Stadion miejski w Białymstoku

Stadion miejski w Białymstoku powstał w latach 70. Na jego lokalizację wybrano teren w południowej części miasta, z dwóch stron otoczony lasem. Dziś to obszar bardzo atrakcyjny, świetnie skomunikowany zarówno z centrum, jak i z głównymi trasami wyjazdowymi. Niestety sam stadion, jak wiele podobnych obiektów w całej Polsce, z czasem mocno podupadł, a w jego sąsiedztwie urządzono jeden z większych białostockich bazarów. W latach 2005-2007 poddano go jeszcze kilku doraźnym remontom, coraz bardziej stawało się jednak oczywiste, że konieczna będzie budowa zupełnie nowej areny, czego domagał się między innymi występujący w ekstraklasie klub Jagiellonia. W 2007 roku władze miasta rozstrzygnęły konkurs na projekt stadionu piłkarskiego z zadaszonymi trybunami. Zakładano wówczas, że obiekt będzie gotowy w 2012 roku, jednak za sprawą upadłości kolejnych wykonawców budowa przeciągnęła się do 2014 roku, a koszt realizacji wzrósł prawie dwukrotnie.

Architekci zastosowali oszczędną formułę mieszanej konstrukcji: żelbetowe trybuny i stropy poszczególnych, w większości otwartych na zewnątrz kondygnacji opasane są rytmicznie rozstawionymi stalowymi odciągami zadaszenia, tworzącymi jednocześnie ażurową elewację. Na trybunie głównej znalazła się strefa VIP z ogrzewanymi pomieszczeniami, a także komfortowe loże Super VIP. Poza tym wykończenie obiektu jest dość skromne, choć jednocześnie nowoczesne i efektowne. Obok powstało boisko treningowe, a w zadaszonym przyziemiu parking dla VIP-ów (pozostali kibice mogą zostawić auto na rozległym placu wejściowym od strony śródmieścia).

Stadion wyposażono ponadto w pełne zaplecze do obsługi medialnej, a także różnego rodzaju imprez, również z rozbudowanym cateringiem. Niestety, przewidziany w warunkach konkursu ograniczony program, w tym brak bieżni do rozgrywania dyscyplin lekkoatletycznych, zmniejsza możliwości jego wykorzystania. Być może jednak deficyt ten uzupełni planowana w pobliżu hala widowiskowo- -sportowa (projekt konkursowy: Wojciech Gęsiak Studio Architektoniczne, 2012).

Założenia autorskie

Inspiracją dla tego projektu była gra świateł i cieni. Obiekt jest z trzech stron otoczony wysoką zielenią. Delikatnie poruszające się korony drzew, przez które przesącza się światło słoneczne, tworzą bogactwo efektów. Ażurowa, przestrzenna konstrukcja nośna, z poszczególnymi planami wyodrębnionymi kolorem, przez swoją dynamikę i nakładające się rytmy odpowiada więc na nastrój otoczenia, ale ma też stanowić zapowiedź sportowego widowiska. Ważne dla układu podpór było również założenie, aby obiekt respektował drobną skalę sąsiedniej zabudowy. Zwarta bryła stadionu mieści pełnowymiarowe boisko piłkarskie, trybuny na niespełna 22,5 tys. widzów i cały program funkcjonalny wymagany do przeprowadzenia meczu. Widownia oraz zamknięte kubatury stadionu są wzniesione w monolitycznej konstrukcji żelbetowej. Na stalowej konstrukcji dachu rozpięta jest lekka, półtransparentna powłoka z membrany teflonowej. Konstrukcja dachu posłużyła także jako ruszt do montażu oświetlenia boiska i widowni, systemu nagłośnienia i kamer systemu bezpieczeństwa. Trybuny o dwóch strefach wysokościowych zostały ukształtowane w sposób zapewniający pełną widoczność płyty boiska. Miejsca siedzące podzielono na 72 sektory o przeciętnej liczbie 340-360 widzów w każdym, a główną trybunę z miejscami dla VIP-ów i mediów usytuowano po zachodniej stronie. Pod widownią stadionu znajdują się trzy poziomy pomieszczeń użytkowych, zawierających wszystkie funkcje pomocnicze. W części zachodniej, pod trybuną główną, zlokalizowano przestrzenie przeznaczone dla zawodników, obsługi, VIP-ów, mediów, partnerów komercyjnych i innych użytkowników specjalnych. Ewa Kuryłowicz