Książka Miasto piesze to prezentacja projektów autora – laureata francuskiej nagrody urbanistycznej. Wyrażają one nieortodoksyjne idee Mangina i jego współpracowników z agencji SEURA. Należy określić je jako urbanistykę koncepcyjną, w Polsce nieistniejącą – ponieważ nasza urbanistyka ogranicza się do konwencjonalnych planów lub studiów zagospodarowania, pozbawiona jest myślenia twórczego.
Mangin został nagrodzony za śmiałe poszukiwania struktur przestrzennych w skali, którą opisuje słowami villes-territoires, czyli miasta-terytoria. Myślenie w skali regionu (ale nie inwentaryzacyjne lecz koncepcyjne) to metoda, bez której nie da się rozwiązywać obecnie problemów miast. Pośród prezentowanych koncepcji mamy wizję nowego milionowego układu dla Sihanoukville w Kambodży, ale także pasmo miejskie między Paryżem a lotniskiem Charles de Gaulle, tzw. Triangle de Gonesse. Dostrzegam tu interesujący wątek wiążący się z historią warszawskiej urbanistyki. To idea miasta-pasma, która miała swoją wersję polską, bardzo zbliżoną do Triangle de Gonesse, pod nazwą Koncentracja Liniowa (autorzy: M. Budzyński, K. Chwalibóg, J. Górnicki, J. Janczewski, A. Kiciński, A. Kowalewski, W. Rutkiewicz). Podobieństwo obydwu struktur jest niezwykłe. Zrealizowany fragment polskiej koncepcji stanowi Pasmo Ursynów-Natolin. To miasto piesze (oparte o oś transportu publicznego z dojściem do niej). Istnieje jednak drobna różnica pomiędzy obydwoma koncepcjami – warszawska jest z roku 1967, a paryska z 2008.
