Obiekty infrastruktury społecznej, jako istotne komponenty przestrzeni, są dla dyskursu o architekturze odniesieniami, które budują wyobrażenie o jakości życia publicznego. Ich poziom jest więc ważnym miernikiem z perspektywy osiągnięć projektowych środowiska zawodowego w szerszej skali niż tylko perspektywa profesjonalna. I chociaż obiekty te zachowują pozycję autonomicznego komponentu przestrzeni, muszą być postrzegane jako reprezentatywne dla osiągnięć danego okresu rozwoju architektury. Jeśli są więc dobrymi rozwiązaniami, można je uznać za potwierdzenie zauważalnego w ostatnich latach zjawiska wzrostu jakości przestrzeni. Tak dzieje się w przypadku projektu i realizacji zespołu hali sportowej stanowiącej rozbudowę warszawskiego VII Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego, autorstwa Ingi Rolek i Krzysztofa Nikischa z poznańskiej pracowni DEMIURG Project.
Mimo iż sam projekt powstał w wyniku procedury wyłaniania jego wykonawców w trybie przetargu, to szczęśliwie dla zamawiającego, którym w tym przypadku były władze Dzielnicy Ochota, a na pewno dla użytkowników obiektu i osób przejeżdżających obok budynku, ostateczny rezultat w sferze wizerunkowej i samych rozwiązań funkcjonalnych uznać należy za w pełni zadowalający. Niewątpliwie na efekt ten złożyła się postawa autorów, którzy już na etapie projektu promowali ideę wizualnego wyróżnienia nowej kubatury na tle istniejącej od 1933 roku głównej bryły budynku szkoły, autorstwa architekta Tadeusza Nowakowskiego.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
