i
Autorzy pokazują, że przyjazne środowisku postulaty są realizowane w różny sposób, a ekologiczne budynki mogą przyjmować różne formy: od architektury powracającej do tradycji, w której stosowane są naturalne materiały jak ziemia czy glina, przez obiekty nie wyróżniające się formą, ale o rozbudowanych instalacjach i specjalnych rozwiązaniach materiałowych, po dzieła wyrastające z fascynacji nowymi możliwościami technologicznymi. Autorzy ilustrują swoje rozważania konkretnymi projektami. Choć większość powstała w krajach wysokorozwiniętych, wyznaczających nowe architektoniczne trendy, to jednym z wyrazistych przykładów jest koncepcja Muzeum Spotkania Kultur Świata Yatenga w Żorach, autorstwa Barbary i Oskara Grąbczewskich oraz Marcina Mateusza Kołakowskiego. W książce pojawia się też wątek urbanistyczny, traktujący o relacjach budynku z otoczeniem – od usytuowania na działce, przez zagospodarowanie terenu po powiązania komunikacyjne. Ciekawym zabiegiem jest wyraźne i mocne powiązanie tematyki kształtowania przestrzeni obiektu i stosowanych w nim instalacji. Rozwiązania przestrzenne działają najczęściej jako elementy pasywnie pozyskujące energię lub wykorzystujące naturalne procesy fizyczne (np. efekt kominowy, konwekcja, wykorzystanie wiatru). Są one wspierane działaniem systemów instalacji, dzięki którym możliwe jest sterowanie procesami naturalnymi i mikroklimatem. Bardzo ciekawe jest omówienie proekologicznych materiałów budowlanych, w tym eksperymentalnych, typu smart, mogących zmieniać właściwości fizyczne. - Michał Stangel Janusz Marchwiński, Katarzyna Zielonko-Jung, Współczesna architektura proekologiczna, PWN, Warszawa 2012, str. 211
