskie żelazko – o budynku Piękna 49 Grzegorz Stiasny |

W zabytkowej tkance południowego Śródmieścia współczesna elegancja musi spotkać się z przaśnym sąsiedztwem. I chyba właśnie to stanowi o uroku prawdziwie zakorzenionego miasta. Nowy budynek nie mógł przykleić się do sąsiedniej kamienicy, gdyż już przed laty w jej ślepej ścianie mieszkańcy powybijali otwory okienne. W wymuszonej szczelinie między budynkami zastaniemy miejską mikroprzestrzeń. Na poziomie parteru elegancka restauracja hotelu wystawiła tu swoje stoliki. Nad nimi na balkonach starej kamienicy suszą się pierzyny, zaś tuż obok specjalnie zaprojektowana współczesna ściana zielona rekompensuje sąsiadom ograniczony dostęp do światła dziennego. Luksusowy hotel trafnie wpisał się w otoczenie, respektując jego lokalność i oferując nowe wartości ze szczyptą coraz bardziej obecnego w Warszawie kosmopolityzmu.

Czytaj też: Przebudowa Hotelu Rialto w Warszawie |

Założenia autorskie

Zaprojektowany w naszej pracowni budynek wypełniający trójkątną, narożną działkę u zbiegu ulic Wilczej i Koszykowej stanowi rozbudowę istniejącego hotelu Rialto, który powstał w 2003 roku w przebudowanej i odrestaurowanej XIX-wiecznej kamienicy zlokalizowanej u zbiegu ulic Emilii Plater i Wilczej. Hotel Nobu został umiejscowiony po jego zachodniej stronie i sąsiaduje od wschodu z wpisaną do rejestru zabytków kamienicą Próchnickich. Wraz z istniejącą częścią hotelu Rialto tworzy warszawską wizytówkę sieci Nobu Hotels. Ten pięciogwiazdkowy hotel to pierwsza siedziba sieci Nobu nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie Wschodniej.

Efektowna bryła powstała poprzez rozsunięcie względem siebie siedmiu kondygnacji na rzucie litery V. W ten sposób zaokrąglony, narożny blok z barwionego w masie betonu architektonicznego zyskał balkony, które – obsadzone zielenią – tworzą wertykalny ogród.

Oszczędne w formie wnętrza wykorzystują proste materiały: beton, drewno, kamień, szkło. Stworzyliśmy je w japonizującym stylu, nawiązując do serca hotelu – restauracji Nobu, projektowanej wspólnie z kalifornijskim Studiem PCH.

W ramach projektu pracownia medusagroup zaprojektowała 117 luksusowych pokoi, a także przestrzenne sale eventowe, strefę fitness, restaurację Nobu oraz klub jazzowy. Budynek ma być opowieścią o XXI-wiecznej Warszawie: otwartej, nowoczesnej, różnorodnej.

Przemo Łukasik, Łukasz Zagała

Parter restauracji, dostępna z holu sala spotkań na piętrze, a także pokoje i apartamenty wykonane są w konsekwentnej stylistyce

Budynek nie jest zamkniętą enklawą dla bogaczy. Na styku z ulicą ma swój wymiar miastotwórczy