Wykorzystując fragment wypowiedzi Charlesa Jencksa z książki Teorie i manifesty architektury współczesnej, którą napisał i zredagował wspólnie z Karlem Kropfem, można by powiedzieć, że wielowartościowość jest przedkładana w niej nad jednolitość. Po raz pierwszy została wydana w 1997 roku (Theories and Manifestoes of Contemporary Architecture, Wiley), a prezentowana tu jest pierwszym polskim przekładem. Stanowi antologię zwięzłych, krótkich esejów napisanych przez teoretyków i architektów, „klasyków” i „nowatorów”.
O jej charakterze świadczą intrygujące niekiedy tytuły poszczególnych tekstów, takie jak Miasto to nie drzewo albo Zakotwiczenie. Wartością jest również to, że powstawały one od lat 50. do początków wieku XXI i obejmują szerokie spektrum tematów, ujętych tu w osobisty sposób. Publikacja może być znakomitym uzupełnieniem słabo dostępnych i często pisanych zbyt hermetycznym językiem wydawnictw pokonferencyjnych czy naukowych. Szczególnie w obecnym czasie, kiedy w mówieniu i pisaniu o architekturze brak jest szerszej i twórczej krytyki, a także przejrzystości wypowiedzi.
