Kolumna z betonu architektonicznego zwieńczona głowicą w formie walca - warszawskie poidełko nawiązuje do „Grubej Kaśki”, studni infiltracyjnej, która stoi w nurcie Wisły. Za projekt odpowiada pracownia Pauliny Lis-Meldner.
Na konkurs ogłoszony przez miasto wspólnie z Oddziałem Warszawskim SARP i Fundacją Bęc Zmiana wpłynęły 22 prace. Pierwszą nagrodę otrzymał projekt pt. „Warszawskie Kaśki” nadesłany przez pracownię Paulina Lis-Meldner Design Studio (zespół autorski: Paulina Dorota Lis, Marcin Kucharczyk, Krzysztof Meldner, Maciej Meldner).
Pidełko przyjmie formę kolumny z głowicą w kształcie walca. W górnej części znajdzie się misa z wylotem wody służącym do picia wprost ze strumienia. Obudowa głowicy ma być wykonana z blachy miedzianej, pokrytej naturalną zielonkawą patyną lub z malowanej blachy stalowej. Podstawę z betonu architektonicznego będzie wyróżniać charakterystyczna struktura, nawiązująca do warstw ziemi i piachu w dnie rzeki. Poidełko jest przystosowane do potrzeb osób poruszających się na wózku inwalidzkim, które będą mogły korzystać z ujęcia podjeżdżając z boku.
Miejskie źródełka będą montowane na hydrantach w przestrzeniach publicznych stolicy. Jeszcze w tym roku pierwsze „Kaśki” mają pojawić się w Centrum, na Powiślu i oraz w okolicach Starego Miasta. We wstępnym projekcie wskazano 25 miejsc, m.in. Plac Zbawiciela, pl. Bankowy, pl. Unii Lubelskiej, Plac na Rozdrożu, skrzyżowanie ul. Dobrej i Tamka oraz Bulwar B. Grzymały Siedleckiego.
Marmur karraryjski w Rzymie, wapień portlandzki w Londynie czy „kamień paryski” w Paryżu – historie wielu europejskich stolic można odczytać poprzez przyglądanie się materiałom, z których zostały zbudowane. W drugiej połowie XX wieku Warszawę również zaczął wyróżniać jej unikalny materialny charakter: miasto zostało odbudowane z gruzu – mówi Adam Przywara, kurator wystawy.
Architektura budynku jest odzwierciedleniem modułowej struktury mieszkań oraz ich nietypowego na rynku warszawskim dwupoziomowego układu – o realizacji pracowni Pole Architekci pisze Krzysztof Mycielski.
Obiekt jest świetnym przykładem współpracy architektów z różnych pracowni z inwestorem, który jasno określał swoje cele na kolejnych etapach projektowych. Varso Tower mimo dużej wysokości nie zdominowało otoczenia. Sprytnie zaprojektowane podziały elewacji optycznie zmniejszają budynek, przez co wpasowuje się on w skalę miasta – o realizacjach pracowni Foster + Partners i HRA Architekci pisze Agnieszka Kalinowska-Sołtys.
Czy dobra jakość projektu architektonicznego wystarczy do złagodzenia ewidentnej porażki planistyczno–urbanistycznej? Rozwiązania przyziemia północnego frontu Varso Place poprawiają co prawda jakość lokalnej przestrzeni publicznej, jednak skala nowej zabudowy jest wręcz destrukcyjna dla skali ulicy, a niespójne z kontekstem skosy elewacji wprowadzają niepokój w śródmiejską lokalność.
Projekt nowego gmachu dla Ministerstwa Spraw Zagranicznych opracowało biuro DA Dziuba Architekci. Pięciokondygnacyjny budynek o przeszklonych elewacjach przesłoniętych żyletkami z piaskowanego betonu stanie w sąsiedztwie głównej siedziby resortu przy al. Szucha.
Sinfonia Varsovia wraz z instytucjami partnerskimi pracuje nad pierwszą operą warszawską. Libretto oparte będzie na książce „Najlepsze miasto świata” Grzegorza Piątka.
