Aula Kopernikańska PUM / Szczecin

Architekt Marian Rąbek był jednym z gigantów Miastoprojektu Szczecin. Aż trzy szczecińskie budynki wzniesione wedle jego projektów: kompleks Wojewódzkiego Domu Sportu, budynek wielorodzinny na rogu ul. Niedziałkowskiego i Monte Cassino oraz Aula Kopernikańska zostały uhonorowane tytułem Mistera Szczecina. To wyróżnienie dla najciekawszej nowej realizacji przyznawane było w plebiscycie organizowanym corocznie w latach 1962-1974 przez lokalny oddział SARP we współpracy z Kurierem Szczecińskim. Aula Kopernikańska PUM ukończona w roku 1972 jest nieodkrytym skarbem architektury czasów PRL. Przez lokalizację w centrum zamkniętego kampusu szpitala klinicznego w szczecińskiej dzielnicy Pomorzany pozostaje niedostępna dla większości mieszkańców. Aulę na co dzień znają pracownicy szpitala, a szczególnie słuchający tam wykładów studenci medycyny. Budynek znajdują z rzadka, jak głęboko ukrytą perłę, tylko zagorzali miłośnicy architektury. Aulę usytuowano na wyniesieniu, wśród drzew. Ze starszą częścią szpitala spięto ją długim łącznikiem.

Czytaj też: Kampus Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu |

Obiekt mieści hol wejściowy z szatnią, salę audytoryjną na 250 osób, pokoje wykładowców i asystentów oraz dodatkowe gabinety. Wyższą część z audytorium zbudowano z żelbetu i szkła ujętego w aluminiowe profile. Ściany niższej, pomocniczej partii budynku przechodzącej w łącznik obłożono trapezoidalnymi płytami piaskowca. Betonowy egzoszkielet auli dominuje i decyduje o jej wyglądzie. Marian Rąbek wzorem swoich mistrzów (Piera Luigi Nerviego, Kenzo Tangego) szukał architektonicznego wyrazu w konstrukcji i materiale. Nośna skorupa budynku składa się z głęboko pofałdowanych, rozszerzających się ku górze cienkościennych żelbetowych ram o planie klina. Elementy te, ustawione obok siebie na rzucie wycinka koła, tworzą strukturę nośną sali audytoryjnej, jednocześnie zadaszając oraz zamykając ją z dwóch stron.

Światło naturalne wpada do wnętrza z dwóch pozostałych, wolnych od konstrukcji stron oraz poprzez smukłe trójkątne szczeliny między betonowymi żebrami. Za nimi znajduje się nieznacznie odsunięta szklana kurtyna chroniąca przed warunkami atmosferycznymi. Do wnętrza prowadzą niskie rękawy wejściowe przenikające szklaną ścianę. Jest to charakterystyczny dla Rąbka przykład modulowania przestrzeni, ale też odniesienie do przyjaznej człowiekowi kameralnej skali. Przestrzeń, konstrukcja i ornament – trzy główne składniki architektury są tutaj jednością. To, co definiuje konstrukcję budynku, określa jednocześnie jego bryłę, przestrzeń wewnętrzną oraz stanowi o ekspresji całego dzieła.