Muzeum sztuki w Szanghaju
Long Museum to największe prywatne muzeum sztuki w Chinach założone przez małżeństwo kolekcjonerów Wang Wei i Liu Yiqiana. Obiekt mieści zarówno kolekcję współczesnej, jak i starożytnej sztuki chińskiej, a w jego projekcie architekci wykorzystali zachowaną platformę do wyładowywania węgla z lat 50. XX wieku. Konstrukcję budynku stanowią żelbetowe elementy o kształcie przypominającym parasole, które składają się z podstawy i wspornikowego zadaszenia o wysięgu około 7 m.
Long Museum to największe prywatne muzeum sztuki w Chinach założone przez małżeństwo kolekcjonerów Wang Wei i Liu Yiqiana. W 2012 roku w Pudong, biznesowej dzielnicy Szanghaju, powstała jego pierwsza siedziba (autor: Zhong Song), która jednak z czasem okazała się zbyt mała dla stale powiększających się zbiorów.
Nowy oddział muzeum zlokalizowano na terenie nieczynnego portu, w dzielnicy Xuhui, gdzie w ramach przygotowań do EXPO w 2010 roku część poindustrialnych obiektów zaadaptowano do funkcji kulturalnych. Obiekt mieści zarówno kolekcję współczesnej, jak i starożytnej sztuki chińskiej, a w jego projekcie architekci wykorzystali zachowaną platformę do wyładowywania węgla z lat 50. XX wieku.
Bryła budynku powstała wokół betonowej konstrukcji o długości 110 metrów, szerokości 10 metrów i wysokości 8 metrów.
Czytaj też: Największe miasta świata: ranking 2021 |
Konstrukcja
Konstrukcję budynku stanowią żelbetowe elementy o kształcie przypominającym parasole, które składają się z podstawy i wspornikowego zadaszenia o wysięgu około 7 m. Posadowiono je na istniejącej konstrukcji garażu podziemnego.
Kondygnację podziemną przekształcono w zamkniętą przestrzeń wystawienniczą o charakterze white box, nadziemna natomiast jest otwarta i wielokierunkowa, wypełniona naturalnym światłem wpadającym tu przez rozległe przeszklenia (niektóre przesłonięte stałymi żaluzjami).
Instalacje techniczne – sanitarne i elektryczne – rozprowadzono w wewnętrznych kanałach wykonanych w obrębie elementów żelbetowych oraz kanałami biegnącymi pod stropem nad pierwszą kondygnacją nadziemną, co pozwoliło obsłużyć zarówno podziemie, jak i parter. Część powietrza wentylacyjnego potrzebnego na wyższych piętrach poprowadzono w obrębie pionowych elementów konstrukcyjnych „parasoli”.
Klimatyzację budynku oparto zasadniczo na instalacji powietrznej pompy ciepła. Jedynie restaurację wyposażono w tradycyjny system klimatyzacji. W całym obiekcie zastosowano ponadto beton architektoniczny, dla którego szczegółowo określone zostały wymagania produkcyjne: 1 m3 betonu zawiera 350 kg cementu, 842 kg piasku, 967 kg żwiru, 121 kg wody, 4,92 kg dodatków oraz 60 kg rudy żelaza.
W trakcie przygotowania mieszanki w betoniarni, podczas transportu i betonowania utrzymywano też stały reżim czasowy. Wszystko po to, by każdemu elementowi żelbetowemu nadać jednolity wygląd.
