Gmina Łęczna, położona 30 kilometrów od Lublina, była kiedyś znana z jarmarków, a do II wojny światowej połowę jej ludności stanowiła społeczność żydowska. Ponowny rozwój zawdzięcza odkryciu bogatych złóż węgla kamiennego i otwarciu w połowie lat 70. XX wieku kopalni w pobliskiej Bogdance. Dzięki napływowi nowych mieszkańców miasto rozbudowało się w kierunku południowym i wschodnim. Historyczna część Łęcznej straciła na znaczeniu, a dobitnym przykładem niezrównoważonego rozwoju oraz ówczesnej polityki historycznej stała się degradacja zespołu pałacowo-parkowego Podzamcze, zlokalizowanego na północy miejscowości.
Zabytkowy kompleks dworski położony jest na malowniczym wzgórzu przy ujściu rzeki Świnki do Wieprza. W wyniku licznych przebudów, adaptacji i zmian funkcji utraciły w ostatnim stuleciu większość dawnych elementów. Ponadto obiekty powstałego w 1881 roku folwarku strawił pożar, z którego nietknięta wyszła jedynie suszarnia chmielu, a park zdziczał.
Po przeprowadzeniu części inwestycji związanych z poprawą przestrzeni Starego Miasta w Łęcznej stało się możliwe wykorzystanie europejskich pieniędzy do rewitalizacji Podzamcza. Realizację podzielono na etapy. Pierwszy z nich objął obszar ogrodu włoskiego i parku krajobrazowego, a w kolejnym zajęto się ruinami dawnego folwarku. Wciąż trwają prace przy ostatniej fazie, obejmującej trasy spacerowe położone w dolinie Wieprza i przystanie kajakowe. Ważne wydaje się też wybudowanie mostu na Śwince, pozwalającego na lepsze połączenie z miastem. Park ma się stać przestrzenią, z której korzystać będą nie tylko mieszkańcy miasta, ale także turyści przejeżdżający przez Łęczną w drodze na pobliskie pojezierze.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
