Na modernizację prowadzoną ze środków unijnych i MKiDN złożyło się 30 projektów, realizowanych pod ścisłym nadzorem konserwatora zabytków przez różnych projektantów. Odnowiono elewacje, garderoby artystów i pomieszczenia biurowe. Całkowicie przebudowano Salę Prób Orkiestry. Najważniejsze są jednak zmiany w „sercu” całego gmachu – Sali Moniuszki. Wyremontowano tu podłogi, fotele, ściany oraz „księżycowy” sufit z charakterystycznym wzorem ze złoconych ceramicznych mis. Wymieniony został też system nagłośnienia i oświetlenia na scenach. Dotychczas akustyka nie była najmocniejszą stroną największej sali teatralnej Polski. Teraz jednak ma się to zmienić.
Od niedawna we foyer można również zobaczyć dwa popiersia – Arnolda Szyfmana, dyrektora Teatru Wielkiego, który prowadził odbudowę gmachu oraz architekta Bohdana Pniewskiego, jej głównego projektanta. Było to ostatnie, najbardziej imponujące pod względem skali i chyba najtrudniejsze w realizacji dzieło znanego warszawskiego architekta. Konkurs na odbudowę Teatru Wielkiego wygrał w 1951 roku, a zmarł kilka miesięcy przed jego otwarciem, we wrześniu 1965 roku. O trudnościach związanych z odbudową może świadczyć to, że dotrzymano dopiero trzynastego terminu inauguracji teatru. Wcześniej wielokrotnie próbowano ograniczyć wielkość budynku, do czego jednak nie doszło i dziś – z kubaturą prawie 500 tys. m3 – jest on jednym z największych teatrów świata. Z zaprojektowanego przez Antonio Corazziego i otwartego w 1833 roku gmachu ocalała jedynie północna elewacja, reszta więc - z pominięciem Sal Redutowych - to dzieło Pniewskiego oraz towarzyszącego mu zespołu architektów i artystów - swobodna interpretacja klasycystycznych form w duchu socrealizmu. Dziś oblegany przez publiczność Teatr Wielki, gdzie bilety trzeba rezerwować kilka miesięcy naprzód, jest narodową dumą i jednym z najważniejszych publicznych budynków, które decydują o charakterze polskiej stolicy.
Na wystawę "Nicolas Grospierre 50/50" złożyło się 50 zdjęć znanego fotografa - to intymny, kameralny portret teatralnego giganta, który na swojej scenie bez trudu pomieściłby gmach mediolańskiej La Scali. W opublikowanej z okazji rocznicy książce „Teatr Wielki 50/50” znajdziemy m.in. wybór szkiców i zdjęć prezentujących proces odbudowy oraz głosy świadków tamtej epoki.
2015 rok to także obchody 250-lecia teatru publicznego w Polsce. 19 listopada 2015 roku – dokładnie w 50. rocznicę otwarcia Teatru Wielkiego po odbudowie i 250. rocznicę pierwszego spektaklu zagranego przez zespół polskich „aktorów narodowych” - uruchomiona zostanie bezpłatna platforma streamingowa vod.teatrwielki.pl. Oglądanie spektakli na żywo w domu w doskonałej rozdzielczości umożliwi zbudowane w ramach modernizacji nowoczesne studio produkcyjne. Pierwszym zaprezentowanym w ten sposób przedstawieniem będzie „Straszny Dwór” w przełamującej tradycyjne schematy aranżacji brytyjskiego reżysera Davida Pountneya.
Pierwsza transmisja na żywo na bezpłatnej platformie vod.teatrwielki.pl - 19 listopada 2015, godz. 19.00 - „Straszny dwór”, reż. David Pountney
Wystawa „Nicolas Grospierre 50/50” - 21 listopada 2015 - 15 stycznia 2016 - Foyer Główne, Teatr Wielki - Opera Narodowa. Wystawa otwarta dla widzów na godzinę przed spektaklem oraz w czasie przerw
