Hala sportowa AWF w Poznaniu

Tereny Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu są miejscem dosyć szczególnym. Zlokalizowane w ścisłym centrum miasta, u zbiegu Drogi Dębińskiej i ulicy Królowej Jadwigi na zakończeniu południowego klina zieleni, od początku lat 50. XX wieku przeznaczone były na realizację funkcji związanych ze sportem, turystyką i rekreacją. Jednym z pierwszych uczelnianych obiektów był zaprojektowany przez Marka Leykama budynek główny, oddany do użytku w 1972 roku. W kolejnych latach powstawały mniej lub bardziej udane realizacje, tworząc swoisty przegląd powojennej architektury polskiej. W 2012 roku układ przestrzenny kampusu uzupełnił nowy gmach dydaktyczny autorstwa Jerzego Gurawskiego („A-m”, 01/2013), a ostatnio także hala sportowa według projektu Neostudio Architekci.

Koncepcję budynku wyłoniono w przetargu, ale jego ostateczny kształt jest efektem żmudnych ustaleń z przyszłym użytkownikiem. Spokojna, oszczędna bryła zaznaczona została jedynie mocnym wcięciem, wykrawającym w części kubatury użytkowy taras. Główną przestrzeń zajmuje sala sportowa przeznaczona do prowadzenia rozgrywek unihokeja, która zawiera jednocześnie pełnowymiarowe boisko do koszykówki, piłki ręcznej i siatkówki. Na niewielkich mobilnych, trybunach przewidziano miejsca dla 228-osobowej publiczności. Przyziemie mieści szatnie, które dzięki tunelowi mogą być również wykorzystywane przez uczestników zawodów organizowanych na zewnętrznym boisku. Na wyższym poziomie zlokalizowano pomieszczenia biurowe i dydaktyczne, uzupełniające bazę wykładową uczelni.

Dzięki oszczędnej architekturze autorom udało się zgrabnie wpisać halę w mozaikę przestrzenną istniejącej zabudowy. Wyrazista bryła i dobrze rozwiązana funkcja oraz dopracowany detal stanowią o sile ich propozycji. Jak widać, także i w tym przypadku mniej znaczy więcej.

Idea formalna opiera się na wszechobecności światła oraz klarowności założenia, które przywodzić ma na myśl jasną stronę sportowej rywalizacji. Uzyskano w efekcie mocną w wyrazie, charakterystyczną bryłę, która poprzez oszczędne operowanie formą i nawiązanie do kubatury głównego budynku AWF z szacunkiem odnosi się do zastanej sytuacji przestrzennej. Bartosz Dawid Jarosz