Nie dwóch identycznych materiałów. Nie ma dwóch identycznych miejsc na ziemi. Nie ma dwóch budynków, które służyłyby tym samym celom […]. Budynek jest żywą istotą, jak człowiek
Ayn Rand „Źródło”
Gdy mówimy o miastach, często określamy je przymiotnikami, które mogłyby również opisywać ludzi. Miasto może być urocze, biedne, przyjazne, wykształcone, skomplikowane. W dzisiejszych czasach skierowanych ku globalizacji wiele miast robi się do siebie podobnych, mijamy te same sklepy, te same bilbordy, ławki, studzienki, te same latarnie. Szczególnie ważne jest dostrzeżenie wyjątkowości, osobowości i unikatowości konkretnych regionów, dzielnic czy zaułków. W swoich pracach ilustratorka stara się zwrócić ku historii tych miejsc, odnaleźć różnorodność płynącą ze zwyczajów, tradycji, kultury. Próbuje nawiązać kontakt z miastami jako z osobami, spojrzeć na nie w oryginalny, nowy sposób. Agnieszka stara się ożywić architekturę w swoich ilustracjach, pokazać ją w sposób wolny i nieskrępowany, jest uważna na pejzaże uliczne i ich atmosferę. Inspiruje ją ruch miejski i jego architektoniczne elementy, począwszy od budynków jako brył, poprzez ich detale takie jak rynny, okiennice, balustrady, skończywszy na znakach, sygnalizacji świetlnej, krawężnikach, koszach na śmieci, pasach drogowych, liniach elektrycznych czy roślinności.
Szczególnie interesują ją światło i cienie, kontrasty, tekstury, soczyste kolory, stwarzanie impresji na odbiorcy, zatrzymanie go i zachęcenie do wyszukiwania detali w ilustracji. Charakterystyczna jest tu zabawa perspektywą, tworzenie iluzji czyli interpretacja miejskiej sceny w bardzo osobisty sposób.
Ilustracje powstają w dwóch wymiarach. Pierwszy wymiar jest analogowy. Autorka obserwuje miasta, szkicuje, zapamiętuje jak najwięcej z otaczającej przestrzeni, robi notatki o zakątkach, konkretnych obiektach architektonicznych, zwyczajach i charakterystycznych elementach codziennego życia dzielnicy czy na pojedynczej ulicy. Rysując nawiązuje dialog z obiektami, które są jej modelami. Wtedy jest najbardziej otwarta i spontaniczna, pozbawiona obaw, wzmacnia w sobie poczucie wolności, wtedy też powstaje najwięcej rysunków, to bardzo tradycyjny sposób pracy. W pracowni robi dokładne szkice moich impresji. Używa tuszy, flamastrów, długopisów, kredek, pędzli i ołówków. Drugim wymiarem ilustracji jest cyfrowa postprodukcja, gdzie za pomocą technik komputerowych tworzy kompozycję, łączy struktury, tworzy graficzny kolaż, dociera do ostatecznej wersji ilustracji, myśli o niej w kategoriach przenikających się warstw. Często dodaje również magiczne, nierealne elementy, które podkreślają tożsamość ilustrowanej przestrzeni, to coś nieuchwytnego, co stanowi o genius loci miejsca. Fakt że pewnych symboli nie widzimy w rzeczywistości, nie znaczy, że one nie istnieją. Te drobne fantastyczne akcenty nigdy nie są pierwszymi bohaterami ilustracji, pojawiają się mgliście w tle lub poza ogniskiem ilustracji.
Prace takich artystów jak Paul Hogarth, Saul Steinberg, David Hockney oraz Carlo Stanga są dla niej nieustającą inspiracją i drogowskazem.
Agnieszka Przybylska jest ambasadorką "Architektury-murator", studentką Sopockiej Akademii Nauk Stosowanych, Wydziału Architektury, Inżynierii i Sztuki, absolwentką Uniwersytetu Gdańskiego, Wydziału Zarządzania oraz prowadzi własną pracownię ilustracji i projektowania wnętrz pod nazwą good room!. Agnieszka Przybylska jest architektką i ilustratorką. Ze szczególną pasją łączy architekturę z ilustracją. Jest Włocławianką, gdzie mieszka i pracuje.
| Jestem miastem: wystawa ilustracji architektonicznej | |
| Kiedy: | do końca czerwca 2023 roku |
| Gdzie: | Brzeskie Centrum Kultury i Historii Wahadło |
| Autorka: | Agnieszka Przybylska |
i
