Zarówno teoria, jak i praktyka w zawodzie są dla mnie źródłem wiedzy. Teorią posługuję się, aby poznać różne aspekty zagadnień związanych z architekturą i jej wielopłaszczyznowym oddziaływaniem na środowisko, aby usystematyzować panujące współcześnie trendy i przekonania tak w architekturze, jak w dziedzinach pokrewnych, niezbędnych do zaprojektowania i wybudowania obiektów architektonicznych.
Chętnie zgłębiam teorię, aby zrozumieć wielość perspektyw patrzenia, postrzegania i odbioru danych rozwiązań architektonicznych. To dla mnie niezwykła podróż – podróż przyjemna, bo obiecująca, niemal zawsze kojarząca mi się z brakiem ograniczeń. Bo teoria – póki niezastosowana i niezweryfikowana w praktyce – jest dla mnie czymś na wzór obietnicy. Gdy zaznajamiam się z kolejnymi teoriami architektonicznymi, poznaję również siebie, bo dowiaduję się, ku którym twierdzeniom jako architekt skłaniam się bardziej. Dlatego zdobytą wiedzę teoretyczną wykorzystuję w praktyce – przy komputerze i na budowie – gdzie sprawdzam zasadność wielu teorii.
Z jednej strony w pracy twórczej staram się odnieść do założeń teoretycznych, z drugiej – w pracy naukowej wielokrotnie syntetyzuję zjawiska zachodzące w takcie powstawania i realizacji oryginalnych, jednostkowych zamierzeń projektowych. Zamierzeń, które poprzez swoje skomplikowanie i wielopłaszczyznowość rozwiązywanych problemów prowadzą do szerszych analiz i wniosków będących problemem badawczym.
Aktywne, codzienne uczestniczenie w relacji pomiędzy teorią i praktyką ułatwia mi również nauczanie przyszłych architektów, którym opowiadam o swoich fascynacjach danymi teoriami architektonicznymi, a następnie relacjonuję często karkołomny, bywa, że i niemożliwy, proces ich wdrażania w realnym, rzeczywistym procesie projektowym i wykonawczym.
Teoria jest dla mnie zatem stymulatorem do podejmowania wyzwań twórczych w pracy zawodowej. Swoje doświadczenie zawodowe zaś wciąż aktualizuję, śledząc to, co w teorii głoszą inni.
