Siedziba pracowni, a jednocześnie prywatna rezydencja Ricardo Bofilla mieści się w dawnej fabryce cementu w Sant Just Desvern, około 10 km od centrum Barcelony. Ricardo Bofill natknął się na nią w 1973 roku, w czasie podróży, w którą udał się gdy wyrzucono go ze Szkoły Architektury Uniwersytetu w Barcelonie. Poprzemysłowy kompleks z przełomu XIX i XX wieku składał się z ponad 30 silosów, podziemnych galerii oraz ogromnych maszynowni.
Przystosowanie do nowych funkcji zajęło dwa lata. Pierwszym etapem było wyburzenie części konstrukcji, aby uwidocznić ukryte elementy, które nabrały cech rzeźbiarskich. Jak mówi projektant, „La Fabrica” przekracza estetyczne tendencje: brutalizm łączy z romantyczną wizją bezużytecznych konstrukcji, które pełnią funkcję w estetycznej kompozycji.
Po oczyszczeniu z cementu i zasadzeniu roślinności, rozpoczęły się prace adaptacyjne. Osiem silosów przekształcono w biura, pracownię modeli, bibliotekę, salę projekcyjną oraz ogromną przestrzeń określaną mianem „Katedry”, służącą organizacji wystaw, koncertów i innym funkcjom kulturalnym. W ogrodzie otaczającym pracownię zasadzono m.in. eukaliptusy, palmy, drzewa oliwne i cyprysy.
Pracownia Ricardo Bofill powstała w 1963 roku. W „La Fabrica” pracuje zespół profesjonalistów z około 20 krajów, reprezentujących różne dziedziny, m.in. architekturę, urbanistykę, grafikę, ekonomię, socjologię. Biuro ma na swoim koncie ponad 1000 projektów w 40 krajach. Powstałe w latach 60 i 70-tych realizacje, odwołujące się do tradycyjnej architektury katalońskiej, często uznaje się za przykłady krytycznego regionalizmu, który stanowił odejście od unifikującego modernizmu.
Ricardo Bofill: kataloński architekt, jeden z głównych przedstawicieli postmodernizmu. Autor takich budynków jak: Institut Nacional d‘Educació de Catalunya, Teatre Nacional de Catalunya, Saint Quentin czy budynków mieszkalnych Antygona, Muralla Roja i La Fábrica, dom własny architekta.
