Siedziba MPWiK we Wrocławiu

W ubiegłym roku oddano do użytku nową siedzibę wrocławskiego oddziału MPWiK. W obiekcie mieści się baza transportowo-logistyczna, centrum operacyjne oraz administracja i obsługa klienta. Budynek stanął na terenach istniejącego od 1871 roku Zakładu Uzdatniania Wody, który przylega do wschodniego brzegu Oławy. Plan miejscowy zakłada utworzenie po tej stronie rzeki bulwaru spacerowego i rowerowego, biegnącego do ul. Żabia Ścieżka, łączącej wschodni brzeg z zachodnim. Jest to kolejny krok w miejskiej polityce, który przywraca mieszkańcom dostęp do nadwodnych terenów rekreacyjnych. Zachodni brzeg wyznacza granicę Przedmieścia Oławskiego, gdzie dostęp do Oławy kontrolują prywatne inwestycje mieszkaniowe. W 2008 roku wrocławski oddział SARP rozpisał konkurs na opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej dla „budynku administracyjno-usługowego” i „bazy transportowo-logistycznej” MPWiK we Wrocławiu. Przystąpiło do niego 8 zespołów. Nagrodzone zostały trzy koncepcje: Dziewoński Łukaszewicz – architekci (I miejsce), Manufaktura nr 1 (II miejsce) oraz Major architekci (III miejsce). Po rozstrzygnięciu konkursu zwycięska pracownia zaprosiła do współpracy laureatów 3-ego miejsca. Najlepszy projekt doceniono między innymi za: Utrzymanie przyrodniczego, naturalnego charakteru nabrzeży rzeki Oławy z uwzględnieniem jego funkcji ogólnodostępnego bulwaru, ukrycie magazynowo-warsztatowego i garażowego programu inwestycji pod skarpą ziemną oraz interesujące rozwiązanie elewacji głównego budynku biurowego. Realizacja, która zakończyła się 10 lat po konkursie różni się jednak od pierwotnego projektu. Na życzenie inwestora wprowadzono sporo zmian, również programowych. Zmieniono na przykład położenie dominanty budynku z krańca przy ul. Żabia Ścieżka na północną stronę. W obecnym kształcie lepiej koresponduje z jedną z najstarszych industrialnych budowli Wrocławia – Wieżą Ciśnień na Grobli (1866-1871).

Nawiązaniem stylistycznym do obiektów przemysłowych infrastruktury wodnej jest użycie cegły, wykorzystanej w sposób tradycyjny i nowoczesny zarazem. Elewację tworzą smukłe, ceglane żyletki, wypalone w cegielni Potoka, w ostatnim pracującym w Polsce piecu Hoffmana. To rozwiązanie doceniono wyróżnieniem w polskiej edycji konkursu architektonicznego Brick Award 2019 w kategorii Working together. W wyższej kubaturze, po zachodniej strony biurowej przestrzeni open space rozciąga się widok na tereny rzeczne, a także zieloną strefę dachu. Niższa bryła pełni funkcję bazy transportowo-logistycznej. Obejmuje magazyn części, szatnie oraz garaże dla pojazdów specjalnych i wszystkich działów pracowniczych MPWiK. Budynek został wkomponowany w wybrzeże rzeki Oławy. Projektanci założyli kontynuację nachylenia nadrzecznej skarpy w formie zielonego dachu, który miał być dostępną przestrzenią publiczną, zacierającą granicę pomiędzy budynkiem a terenami rekreacyjnymi wchodzącymi w zakres rewitalizacji Przedmieścia Oławskiego. Niestety został jednak odgrodzony od planowanych bulwarów. Starania architektów o spójność projektu z kontekstem rzeki przegrały z decyzjami, na które nie mają już wpływu. Dyskretny, porośnięty roślinnością dach, zaprojektowany jako przestrzeń ogólnodostępna, to niewątpliwie najlepszy aspekt tego obiektu. Co być może jest zapowiedzią innego sposobu myślenia i pozwala wierzyć, że wkrótce ogrodzenie zniknie i nabrzeże stanie się służącą rekreacji całością. MPWiK zatrudniło niedawno pszczelarza, który zainstalował na dachu ule i wspólnie z opiekunem zieleni dobrał miododajne rośliny.

Zespół powstał na historycznym terenie MPWiK, wzdłuż ulicy Na Grobli, pomiędzy Odrą i Oławą

Założenia autorskie

Projekt bazy transportowo-logistycznej MPWiK jest wynikiem konkursu SARP, wygranego w 2008 roku przez pracownię Dziewoński Łukaszewicz Architekci. Do współpracy przy projekcie zaprosiliśmy pracownię Major Architekci, która zajęła III miejsce. Podstawowym założeniem było wtopienie całego kompleksu w otoczenie – w zastaną kompozycję i funkcje. Zespół budynków powstał na historycznym terenie MPWiK, wzdłuż ulicy Na Grobli, pomiędzy Odrą i Oławą. Kompleks sąsiaduje z bulwarem Oławy, który w przyszłości stanowić ma ważne ogniwo w systemie wrocławskich przestrzeni publicznych – łącząc Politechnikę Wrocławską i centrum miasta z terenami rekreacyjnymi na wschodzie. Z drugiej strony działki znajduje się przemysłowa zabudowa Zakładu Produkcji Wody. W projekcie zdecydowaliśmy się na połączenie kontrastowych przestrzeni, dzięki kontynuacji skarpy bulwaru przechodzącej płynnie w zielone dachy nowych garaży. Ceglane, przemysłowe budynki historycznej części MPWiK były dla nas ważnym odniesieniem, szczególnie potężna, prostopadłościenna wieża ciśnień. Zaprojektowany przez nas biurowiec miał podejmować z nią przestrzenny dialog, nie będąc jednocześnie konkurencją. Zespół mieści obiekty o charakterze technologicznym: garaże dla samochodów specjalnych, magazyny materiałów eksploatacyjnych, zaplecza socjalno-sanitarne dla pracowników MPWiK, pracujących na obszarze miasta, trzypoziomowy garaż dla samochodów osobowych oraz główną dyspozytornię przedsiębiorstwa. Na elewacjach wykorzystano żyletki, z cegły klinkierowej. Na specjalne zamówienie była ona wypalana w jednym z ostatnich w Europie pieców Hoffmanna w cegielni Patoka. Wcześniej przeprowadzono wiele prób wypału, aby dostosować materiał do oryginalnej cegły występującej w zabytkowych budynkach dawnych Wodociągów. Opracowano także indywidualny system wiązania i wieszania ceglanych elementów na elewacji, pomiędzy poziomymi gzymsami z betonu architektonicznego. MARCIN DZIEWOŃSKI

Elewację budynku tworzą smukłe, ceglane żyletki, wypalone w cegielni Potoka, w ostatnim pracującym w Polsce piecu Hoffmana

Motywem przewodnim powierzchni wspólnych jest drewno. Pojawia się na wewnętrznym patio w strefie biurowej oraz jako okładzina ścian i sufitów w formie cienkich listewek.